Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Рэлікоўская Ганна Леанардаўна нарадзілася 8 ліпеня 1964 года ў в. Кянці Лідскага раёна Гродзенскай вобласці. Пасля заканчэння васьмігодкі паступіла ў Ваўкавыскае педвучылішча, бо з дзяцінства марыла аб настаўніцкай працы. У 1983 годзе пачала працаваць настаўніцай пачатковых класаў у СШ № 8 г. Ліды. Дыплом гістарычнага факультэта БДУ, атрыманы ў 1991 годзе, дазволіў ёй перайсці на выкладанне гісторыі ў старэйшых класах спачатку у той жа СШ № 8, затым у СШ № 17. На працягу года (1999-2000 навучальны год) з'яўлялася старшынёй прафкама навучэнцаў Лідскага індустрыяльнага тэхнікума. Зараз працуе намеснікам дырэктара па вучэбнай рабоце сярэдняй школы № 11 г. Ліды. З юнацтва захапляецца вершамі, лічыць, што менавіта праз рыфму, праз асаблівы рытм, спалучэнне гукаў можна найбольш дакладна перадаць свае пачуцці, свой погляд на навакольны свет. Друкавалася са студэнцкіх гадоў у мясцовых раённых газетах, некалькі вершаў трапілі на старонкі "Настаўніцкай газеты", выбраныя творы ўвайшлі ў зборнікі паэзіі, выдадзеныя ў Лідскім раёне. Тэмы вершаў самыя разнастайныя: ад кахання і настаўніцкай працы да філасофскіх роздумаў.
НАКЦЮРН МАТУЛІНЫХ ПІВОНЬ Сцірае памяць успаміны І поўніць новым пачуццём. Ды дзень за днём перад вачыма Мой родны дом, матулін дом. Пяшчота ў сэрцы не патухне, Не згасне памяці агонь, Пакуль пад вокнамі на кухні Накцюрн матуліных півонь. НАПЯТАЯ СТРУНА Жывём жыццё напятаю струною. Гучыць мелодыя ў гармоніі з прыродай, У сугучнасці і з небам, і з зямлёю, З самім сабой, з людскім вялікім родам. Але, бывае, дробязі хапае - Нахабны позірк ці абраза - забаліць І абарвецца нітачка тугая, Жыццё - струна, і больш не затрымціць. ЧАРОЎНЫ КОРАК Аднойчы прыехаў інспектар у школу, Заходзіць у клас і здзіўляецца: там Шум, гам на занятках і рогат вясёлы, А сціплы настаўнік разгублены сам. - Як добра, інспектар, што вы завіталі. Сам Бог вас паслаў. Дапамогі прашу. Ніяк не спыню непакорнасці хвалі. Ніяк не магу глянуць ім у душу. Інспектар спыніўся, і раптам заўважыў Ён корак драўляны на крэслах у рад. - Скажыце мне, дзеці, а хто з вас адкажа, З чаго гэты корак? Які ж у ім склад? - Вядома, што з дрэва, - адказваюць дзеці. - А што яшчэ з дрэва магчыма зрабіць? - Дом! - Кнігі! - Карыта! - І лаўкі! - І клеці! - Яшчэ карабель, каб далёка заплыць. - Куды паплывём? Па якіх акіянах? У якіх гарадах будзем з вамі спыняцца? Хто будзе матросам? А хто капітанам? З туземцамі будзем ці не? сустракацца. Пытанні. Адказы. Малюнкі. Цікавасць У вачах выхаванцаў бясконца гарыць. - Які вы ўрок мне далі! Гэта ж радасць! Цяпер так, як вы, буду дзетак вучыць, - Настаўніка шчырая поўніць падзяка. Інспектар спакойна прадоўжыў свой шлях, Але цераз год у гэту школу, знянацку, Ён зноў завітаў. І - о Божа ж мой! - жах! Зноў вучні крычаць, брыдкасловяць, рагочуць. А той жа настаўнік стаіць у слязах. Не ведае ён, ну чаго яны хочуць І як супакоіць іх гулу размах. - Што тут адбылося? Калоцяцца сцены! Казалі ж вы мне, что цяпер працаваць Ужо навучыліся. Дзе ж перамены? - Я корак чароўны не змог адшукаць! МАТУЛІ І зноў табе, старэнькая жанчына, Якой няма бліжэй і даражэй, Свой новы верш я прысвяціць рашыла. А як табе аддзячыць мне яшчэ? Пяшчотны жаль маю душу сціскае, Бо дзесьці там, у вёсачцы, адна Сама з сабой, з каточкам размаўляе Мая матуля з ранку да цямна. Пад вечар тупае яна да тэлефона І набірае лічбы, шэсць ці пяць. Магчыма, дзеці папрыходзілі дадому, Ім трэба ўсе навіны расказаць: Сусед насупраць трэці раз жаніўся, З кабетай утульным хатні стаў куток. У хлеў да курачак уночы нехта ўбіўся. Сабака, можа? Ці які шашок? Матулечка мая! Цалую рукі. Твой лашчыць голас, як вясной пялёсткі. Цячэ размова. Цешаць сэрца гукі. І хочацца ляцець да роднай вёскі, За кубкам кавы да стала прысесці з мамай, Развеяць сум, страх разагнаць паволі, Назваць яе любімай, мілай самай І пажадаць шчаслівай, светлай долі! ЛІДСКІ ЗАМАК Прывычны для зроку лідзян, Уздымае ён велічна вежы. А возера, бы акіян, Дзьме ветрыкам-подыхам свежым. Уздыхнеш каля замкавых сцен, Абыдзеш перыметр мурожны, І шэраг мільгаючых сцэн Усплыве ў галаве асцярожна. … Князь-воін на дужым кані. З Прыбалтыкі рыцары ў латах. Іх гоніць і б'е Гедымін Далей ад ліцьвінскіх ад хатаў. … Ягайла і Соф'я - сям'я. Вяселле за сценамі замка. Зайздроснікі чуюць здаля, Як ляскае радасна клямка. … Нахлынулі шведы, бы цені. Бамбардаў шалёны рой. Лятуць і лятуць каменні. Разбураны замак-герой. … У крушнях на колькі стагоддзяў, Навокал бур’ян узрастаў, Але пазабытым ў народзе Ніколі ён так і не стаў. Ажыў наш змагар на свабодзе. І новыя сцены растуць. Мы сёння да замка прыходзім Гісторыю сэрцам адчуць.