Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Святлана Цішук нарадзілася ў 1938 годзе ў Гомелі. Скончыла Гарадзенскі фізкультурны тэхнікум і Гарадзенскі педінстытут імя Янкі Купалы. Друкуецца з 1979 года. Аўтарка кнігі паэзіі "На крылах белай вароны" (1999 г). Жыве і працуе ў Лідзе. Лаўрэат міжнароднага конкурсу.
ЧЫРВОНАЯ ПЛЯМА
П'еса
Сучасная лірыка-драматычная гісторыя
ДЗЕЙНЫЯ АСОБЫ:
МАКС , 26 гадоў,
ЛІНА , яго жонка, 23 гады,
ПАВЕЛ, 30 гадоў,
ВОЛЬГА , жонка Паўла, 26 гадоў,
ТАЦЦЯНА , сяброўка Ліны, 23 гады,
НАСТА , маці Ліны, сярэдняга ўзросту,
ЗОЯ , маці Макса, сярэдняга ўзросту,
БАЦЬКА Ліны , сярэдняга ўзросту,
БАЦЬКА Макса , сярэдняга ўзросту,
ДРУЖЫНА і ГОСЦІ на вяселлі Макса і Ліны,
СВЯТЛО ,
ФАНАГРАМЫ з галасамі, музыкай.
Падзеі адбываюцца ў наш час.
На сцэне:
Вясельная брама.
На браме палатніна з надпісам: "Хай маладых вядзе дарога аж да вяселля залатога!"
Пад брамай стаяць Бацькі і Маці Макса і Ліны.
МАЦІ ЛІНЫ трымае дзве чаркі на падносіку.
МАЦІ МАКСА т рымае хлеб-соль на ручніку.
БАЦЬКА ЛІНЫ трымае бутэльку з напоем (ці з шампанскім).
БАЦЬКА МАКСА стаіць побач з сваёй жонкай.
За Бацькамі тоўпяцца ГОСЦІ .
Гучыць музыка Вясельнага марша.
Уваходзяць поплеч Макс і Ліна , апранутыя ў вясельнае ўбран-не і з імі вясельная ДРУЖЫНА . Усе спыняюцца насупраць бацькоў.
БАЦЬКА МАКСА: Ліна і Максім! Дарагія нашыя дзеці! Мы, вашыя бацькі, сардэчна віншуем вас з узяццем вамі законнага шлюбу!
УСЕ БАЦЬКІ I МАЦІ: Віншууеем!!!
БАЦЬКА МАКСА: Ступаючы на першую прыступку вашага сямейнага жыцця, вы, дарагія нашыя Ліна і Максім, прыміце ад вашых бацькоў хлеб-соль!
МАКС, ЛІНА (адломваюць па кавалачку хлеба, мачаюць хлеб у соль, ядуць) : Дзяякууй!!! (Схіляюць галовы і ўздымаюць іх.)
БАЦЬКА МАКСА: Мы, вашыя бацькі, нарадзілі вас, узга-давалі вас, не шкадуючы для вас ні хлеба надзённага, ні штодзённых нялёгкіх клопатаў...
МАЦІ МАКСА і ЛІНЫ: Не шкадавааліі!!!
БАЦЬКА ЛІНЫ: Без двух слоў, у самую кропку трапіў, сваток! Не дрэнна было б ім толькі не кінуць у забыццё нас з вамі, шаноўны!
МАКС, ЛІНА: Будзем памятаць!
БАЦЬКА МАКСА: Не крыўдуйце ўжо на вашых бацькоў, калі яны, любячы вас, часам навучалі вас, уздзейнічаючы не толькі пера-канаўчым бацькоўскім словам, але і...
ЛІНА: Уздзейнічалі і прымітыўнай апякальнай дзягай!
БАЦЬКА ЛІНЫ: Узіраюся на цябе, дачушка, я бачу, што ты...
