Папярэдняя старонка: Rouba N. Przewodnik po Litwe i Białejrusi

Lachowicze - Lucyn 


Аўтар: Rouba Napoleon,
Дадана: 22-04-2006,
Крыніца: Wilno 1909 - Gdańsk 1995.



Lachowicze, m-ko, jest częścią hrabstwa Lachowickiego należącego do hr. Kossakowskich, koło 5000 mieszkańców; po pożarze z przed lat 15 znacznie zubożało. Ludność żydowska, białoruska, tatarska. Białoruska żyje z rzemiosł, przeważnie z malarstwa i roli. Żydzi z handlu i produkcji . warzyw, tatarzy z warzywnictwa i wyrobu skór. Z instytucji państwowych: poczta, telegraf, kamera ziemskiego naczelnika i kancelarja włościańska. Cerkiew przerobiona ze skonfiskowanego w 7-ym dziesiątki! lat ubiegłego stulecia kościoła katolickiego. Staraniem i przeważnie kosztem Józefa Reytena i pracą lachowickich mieszczan postawiono w roku 1906 kościół katolicki za miastom. Z byłego zamku pozostały tylko wały, cegłę z tego zamku administracja hrabstwa pozwoliła wybierać za małą opłatą na sprzedaż; wandalizmu lego dokończono w 8 dziesiątku zeszłego stulecia. W Lachowiczach pochowano zwłoki Tadeusza Reytena-wedle Glogera na obecnych ogrodach-wedle miejscowej tradycji, osnutej jakoby na słowach s. p. Stefana Reytena na rynku przy krzyżu, jaki tam ongi stat. Eksport Lachowicz stanowi mięso na potrzeby wojsk, rozlokowanycli w Bannowiczach i po Poleskich kolejach, i skóry surow. Dawniej bogate miasteczko upada z roku na rok przez emigrację kupców do Baranowicz. W odległości 4 wiorst od Lachowicz znajduje się Hroszónika ś. p. Tadeusza Reytena.

Okolice Lachowicz zasiedlone były wychodźcami najróżnorodniejszych narodów jak to dowodzą nazwy wiosek, więc mamy wielką i małą Łotwę, Turki, Litewkę, Litwinczyce, Kosinowicze i l. p. we wsiach zasiedlonych przez byłych wychodźców z Małopolski, przechowały się nazwiska małopolskie, jakto kiełbasa i inne, i stroje kobiet więc: spódnice granatowe, obszyte ponsową listwą, kontusz granatowy, podszyty ponsowo z takiemiż wyłogami, na głowie namitka, obramowana bogato galonami. Strój ten obecnie służy jako strój do kościoła lub do cerkwi i na obrzędy rodzinne jak wesele lub chrzciny.

Lachowicze. osada przy st. kolei żel. Poleskiej, położona przy wsi Rusinowicze, obsługuje znaczną część słuckiego powiatu, a w części i sam Słuck, odległy o 70 wiorst w eksporcie miejscowych produktów: zboża, spirytusu i towarów leśnych. W imporcie: towarów kolonjalnych, mąki pszennej, wapna, nawozów sztucznych, kukurydzy, siana prasowanego i oczeretu na strzechy; tamże stacja pocztowa pod nazwą Rusinowicze. O 7 wiorst na północ na plancie kolejowym przystanek kolejowy Lachowicao, odległy o 2 wiorsty od miasteczka Lachowicze.

Landwarów, wspaniała rezydencja, w odległości 18 wiorst od Wilna i l wiorsty od st. kolejowej tejże nazwy, założona przez Józ. hr. Tyszkiewicza i z gruntu przebudowana przez syna jego Władysława. Pałac w surowym stylu angielsko-gotyckim, nad pięknem jeziorei]]. W pobliżu fabryka drutu telegraficznego i telefonicznego doskonale idąca, z motorem wodnym i parowym. Prześliczny park. Mnóstwo naokoło will lotniczych, najchętniej najmowanych przez zamożną ludność żydowską ze stron dalszych. Jeszcze przed kilku laty była tu wzorowa stadnina (przeszło 100 koni z młodzieżą); obecnie w upadku. Wody obszernego jeziora zasilają się dopływem przez kanał z wód z jeziora truckiego i uchodzą praż rzekę Waczankę do Wilji. Pałac w Landwarowie zawiera wielo pięknych obrazów i stylowych mebli starych, z wielkim kostem i zamiłowaniem sprowadzanych głównie z Włoch.

