У 1929 г. Язэп Драздовіч выдаў альбом "Ліда". Ён занатаваў: "Учора і сёння меў прыемнасць аглядаць велічава прыгожыя муры, як старажытнейшы помнік нашай краёвай беларускай архітэктуры".
На двух першых малюнках бачны дзве прыгожыя сaсны, аб якiх у горадзе расказвалi лягенды. Казалi, што гэта сёстры – княжны зачараваныя чорнакнiжнiкам, цi што гэта два святара забiтыя паганцамі (і насамрэч у 1369 г. манахаў – францішканаў пазабівалі паганца), казалi, так сама, што пад соснамi ляжыць старажытны рыцар, якi абавязкова абудзiцца падчас вялiкай бяды і будзе баранiць наш край, цi тое, што гэтыя дрэвы будуць плачуць крывавымi слязьмi, калi наша Радзiма трапіць ў бяду. Першай гэту прыгожую легенду запісала і надрукавала вядомая даследчыца – этнограф Амелія Даравінская (1863-1891) вядомая пад псеўданімам Бірута ў працы "Сосны ў Лідзе". Потым гэтая легенда неаднаразова пераказвалася у розных працах і мемуарах жыхароў горада.