Я з тых людзей,

Што ў моцны дождж

Не хіляцца да стрэх,

З тых, што не лічаць

Кожны грош

На булку і арэх,

Што любяць проста,

Шчасна жыць

І здрады дараваць,

У мроях-снах

Каханне сніць

Ды раптам - прычакаць!

Радзіме

Пломень-жар зноў праліўся праз

хмары,

Святлом сонечным будзіць зямлю…

Я кахаю Твае абшары,

Далягляды Твае люблю.

Я на сінь Тваіх хваляў любуюся,

Дзе крынічны струменьчык звініць.

Крылы ў небе раскінуў вунь бусел -

Хоча Край Твой ад бед засланіць.

Залатая калосіцца ніва,

Зацвітаюць на ёй васількі -

Каб жылі Твае людзі шчасліва,

Каб не ведалі бед ніякіх.

* * *

Маім сябрам здаюцца

глупствам

Мае радкі з глыбінь душы.

Камусьці - абы хлеба

луста,

А майму сэрцу: сядзь,

пішы…

Хачу застацца ў адзіноце -

Ізноў самотна на душы,

Бо ў паўсядзённі, у рабоце

Мне сэрца кажа:

Сядзь!..Пішы!

Хай верш ніхто не надрукуе,

Няхай яго вам не чытаць,

Ды зноў пяро бяру ў руку я,

Бо ў сэрцы - зноў: Пісаць!

Пісаць…

Куды ад гэткай нэндзы

дзецца?

Як ты там, чалавек,

жывеш?

Няўжо спакойна твайму

сэрцу?

Маё ж дык лечыць - толькі

верш!

Дзівачка

Я з той пароды дзівакоў,

Якія кожны дзень

Шукаюць ветлых

Цёплых слоў,

З надзеяй, для людзей.

Я з тых,

Што не бягуць глядзець

На маладых мужчын,

І могуць доўга прасядзець

Над вершамі ўначы.

Я з тых людзей,

Што ў моцны дождж

Не хіляцца да стрэх,

З тых, што не лічаць

Кожны грош

На булку і арэх,

Што любяць проста,

Шчасна жыць

І здрады дараваць,

У мроях-снах

Каханне сніць

Ды раптам - прычакаць!

Не думаць:

Колькі, дзе і як,

Калі і з кім, ці варт,

Ці ўсё-ж

Хай будзе лепш вось так,

Дзе - кпіна,

А дзе - жарт,

Як перажыць

Суровы век

Без страт і сінякоў…

Ужо такі я чалавек -

Дзівачка з дзівакоў!..

* * *

Лістком апошнім,

пажаўцелым

Каханне долу

абляцела,

І на спатканне

ўжо ніколі

Каханы мой

не прыйдзе болей.

Ды ўсё чакаю,

як раней,

Блісне мо сонечны

прамень.

Дагэтуль я

зачаравана

Сваёй бядой,

бядой

кахання.

Нідзе не знойдзеш

дапамогі:

У нас дзве розныя

дарогі.

Але чаму гарэлі

вочы,

Калі з табой

хадзілі

ўночы?

Чаму так сэрцы

грукаталі?

Бо мы кахалі.

так кахалі!

Паадляталі

птушкі ў

вырай,

Махнуў і ты мне

сваім

крыллем.

Кудысьці знікнуў,

быццам лета.

Любоў мая,

Каханне,

дзе ты?

* * *

Вершы…

Вершы свае аддаю салаўю,

Хай з іх

Песні свае складае,

Раніцой,

Калі ціха з табой устаю,

Той салоўка

Ў наш сад прылятае.

Раны кахання

Ніякі доктар воблік мілы

Не зможа выкрэсліць з

душы.

Ніхто такой не знойдзе

сілы,

Маё каханне затушыць.

І час не лечыць, сэрца ные -

Як і раней, баліць, баліць…

Ды хіба ж можна раны тыя

Якім лякарствам загаіць.