Lauda, rz. kow. gub i pow., przepływa przez okolicę Laudę, znaną z opisu Sienkiewicza; nieduża, ma brzegi bardzo malownicze, niezdatne do żeglugi. Niedaleko znajduje się kościół filjainy w Pacunelach, gdzie zamieszkuje ludność polska przeważnie, dużo szlachty zagrodowej w t. zw., "okolicach."

Lebioda, dwór, pow.lidzk., g.wileń. Lida w.28,st.kol.Mikoł.-Skrybowo w. 3. Rz. Lebioda. Dawniej podworem wieś Lebioda, która r. 1861 przeniesiona na grunta folw. Olimpianowii. Posiadał L. Aleks. Chodkiewicz, w-da nowogr. (+ 1549), po którym z działu rodzinnego spadła na syna Hieronima, w-dę wileńsk. Po Chodkiewiczach własność Tryznów-nakoniec Oginskich, którzy d, 8 lipca r. 1870 sprzedają hr. Mawrosowi. Dziś własność p. Elżbiety Skosyrewej, ur. hrab, Mawros. Dzies. 1761. Piękny krajobraz. Spławna rz. Lebioda, trakt bity uo Lidy i Grodna, kol. żel. W pobliżu cerkiew, niegdyś przes Tryznów fundowana, dziś nowa murowana. Zarząd włościański, szkoła ludowa.

Leluny, mała mieścina i dobra w pow. wilk., gub. kow., przy szosie Warsz.-Petershurskiej, pomiędzy stacjami Staszkuniszki i Ławżaoyszki o 48 .w. od Wilkomierza. Mały kościół parafjalny drewniany pod wezw. -sw. Józefa, zaloż. w r. 1688 przez obyw. Pomarnackiego. Dobra należą do rodziny Arcunowiczów.

Lepel, m. powiatowe w gub. witebskiej. Puw, lepelski zajmuje przestrzeń 3496,6 wiorst kw. i graniczy na północ z pow. połockim i drysieriskim, na wschód z pow. sieńskim, gub. mohylowskiej, na południe i zachód z pow. borysowskim, gub. mińskiej i pow. dziśnieńskim, guti. wileńskiej. Jezior wielka obfitość (95 wiorst kw); znaczniejsze: Żeryilskie, Ciotczańskic, Czertświackie i Lepelskic. Ważniejsze rzeki: Drwina, stanowiąca granicę z pow. Polockim i drysieuskim. Ułłanka z dopływeni Swieczanka; Nacza i Uszacz, uchodzące do Dżwiny. Miasteczek powiat lepelski posiada-15, a mianowicie: Babinicze, Boczejków, Bieszenkowicze, Woronecz, Wietrino, Zaskórki, Kublicze, Orzechowo,Paulje, Pyszne, Sieliszcze, Ułła, Uszacz i Czaszniki.

Lepel położony jest nad rzekami Ulanką i Essą, z których pierwsza wypływa, druga wpada do jeż. Lepelskiego, w samem mieście, w odległości 113 wiorst od Witebska. W XV wieku należał Lepel do dóbr książąt litewskich, następnie stanowił własność kapituły wileńskiej i innych klasztorów. Po przyłączeniu Białej Rusi do Rosji w r. 1772, część województwa połockiego, leżąca na lewym brzegu Dźwiny, została we władaniu Rzplitej; dla tej więc części województwa za główne miasto obrano Uszacz (w pow. lepelskim). Miastem powiatowem gub. witebskiej Lepel został mianowany w r. 1805. Kościół murowany parafjalny ukończony i poświęcony został w r. 1876. Oprócz zwykłych władz powiatowych jest tu inspekcja żeglugi wodnej.

