Папярэдняя старонка: Паэзія

Дадана: 07-10-2011,
Крыніца: Ад Лідскіх муроў №7. Ліда, 2011.

Спампаваць

Хрысціна Лялько, нарадзілася 30.03.1956 г. у вёсцы Хадзюкі Лідскага раёна. Скончыла філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (1979). З 1979 г. - навуковы супрацоўнік Літаратурнага музея Янкі Купалы, з 1983 г. - літсупрацоўнік аддзела крытыкі штотыднёвіка «Літаратура і мастацтва», з 1984 г. - рэдактар аддзела літаратуры часопіса «Беларусь». На сёння рэдактар часопіса "Наша вера" і газеты "Ave Maria". Аўтар многіх кніг паэзіі і прозы. Сябра СП СССР з 1983 г.

ВЫПАДАК ПАД РАКАВАМ

Завяла дарога ў нікуды,

быццам кіравала злая сіла.

Каляіна, поўная вады,

нечакана шлях загарадзіла.

А навокал лес стаяў нямы,

незнаёмы і ўрачыста строгі;

і разгублена глядзелі мы

на круты абрыў лясной дарогі.

Недзе траса блізенька гула,

сонца йшчэ на захадзе свяціла,

ну а мне, як нейкая імгла,

на хвіліну розум замуціла.

Нацянькі, каб шлях падкараціць,

я праз лес паехала, блазнота…

Так бывае: нешта закарціць,

з'явіцца да рызыкі ахвота.

А пасля, па часе ўжо, трывога:

застаецца толькі задні ход…

Што рабіць, калі няма дарогі,

трэба йсці тады на разварот.

Не заўсёды ж напрасткі, наперад;

часам варта супыніць язду,

каб не трапіць, як той кажа, ў нерат,

каб не ўлезці ў большую бяду.

* * *

Адарвацца ад цябе -

не думаць, не ўспамінаць, не марыць,

забыць, што ты ўвогуле ёсць;

вярнуцца ў той час, калі цябе не было, -

ні побач, ні ў сэрцы, ні ў думках.

Уявіць сябе вясёлую, вольную, лёгкую,

без гэтага суму, спакусаў, жаданняў…

Адарвацца ад цябе -

ад сябе адарвацца -

ад душы, ад сэрца, ад болю, -

без якога ўжо жыць немагчыма.

* * *

Прыехала ў Грэцыю, каб сагрэцца

пад сонцам паўднёвым. Каб у моры

ўтапіць сваю змору, -

ў салёнай вадзе, у церпкім віне…

Ды задача такая не для мяне,

бо рука твая ўсё роўна ў маёй

злоўленай птушкай прыціхла, стаілася

яшчэ з дарогі тае, з азёрнай Івесі…

(памяць мая, як на прывязі, -

неадчэпнай, балючай, вечнай, -

усё вяртае той летні вечар,

усё гартае старонкі ненапісанай кнігі…)

Якія ж такія вярыгі

мяне да цябе прывязалі,

што бяссільныя нават далі,

такія далёкія і мора глыбокае,

і сосны, і горы, і вецер? -

Бяссільнае ўсё на свеце,

каб адлучыць мяне ад цябе…

Вось і думаю ў ціхай журбе:

куды ж мне схавацца,

куды падзецца,

і нашто мне гэта

хвалёная Грэцыя?

* * *

Адмаўленне - гэта маленне

аб тым, чаго быць не павінна.

Нахлыне пачуццяў лавіна -

паспрабуй затрымаць імгненне.

Адмаўленне - гэта маўленне

і ціхая просьба: пакінь, не трывож,

а пад сэрцам, як востры нож, -

неадольнасць і боль захаплення.

Адмаўленне - гэта спаленне

таго, што паволі тлела,

не гарэла і надта не грэла,

а пакутна жыло, як трызненне.

Адмаўленне - гэта сталенне

душы і яе цяжкая навука…

Ах, якая ўсё ж такі мука

прыняць гэты боль адмаўлення.

* * *

Напісала табе ліст -

развітальны,

і думаю: адаслаць ці не?..

Усё яшчэ баюся паставіць кропку

ў складаназалежным сказе

нашых з табою адносін.

* * *

Цвіце настурка. Сярэдзіна лета.

Водар маленства ў маміных кветках.

* * *

Боль прынясеш на талерцы,

як даспелыя ў ліпені вішні,

боль, непатрэбны і лішні,

рассыплецца ў сэрцы.

* * *

Шмат развітанняў,

мала сустрэчаў -

аддаляецца ранне,

набліжаецца вечар…

 

Top