Менск - сталіца майго краю

Спелым збожжам звоняць ланы,

льюцца радасці званы.

Менск радзімы, Менск каханы,

сэрца нашай стараны!

Ты, як зорка ў небе цёмным,

мілым светам вабіш душу!

Ты квітнееш, мы не згінем,

пераможам мора, сушу...

Беларусам я названы,

Беларусі мы сыны,

Менск радзімы, Менск каханы,

сэрца нашай стараны!

Доўга край наш быў стаптаны,

кроў пілі з нас груганы,

Менск радзімы, Менск каханы,

сэрца нашай стараны!

Перасціхнуў боль і раны,

з рук нам спалі кайданы.

Менск радзімы, Менск каханы,

сэрца нашай стараны!

Ты, як зорка ў небе цёмным,

сваім светам вабіш душу.

Ты квітнееш, мы ня згінем,

пераможам мора, сушу!

Сёння шчасця дужа маю,

новых злыдняў не страшусь!

Менск - сталіца майго краю,

край мой родны - Беларусь!

На дзень імянінаў Спадару Дзямідаву

(акруговаму інспектару ў Лідзе)

У гэты цудны, зімні час,

пад небам роднае краіны

наш семінарны ІІІ клас

ўстрачае Вашы імяніны.

З глыбінь душы ў саду душы,

вам поўныя кахання

прыносяць ў дар для Вас, Спадар,

сардэчны пажаданні.

У гэты дзень так дарагі

рады за волю змагароў,

узняўшы радасці сцягі,

Вам жыць жадаюць сто гадоў!

Ў красе жыцця - для Вас дзіця

праменіць шчасцем воблік,

бо толькі Вы сабе знайшлі

ў ягоным сэрцы водклік.

І гэтых мілых дзетак рой,

што кожна ранне ў школу йдзе,

Вам кожна з іх ў душы сваёй

падзяку шчырую нясе.

І кожны з нас у гэты час

сардэчна просіць Бога,

каб Ваш прамень і ўноч,

і ўдзень

паказваў нам дарогу.

Бо Вы, як месяц паміж зор,

што светам цудным залаціцца

і рассвятляе той прастор,

дзе цемень вечная таіцца.

Ў віру награнуўшых часоў

хай ззяе нам Ваш цудны свет!

Вам жыць жадае сто гадоў

у гэты дзень юнак-паэт!

Успаміны

О, годы шчаслівыя!

Юныя годы!

Пакінулі мілы вы мне ўспамін.

У лонах праўдзіва

ўрочай прыроды

правёў я раскошна

прабегі часін.

О, вёска кахана,

дзе хата мне родна

стаіць між кудравых

і сумных бяроз,

з табой не разлучыць

нас сіла ніводна,

бо я там радзіўся,

вучыўся і рос.

Ўсе тыя куточкі і гаік урочы,

квяцісты лужочак

над ціхай ракой,

цяпер я спакойна

заплюшчыўшы вочы

ўсё гэтае бачу

жывым прад сабой.

Як ўспомню мінула,

дык з жаласці плачу,

І быццам я чую

тых птушачак хор.

О там я пазнаў свайго

шчасця праменні

мне Муза прыслала свой

скромненькі дар.

Ці чуеш? О брат мой,

мае ўсе адозвы,

мае усе ўчуцця ў гэты вось час.

З табой шчэ нядаўна

гараў тыя нівы,

цяпер промень шчасця

зацьміўся, пагас

О пробліскі шчасця,

ніякай заганай

я вас не прыкрыю

ўжо сёняшнім днём.

Як ўзоры дзяўчыны,

так мною каханай,

што сэрца праменіць

кахання агнём.

Пакінуў я вёску, радзімую хату,

пакінуў дзяцінства,

шчырэйшых сяброў,

той мілы куточак,

фалісты, узняты,

зялёныя нівы і пасмы лугоў.

О, Шчучын далёкі!

Глухі і пануры,

як сумна і сонна ў прасторы

глядзіш.

Шчэ душу ўцяшаюць

мне школьныя муры,

ў якія штораніцы

з сшыткам ляціш.

І разам з сябрамі

ў цесным з'яднанні

за школьнаю лаўкай

спакойна сядзіш,

а ўсё ж адчуваю

ў душы парыванні,

каб зноў завітаць у вясковую ціш.

У вёсцы мне роднай

чулейшыя гукі,

пад дзіўную песню

і свіст салаўя,

ніколі не чую там суму і скукі,

для вёскі і толькі народжаны я.

А сёння, о, Муза!

Прышлі мне натхненне

раскрый прада мною паэзіі свет.

Мо хто, праслухаўшы

мае ўсе тварэнні,

з усмешкаю скажа:

"Ён будзе паэт".

Цяпер перад вамі

з душы хваляваннем

стаю й выяўляю

сардэчны свой жар,

і кожны мой водклік

вам повен каханнем,

бо вас паважае

і любіць пясняр.