Lida, miasto powiatowe, gub. wileńskiej, Lida i Kamionka od Wilna wiorst 88. Stać. kol. Pol. i Mikoł. Szosa do Grodna. Narbutt pisze o księstwie Dejnowskim i o założeniu Lidy r. 1180. Lecz Stryjkowski i latop.Woskr. zaledwie około r. 1330 wspominają o Lidzie. Możebne, iż jako osada istniała oddawna i że podwaliny zamku tutejszego rzucone są przez Gedymina roku 1323, lecz pewniejsze wiadomości od połowy w. XIV pochodzą. Lida z włością należała do Olgierda, który ją około r. 1377 wydzierżawił powiernikowi swojemu znanemu w dziejach Litwy Wojdyle. Po śmierci Wojdyły Lidę posiadł Jagiełło, który r. 1392 odstępuje ją Dymitrowi Korybutowi. Wtymże r. Witold odbiera Lidę od Korybuta i nowy zamek wznosi. R. 1394 Lida cierpi od najścia krzyżaków. W r. 1396-1399 włość lidzką z nadania Witolda trzyma Tochtamysz, znakomity han tatarów zawołżańskich, a w r. 1440-1446 Hadży-Gerej, co hanem perekopskim obrany stał się protoplastą Gerejów. Lida spalona r. 1433 przez Swidrygiełłę, w r. 1504, z przyczyny odebrania jej z dzierżawy Glińskiego przez króla Aleksandra i oddana Drozdowi, stała się przedmiotem głośnej sprawy, co znakomite rody litewskie powaśniła i Glińskiego do buntu zagrzała. W r. 1506 zagony tatarskie aż pod Lidę dotarły i zmusiły do wywiezienia ztąd w lektyce nawpół umarłego Aleksandra. W XVI w. miasto podniosło się: płaciło bowiem r. 1550 do skarbu podatku groszy lit. kop. 10. Za czasów Stefana Batorego osiadają tu żydzi,. którzy handel miejscowy podnoszą. R. 1590 Zygmunt III nadaje Lidzie prawo magdeburskie, a konst., 1611, potwierdza dawniej istniejące tu jarmarki Władysław IV r. 1640 potwierdza przywilej ojcowski dla Lidy. Lecz następne wypadki spowodowały upadek miasta. R. 1655 wojska moskiewskie rabują i palą miasto. R. 1656 głód, a w jesieni r. 1657 powietrze morowe niszczą ludność. Sejmik gromniczny r. 1658 dla niebezpieczeństwa od powietrza w Lidzie musiał zebrać się w Mycie. Nakoniec r. 1659 ks. Chowański rujnuje miasto do szczętu: Król Michał Wiśniewiecki, bacząc na niedolę miasta r. 1669 kazał, ażeby żydzi na gruntach miejskich osadzeni, pełnili wszelkie obowiązki na równi z mieszkańcami, uwolnił mieszczan od tłok na gruntach dwornych i od obowiązku naprawiania grobli dwornej. Swoją koleją konstytucja r. 1676 uwolniła L. od stanowisk, ugod i ciężarów ze wszystkiemi jurydykami. Lecz pożar w nocy 29 czerwca r. 1679 znowu zniszczył prawie całe miasto. Nadomiar tylu klęsk r. 1702 Szwedzi rabują i znowu palą miasto, a w 1706 podczas pochodu na Moskwę uciemiężają mieszczaństwo nieznośncmi ciężarami i podatkami. Sejm więc 1717 r.wceiach podźwignięcia miasta zostawia Lidziedawne ulgi i ponawia uwolnienie jej od hyberny i lokacji wojska, a król August II 7 sierpnia r. 1727, potwierdzając przywileje swoich poprzedników, nadaje mieszczanom grunta na czynsz wieczny, ustanawia targowe z kramnic i rzeźnicy, pozwala chrześcijanom bicie bydła i nakazuje dawanie wójtowi łopatkowego. August III d. 12 listopada r. 1744 potwierdził te wszystkie przywileje, a konstytucja r. 1776 zaliczyła Lidę do rzędu tych kilku miast litewskich, którym prawa magdeburskie zachowano. Na ten czas Lida powoli się znowu podnosi. R. 1784-1787 komisja bom ordinis porządkuje stosunki i, fundusze miejskie. R. 1792 liczy 242 domy i 1243 mieszkańców. R. 1794 Lida staje się świadkiem jednego z aktów powstania kwietniowego, w którym zamek Lidzki na zawsze upada, w roku 1812 świadkiem popisu korpusu Dochturowowa przed Aleksandrem I, potem najścia francuzów i ucieczki ich, nakoniec d. 23 maja r. 1831-zetknięcia się oddziału rosyjskiego z Chłapowskim. Pozar 1826 zniszczył podzamcze, a w r. 1843 rynek, ulicę Wileńską i przyległą wieś Roslaki. W r. 1851 liczono w Lidzie domów murowanych 2, drewnianych 248 i 4845 mieszkańców, a po r. 1861 zaledwie 4087 mieszkańców. Lustracja r. 1851-1854 nadaje grunta dla miasta i mieszczan mi wieczność. R. 1870 Lida połączona telegrafem z Wilnem, w r. 1886 przeprowadzono tędy kolej Poleską, a w r. 1905 kolej Mikołajewską. Straszny pożar r. 1891 zniszczył tu 444 domy i do 600 budynków niemieszkalnych. Lecz pożar ten wyszedł na dobro dla zewnętrznej strony miasta, bo dziś liczy się w mieście już domów murowanych 207 i drewnianych 669.

