Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Ганна Шаўчэнка (Серэхан) - літаратуразнаўца, перакладчыца, паэтка. Нарадзілася ў 1984 г. ў мястэчку Астрына на Гарадзеншчыне. Дзяцінства і юнацтва правяла ў вёсцы Ганчары Лідскага раёна, дзе атрымала сярэднюю адукацыю.
Скончыла філалагічны факультэт Беларускага дзяржаўнага ўніверсітэта (2007), магістратуру (2008) і аспірантуру (2012) пры ім. Аўтар кніг вершаў "Запаветная жменька" (2007), "Пане, будзь заўжды са мной: Вершаваныя малітвы для дзяцей" (2010), шматлікіх публікацый, прысвечаных даследаванню польскамоўнай літаратуры Беларусі ХІХ ст., перакладаў з польскай мовы на беларускую паэтычных твораў Антона Гарэцкага, Уладзіслава Сыракомлі, Францішка Карпінскага, Міхала Дудзінскага, а таксама кнігі апавяданняў для дзяцей кс. Яна Твардоўскага "Ад вуха да вуха. Пра ўсмешку і радасць" (Мінск, "Pro Christo", 2014).
Працуе ў выдавецтве Менска-Магілёўскай архідыяцэзіі "Pro Christo", з'яўляецца супрацоўнікам рэдакцыі часопісаў "Наша вера" і "Ave Maria". Жыве ў Менску.
AVE MARIA
Ave Maria…
Бяздонне пяшчоты.
Звонку скрыгоча вар'яцкі матыў.
Ну і няхай...
Тут мелодыя цноты...
Хтосьці бязмежжа
абдоймаў раскрыў...
Хтосьці суцешна,
няголасна кліча
Не зашчапляцца
ў кайданы нуды,
Скінуць з душы
недавер, ваяўнічасць,
Шчыра прызнацца:
"Люблю. Сапраўды"
* * *
Букет сустрэчы ў руках трымаю -
Букет пачуццяў, усмешак, слоў,
Але не тая духмень, не тая
Плыве з пялёсткаў, сухіх лісткоў.
Даўно мы гэтыя любім кветкі,
І ўсцяж я мару іх Вам дарыць.
Чаму ж ссыхае букет наш рэдкі?
Чаму ўжо барвамі не гарыць?
Не восень стала віной звядання,
Не прахалодны яе спакой.
Напэўна, проста не ў час спатканне,
І проста наш звечарэў настрой.
Але я цешуся ў момант гэткі,
Знайшоўшы ў ім і красу, і пах,
Што сёння любыя нашы кветкі
Мы песцім зноў у сваіх руках.
* * *
Заблытаўшыся ў павуціне
Штодзённых спраў,
Так лёгка
не напісаць верш...
не стварыць нізку вершаў...
не падарыць свету кнігу...
не пражыць жыццё...
ВЕЧНЫ ЎСПАМІН
Неяк вечарам сяджу я ля каміна
І гартаю свой стары фотаальбом,
І плывуць мае, вяртаюцца ўспаміны
Да дзяцінства хутка пройдзеных гадоў.
Вось з забытага, старога фотаздымка
Вочкі сінія зірнулі на мяне.
І ўсміхаецца шчаслівая дзяўчынка,
І ласкавы позірк ціха дорыць мне.
Засталася яна там, у дзіўнай казцы,
Бесклапотная, ля веснічак стаіць,
У яе малым жыццёвым ранцы -
Мары, вера ў цуды, казак перавіць.
Аксамітна расцвіла яе краіна,
Але далей, за квяцістаю мяжой,
Застаюцца ў сэрцы светлыя ўспаміны,
Іх усё жыццё праносіш за сабой.
РАПТОЎНЫ ЎСПАМІН
Калі скрабецца ў сэрцы едкі смутак,
Варушачы ўспаміны кіпцюром,
Разгортваецца ў памяці той скрутак,
Дзе я дзіцячым грэйзала пяром.
Выскокваюць там смелыя развагі
Аб светлых "хутка пройдзеных гадах";
І строга задзіраюць нос заўвагі,
Што час мне на шырэйшы крочыць шлях.
"Дзіця, - кажу сабе я, - як магло ты
Так зверху аглядаць маленства свет,
Калі ён уздымаўся пазалотай,
Гадамі над табой, як мяккі плед!
А дзе мяжа скубецца, ты пазнаеш
Не розумам, а сэрцам і слязой,
Калі загад ад Бога атрымаеш
Адчуць сябе ў жыцці зусім малой".
ЧЫТАЮЧЫ КНІГУ ІРЫНЫ БАГДАНОВІЧ
Я пальцамі пяшчотна абдымаю
Паэтаву вясновую душу,
Агорнутую ў кнігу...
Прадчуваю,
Што зноў чыёсь цяпло разварушу.
Старонкі мякка-кволыя, як злыдзень,
Паціху прыадгортваю рукой,
І дыхаю табою я, "Вялікдзень",
І спешна лаўлю пах самотны твой.
ДЗЕ ПАСЯЛЯЮЦЦА КВЕТКІ
Маім бісерным букетам
Сінія кветкі ў Нямеччыну едуць
Згадкаю бісернай аб Беларусі.
І па драцяна-вузельнаму следу
Кожная піша: "Я больш не вярнуся..."
Нават калі іх сустрэнуць з пашанай,
Не супакояцца перад спакусай,
Каб расчароўваць самім сабе ранак
Думкай, што спалі яны ў Беларусі.
Кветкі ліловыя ў Мінску пакіну
Несамавітым дарункам камусьці.
Тут жа для сталага, мабыць, супыну
Шмат яшчэ рукі мае іх адпусцяць.
Можа, і ў гэтых затужаць пялёсткі,
Па-немаўлячы згадаўшы даткненне
Пальцаў маіх, то лагодных, то шорсткіх...
Што ж...
Яны сталі душы прысвячэннем.
Белыя ж кветкі адзіна расквечу
І ажыўлю ў свеце ціхім, сакральным -
Дзе для мяне ажывалі ўсе рэчы
І абяцалі быць сном незвядальным;
Дзе і мяне ўсё расквечвала мама
Ў недатыкальнай цяплічнай прасторы.
За свае белыя кветкі таксама
Тут буду пэўнай без ценю дакору.
ТАТАВЫ РУКІ
Зноў стаім, мілы тата, з табой на пероне,
Вецер туліць мяне ўсё бліжэй да цябе.
Не хвалюйся, што мерзнуць мае ўжо далоні,
Не прастыну ў халоднай і едкай журбе.
Вось чуваць, як цярэбяць чыгунку калёсы.
Вечарэе... Цямнеюць упарта нябёсы.
У цягнік я заходжу і з гэтай хвіліны
Мушу сумку цяжкую падцягваць сама.
Ты стаіш прад акенцам з усмешкай нявіннай.
Штосьці кажаш?.. Не чую... Вагон мой - турма.
Неразбітнае шкло раздзяляе нас, тата,
Цябе бачу - абняць не даюць злыя краты.
Раптам пальцам на мутным акне хутка пішаш
"22", пасылаеш пытальны пагляд.
А!.. Ці месца сваё я знайшла?.. Нібы крышыш
Толькі дотыкам, пальцам адным шкляны рад.
І павёз мяне надпіс пытальны, празрысты
На акне пацямнелым, туманным, нячыстым...