МАЦІ ЛІНЫ: Бацька! Не сёння!
МАЦІ МАКСА : Хапала ім і бацькоўскай увагі, і бацькоўскай любові...
ЛІНА: А гэта - каму колькі перапала з бацькоўскае ласкі!
НАСТА: Ліначка, не магу паверыць!
ЛІНА: Мама, а ты...
БАЦЬКА МАКСА: Максім, Ліна! З сённяшняга дня вы самі ўзялі ўжо на сябе велізарнейшую адказнасць за сваю сям'ю! За сваіх будучых дзяцей.
БАЦЬКА ЛІНЫ: Без двух слоў, у самую кропку трапіў, сваток!
МАЦІ МАКСА і ЛІНЫ: Згоды вам і кахання!
УСЕ: Згоды вам і кахання, Макс і Ліна!!!
МАЦІ МАКСА: Кожная з'ява рэчаіснасці заўсёды знаходзіцца ў руху, у развіцці!
МАЦІ ЛІНЫ: Каб між вамі не бракавала цярплівасці!
ЛІНА: Няхай хто іншы церпіць!
БАЦЬКА ЛІНЫ: Без двух слоў, ты вывядзеш мяне з сябе!
МАЦІ ЛІНЫ: Бацька, не гарачыся!
МАЦІ МАКСА: Давайце ўсе трохі прытрымліваць свае эмоцыі!
БАЦЬКА МАКСА: Дарагія маладыя, дзеля пабудовы вашага шчаслівага сямейнага гмаху вам трэба будзе кожны дзень класці на падмурак вашага кахання ўсё новыя і новыя цагліны, якія маюць назву "Узаемапаразуменне"!
МАЦІ МАКСА: Немагчыма якасна пабудаваць ні адзін устойлівы гмах, нават і сямейны, калі ў двух каханняў не стае аднолькавых параметраў!
МАЦІ ЛІНЫ: Вы, Зоя Андрэеўна, маеце сумніў наконт сямейнага шчасця нашых дзяцей?
МАЦІ МАКСА: Прашу прабачэння. Прыйшлося да слова...
ЛІНА (выслабаняе сваю руку з-пад рукі Макса, робіць крок убок): Зоя Андрэеўна, калі я па вашых параметрах не падыходжу вашаму Максімку, то я вяртаю яго вам!
МАКС ( хапае Ліну за руку) : Ліінаачкаа!!! Я ж кахаю цябе!
ЛІНА (рэзка выслабаняе сваю руку) : Але твая любая мамачка не хоча мяне!!!
МАКС: Мама, што ты нарабіла?! (Спрабуе ўзяць Ліну за руку.)
ЛIНА (супраціўлнецца Максу, робіць крок да сваіх бацькоў) : Адчапіся ад мяне! Ідзі да сваёй мамкі! Яна для цябе...
Гул галасоў Дружыны і Гасцей.
МАЦІ ЛІНЫ : Бацька, то можа нам тутака няма чаго рабіць?
БАЦЬКА ЛІНЫ: Без двух слоў, здурнелі бабы!
МАЦІ МАКСА: Мы ўсе зараз празмерна ўзрушаныя...
МАКС (падышоў да Ліны, узяў яе за руку): Ліначка! Калі ласка, даруй маёй маці! Мама?!
МАЦІ МАКСА: Ды ўжо ж! Я вельмі прашу ў цябе прабачэння, Ліначка! Вы абое...
МАКС (бярэ Ліну пад руку) : Вось бачыш? Усё добра! Я кахаю цябе...
ЛІНА (сцішана) : Май на ўвазе, ты апошні раз убачыў маю пакорлівасць!
Макс і Ліна становяцца перад Бацькамі .
БАЦЬКА ЛІНЫ: Без двух слоў, поўны парадак!
БАЦЬКА МАКСА: У такім разе, я прадоўжу! Максім, Ліна, памятайце, што вы заўсёды можаце разлічваць на якую-ніякую дапамогу з нашага бацькоўскага боку!