Kościół parafjalny Podniesienia Krzyża św., fundowany przez króla Władysława Jagiełłę roku 1387, wymurowany przez ks. Tomasza Zieńkiewicza r. 1765-1770. W r. 1672 Narbuttowie fundowali tu karmelitów trzewiczkowych i kościół św. Józefa. Konwent i kościół skasowane r. 1832, a mury kościelne zburzono r. 1908. Ignacy de Campo-Scipion r. 1757 przeniósł do Lidy z Werenowa pijarów, którzy tu kollegium i szkolę założyli, a w początku w. XIX i kościół św. Kazimierza wymurowali. Kollegium skasowano i szkołę zamknięto w r. 1832, a kościół spłonął w pożarze roku 1843. Ka cmentarzu grzebalnym kaplica drewniana z r. 1804. Cerkiew wyznania wschodniego od dawna na zamku istniejąca, w r. 3533 do miasta przeniesiona i wyświęcona pod wezw. św. Jerzego. Oprócz tej cerkwi w XVI w. są zuane: św. Jana, św. Mikołaja (w rynku), św. Spasa i św. Przeczystej (na Zarzeczu). Wszystkie zabrane na uniję. Dopiero r. 1650 Jan Kazimierz cerkiew św. Spasa zwraca obrządkowi wschodniemu reszta ginie podczas najścia Chowańskiego i Szwedów. Cerkiew św. Przeczystej aż do początku w. XIX istnieje. Dziś istniejąca św. Michała Archanioła z murów b. kościoła św. Kazimierza r. 1863 powstała. Oprócz jej-cerkiew drewniana na cmentarzu grzebalnym i cerkiew wojenna kwaterującego tu 172 Lidzkicgo pułku piechoty. Synagoga żydowska na mocy przywileju Stefana Batorego r. 1579 zbudowana. Król Władysław IV d. 28 lut. r. 1633 pozwolił żydom lidzkim restaurować starą synagogę i wznieść drugą nową. Po r. 1891 synagoga stanęła nowa murowana. Pozatem żydzi mają kilkanaście domów modlitwy. Zakłady dobroczynne: szpital miejski, szpital wojskowy, szpital kolejowy, szpital żydowski (r. 1868), towarzystwo dobroczynności r. 1896 (nie funkcjonuje), jaka taka straż ogeiowa ochotnicza (r. 1898). Założone r. 1904: towarzystwo spożywcze upadło. Sklep spółkowy parafjalny (r. 1908), kółko rolnicze (1907). Zakłady naukowe: po skasowaniu Pijarów w r. 1834 utworzono szkołę powiat. dla mieszczan, którą 1836 zreformowano na 5-cio klas. dla szlachty. Po kilku modyfikacjach r. 1864 zamieniono na szkołę powiatową 2-ch klas. R. 1902 tę ostatnią zreformowano na 3-ch klas. miejską. Szkota parafjalna miejska (od r. 1834) dziś 2-ch klasowa, takaż żeńska, szkołz ludowa z Dubrowna r. 1-886 do Lidy przeniesiona, żydowska męska, talmudthora, kilkanaście hederów. Od niedawna-prywatne gimnazjum żeńskie, progimnazjum męskie i progimnazjum żeńskie. Bibijoteka w szkoło miejskiej, lecz niedostępna. Od roku 1907 wypożyczalnia książek prywatna. Jako zakłady kredytowe istnieją: kantor bankierski i towarzystwo drobnego kredytu (do 100 rb.). Z liczby zakładów fabrycznych celniejsze - skład monopolowy, dwa browary piwne, tartak, odlewnia spiżu, trzy tytoniowych, mydła, rzeźnia. Ogółem zakładów 54, produkcja 1,216,415 rb., robotników fabrycznych 473. Dwie drukarnie. Handel dość znaczny. Dawniej kontrakty, dziś-targi co poniedziałek i kilka nie wielkich jarmarków. Szczupłość rynku i brak odpowiedniego miejsca tamują wzrost handlu. Przedmiot handlu: bydło, nierogacizna i wogóle produkta wiejskie. Mieszkańców 7360, przeważnie żydów, potem katolików, prawosławnych i in. Pułk, zbieg dwóch kolei żel. i znaczna ilość urzędników służą za przyczynę wielkiego popytu na mieszkania. Położenie miasta pomiędzy gruntami włościańskiemi tamuje rozwój jegow stronę najbardziej upragnioną ku st. koi. Stąd brak domów i mieszkań, stąd wygórowane komorne. Ceny na produkta spożywcze wysokie. Towarzyskiego życia żadnego. Rzadkie teatry amatorskie i klub z kartami, w którym zaledwie 13 członków się nazbiera.

