Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Гана Рэлікоўская. Намеснік дырэктара па вучэбнай рабоце СШ №11.Нарадзілася ў в. Кянці Лідскага р-на. Друкавлася ў "Нашым слове", "Лідскай газеце", зборніку "Шануйце роднае слова".
Я П О Н І Я
Лустачкі сушы, бязмежныя воды,
Сівой Фудзіямы стан ганарлівы,
Подых жаданай, адвечнай свабоды,
Сакура, хоку і харакіры,
Заклік: "Банзай!" і мастацтва "бансай",
Ніндзя, нунчакі, сакэ, самураі -
Мабыць, і ўсё, што дагэтуль, бадай,
Мы аб японскім ведалі краі.
Сёння жахлівай стыхіі парыў
Сэрцы мільёнаў схапіў абцугамі.
Божа! Ну за якія ж грахі
Тоне Японія ў хвалях цунамі?
Зноў у чарзе "Хірасіма" чакае?
Ці "Нагасакі" ядзерны ўсплеск?
Пільна ўся Зямля назірае,
Што з Фукусімай, што там на АЭС?
Мужнасць і вытрымка - доля японцаў.
Слязьмі не загоіш глыбокія раны.
Японію клічуць "краінаю Сонца",
Яно і падорыць спакойны світанак.
В Ы Б У Х
(выбух на станцыі Кастрычніцкая ў Менскім метрапалітэне
11 красавіка 2011 года)
Сярод ахвяр няма маіх знаёмых,
Але пачуцці захлынулі сэрцы ўсіх:
Вар'яцкі выбух адгукнуўся ў кожным доме,
I не пакінуў некранутымі жывых.
Японія і Лівія далёка,
Здавалася: бяда нас абміне,
Заціхнуў боль Чарнобыльскіх аблокаў,
Нямігу помнім, як у цяжкім сне.
А тут ... За што? Каму такое трэба?
Якая маці нарадзіла тых пачвар?
Якое сонца ім свяціла з неба?
І як ім людзям глянуць сёння ў твар?
Бог мілаваў не апынуцца ў пекле,
Тым мігам не спусціцца мне ў метро,
Не бачыць наяву, як страшна секла
Мінчан на часткі жудаснае зло.
Не давялося дымам задыхнуцца,
Трацілавы смурод я не ўяўлю,
Няма крыві на рукавах у куртцы,
А слёзы льюцца. Крыўдна за зямлю,
За родны кут, спакойны, цёплы, мілы,
Дзе дарагая сэрцу нівы пядзь.
Няхай майму народу хопіць сілы
I гэты выклік з мужнасцю прыняць.
Сябры мае! Любімыя! Трывайце!
Мы - беларусы! Веруйце ў добро!
...Ліхтарыкам надзеі на асфальце
Міргаюць свечкі. Кветкі ля метро.
Загінуўшых, на жаль, мы не падымем,
Не павярнуць назад падзеі час,
А гэты дзень жалобнаю хвілінай
Запішацца ў гісторыю для нас,
для ўсіх для нас.