Lidowiany, m-ko kościelne w gub. kow., pow. rosieńskim, w pięknej pozycji nad Duhissą, śród lasów. Most Da rzece. Kościół fundowany w r. 1754 przez rodzinę kolatorską Staniewiczów. Rząd założył tu kolcuję rolniczą żydowską, która, jak wszędzie zresztą, marny żywot wiedzie.

Liewenhof, gub. Witebska, pow.dyneburski. Miasteczko należy do bar. Korffów. Kościół pod wezw. św. Michała Arch., fundowany w 1678 r. przez Pociejów.

Lady, m-ko i dobra w pobliżu rz. Wozy, w pow. ihumeńskim, gub.mińskiej, o 35 w. od Mińska i Ihumenia, o 5 w. od Śmiłowicz. Dziedzictwo z kolei Sanguszków, Zawiszów, Ogińskich. Wreszcie Moniuszków. Zawisze fundowali tu klasztor Bazyijanów z kościołem, przy którym od r. 1809 była szkoła 4-klasowa pod kontrolą uoiwers. wileńskiego, pod kuratorją Kazimierza Moniuszki, dr. obojga praw. Między innymi tu się uczył Aleksander Zdanowicz, znany autor cennych i aż do dziś używanych podręczników hist. polskiej i powszechnej. Dziś cerkiew parafjalna z monasterem czerńców. Miasteczko bardzo podupadło. Dobra obecnie stanowią własność Jelskich i liczą około 1350 dziesięcin obszaru.

Lauder, m-ko i dobra w pow. lucyńskim, gub. witebskiej. Parafialna cerkiew, z grecko-unickiej przerobiona. Dobra stanowią własność Kublickich, w granicach dóbr leży jezioro Lauder i góra tej nazwy, na której często się zdarza znaleźć wyborne trufle. Okolica bardzo żyzna.

Lebiedziew, m-ko i dobra w pow. wilejskim, gub. wileńskiej położone, o 30 w. od Wilojki i 70 od Oszmiany, połóż, przy drodze poczt, z Wilna do Mińska, Ludność około 1200 osób. Cerkiew, szkółka elementarna. Parafjalny kościół drewniany Nar. N. Marji Panny, ściąga do siebie w lecie pobożne pielgrzymki ludu okolicznego. Dobra stanowią zdawna własność Cywińskich, Wołczaskiej, Tukałły i in. Przechowały się tu odtąd mury zboru kalwińskiego, który był jednym z czterech znanych kościołów kalwińskich na Litwie.

Lenin, licha mieścina poleska, w powiecie mozyrskim, gubernji mińskiej nad rz. Słuczem, lewym dopływem Prypeci położona, o w. 35 od st. Łachwakol. Poleskiej. Całe życie, miasteczka przez szereg lat skupiało się dokoła wyrębu nieprzebytych puszcz leśnycli, które na okół stanowiły własność ostatnio ks. Wittgensteina, poczerń zostały rozsprzedane. Jedno tylko t. zw. Lenińskie leśnictwo liczyło do stu tysięcy dziesięcin przestrzeni leśnych i łąk, przerżniętych mnóstwem rzek, strumieni i kanałów.

Liksna, wieś i dobra w pow. dyneburskim, gub. witebskiej, położona przy zbiegu rz. Liknianki z Dźwiną. Kościół parafjalny murowany fund. Zybergów, kaplica w Potmalu. Dobra stanowią własność hr. Plater-Zyberków; wybornie zagospodarowane, fabryka terpentyny i piękna pasieka. W granicach dóbr st kol. Rysko-Dyneburskiej t. n. 14 w. od Dyneburga i 16 od Niegalu. 1626 Aleks. Gąsiewski, wojew. smól., pobił tu Horna, wodza szwedzkiego.

Linków, m-ko w pow. poniewieskim, gub. kowieńskiej, o 48 w. od Szadowa, potoź. nad rz, Kroją. Parafjalny kościół murowany Matki Bolesnej, fundowany w r. 1503 przez Katarzynę de Żejmis, kaplica w Łobarach. M-ko liczy około 600 mieszk., ma szpital, szkołę elementarna i stację pocztową. Znany jarmark 16-24 lipca.

Lipniszki , m-ko i dobra nad rz. Gawią. w pow. oszmiańskim, gub. wileńskiej położone, o 84 w. od Wilna i 49 w. od-Oszmiany, w pobliżu Gieranon, o 21 w. od Dziewieniszek. Parafjalny kościół ś w. Kazimierza, założony w r. 1411. kaplica w Zygmunciszkach. Dobra stanowią własność rodziny Wolskich, niegdyś zaś należały do Paców, następnie do artylerji W. Ks. Litewskiego. Ludność m-ka około 600 osób płci obojej.

Lisno, jezioro w pow. dryssieńskim. gub. witebskiej, obszaru 13,7 w. kwadratowych, głębokości 28 stóp. Łączy się z jeziorem Oświej i przyjmuje rz. Swołnę. Północny brzeg jeziora stanowi granicę pow. siebieskiego.

Lubań, licha mieścina żydowska, w zapadłym kącie poleskim, w pow. bobrujskim, gub. mińskiej, położona nad rz. Oresą, 115 w. od Bobrujska. Mieszkańców około 700 osób płci obojej. Cerkiew i szkoła elementarna.

Lubcz, m-ko i dobra nad Niemnem, w pow. nowogródzkim gub. mińskiej, o 6 mil od Nowogródka, przy gościńcu ze Szczors do Delatycz. Ludności około 1600 osób. Zarząd gminny. Niegdyś dziedzictwo możnych Kiszków, którzy tu założyli zbór arjański i słynną w w. XVI drukarnię, specjalnie dla wydawania pism arjańskich. Wydawnictwa tej drukarni, dziś białe kruki, nosiły nadpis "Lubeca ad Chronum". Następnie Lubcz przeszedł w posiadanie Radziwiłłów, Wittgensteinów i został nabyty przez Falc-Fajnów, kiedy dobra po-Wittgensteinowskie uległy przymusowej rozsprzedaży. W miasteczku słynny jarmark na konie ni św. Eijasza, a przed laty kilkudziesięciu była słynna fabryka laku. Cerkiew prawosławna drewniana na cmentarzu. Zamek po-Radziwiłłowski w ruinach.

Lubieszów (Nowy-Dolsk), m-ko i dobra w pow. pińskim, gub mińskiej, nad rz. Strumieniam czyli Stochodem położone, przy gościńcu z Pińska do Równego. Parafjalny kościół (po-Pijarski) murowany, z grobami o.o. Pijarów i znamienitszych ziemian z okolicy. Dwie cerkwie, zarząd gminny, poczta. Ludność m-ka około 2400 osób płci obojej, szpital gminny i szkoła elementarna. Niegdyś dziedzictwo i siedziba książąt Dolskich, po których zostały ruiny zamku obronnego. Pijarzy utrzymywali tu niezłą szkołę czteroklasową, do której uczęszczał Tadeusz Kościuszko przez pięć lat. Szkoła została zamknięta w r. 1834 po 140 latach istnienia. Piękny kościół zdobią freski o. pijara Łukasza Hubeta. Zaś cerkiew unicka i drugi kościół z klasztorem po-Kapucyńskim zostały zamienione na cerkwie. Dobra obszaru 3650 dz. stanowią własność rodziny Czarneckich.

Lubonicze, m-ko w. pow. bobrujskim, gub. mińskiej, o 14 w. od Bobrujska nad rz. Lubońką położone. Za Rzplitej własność korony i starostwo niegrodowe. Ludność m-ka wynosi około 260 dusz; cerkiew, szpital gminny, szkoła elementarna i zarząd gminny. Okolica silnie kamienista i nieurodzajna.

Lucyn, m-ko pow. w gub. witebskiej. Pow. lucyński zajmuje przestrzeń 4656,1 wiorst kw.Przez płaszczyznę powiatu przechodzi pasmo wzgórz, które tworzy dział wodny pomiędzy rzekami, uchodzącemi na północ do rzeki Wielkiej, należącej do kotliny Pejpusu oraz rzekami, płynącemi w kierunku południowym i należącemi do dorzecza Dźwiny. Znaczniejszym dopływem rzeki Wielkiej jest rzeczka Utroja; głównemi zaś dopływami Dźwiny są rzeki Sarjanka i Ewikszta. Oprócz tego mnóstwo strug i strumyków miejscowych uchodzi do licznie po całym powiecie porozrzucanych jezior. Grunta powiatu są przeważnie gliniastopiasczysto i błotniste. Lucyn (po łotewsku Łudzą, po niemiecku Ludsen) położony jest przy kolei Moskiewsko-Windawskiej, w pobliżu jezior Wielkiej i Małej Luzy, z których wypływa rz. Łudzą. Obok miasta, na wzniesieniu, stoją w znacznej części dobrze jeszcze zachowane zwaliska rycerskiego zamku, wzniesionego w r. 1399 przez mistrza krzyżackiego Wannewara de Bruggennoie. Kościół parafialny drewniany zbudowany został w r. 1738. Przedmieście Lucyna, zw. "Jurydyką", zwiększa obszar miasta.

 
Top
[Home] [Maps] [Ziemia lidzka] [Наша Cлова] [Лідскі летапісец]
Web-master: Leon
© Pawet 1999-2009
PaWetCMS® by NOX