МАКС, ЛІНА: Будзем памятаць! Дзякуй вам!
БАЦЬКА ЛІНЫ (з бутэлькі налівае напой у чаркі) : А цяпер, Макс, Ліна, без двух слоў, выпіце чарку бацькоўскага салодкага напою на вашыя шчаслівыя сямейныя пуцявіны!
МАКС, ЛІНА (бяруць чаркі, выпіваюць напой, кроплі віна выліваюць сабе пад ногі, ставяць чаркі на падносік): Дзякуй! Соладка!
УСЕ: Салодкага жыцця маладыым!!! Шчасця маладым!!! Гуураа!!!
На сцэну са столі апускаецца экран ці робіцца зацямненне сцэны.
ГАЛАСЫ БАЦЬКОЎ: Праходзьце, госцейкі дарагія! Час-туйцеся! Піце за шчасце маладых!
Чуваць гоман галасоў, звон чарак.
ГАЛАСЫ ГАСЦЕЙ: Горкаа маалаадыым!!! Саладзіце! Саладзіце!!! Гооркаа!!! Адзіін!!! Дваа!!!
Запальваецца святло , ці да столі падымаецца экран , калі быў экран.
На сцэне: канапа ці тахта, на якой думкі-падушкі, за якімі схаваная белая прасціна, часопісны столік.
ЛІНА (апранутая па-хатняму, ходзіць і сурвэткай змахвае пыл з прадметаў) : Не! Не, не! Гэтага не будзе! Я не... (Гучна смяецца.)
Уваходзіць Макс, апрануты па-хатняму.
МАКС (падыходзіць да Ліны,цмокае яе) : А я чакаў! Чакаў цябе на кухні... Калі мая даўгачаканка парвалася, то я памкнуўся да маёй любай жоначкі, каб павясяліць яе і запытаць... А ты сама сябе весяліла?! З чаго?
ЛІНА (адхіляецца ад Макса) : З таго! А табе ўсё трэба ведаць?!
МАКС: А як жа? Ты мая...
ЛІНА: Я твая?! Пры мне ты спрабуеш выконваць ролю рабаўладальніка-мужа! Патрабуеш, каб я да цябе на цырлачках... А вось пры сваёй мамачцы-каралеўне ты спраўна выконваў ролю падспаднічнага сынка! Памятаеш?
МАКС: Мая мама...
ЛІНА: Твая мама?! Ды толькі, дзякуючы нашаму шлюбу, ты выслізнуў з-пад цьмянай матчынай спадніцы! І тое...
МАКС: Аліна! Я штосьці нічога не разумею! Я! Ты!
ЛІНА: А дзеля чаго мне муж, які мяне не разумее? Га?
МАКС: Аліна, ты неаб'ектыўная!
ЛІНА: Я неаб'ектыўная? Успомні! Памяць - найгалоўнейшая прыкмета чалавечай асобіны. А ў маёй памяці...
МАКС: Даруй, калі з майго боку штось было! Даруй! Я ж кахаю цяябее...
ЛІНА: Кахаеш мяне? Ты кахаў, калі вірлівым палётам чмяля трапятаў вакол мяне прыгожай, духмянай, поўнай салодкага нектару...
МАКС (абдымае, цалуе Ліну) : Я і зараз кажу табе, спяваю сваім сэрцам, што кахаю во гэтую, адзіную для мяне ва ўсім свеце духмяную лілею!
ЛІНА: Калі кахаеш, то павінен...
МАКС: Павінен! Мне здаецца, што я сваімі лагоднымі адносінамі да цябе падцвярджаю сваё прозвішча Лаагоодныы.....
ЛІНА: Ты называеш лагоднасцю свае пажадлівыя інстынкты?
МАКС (цалуе Ліну) : Мая да цябе падатлівая, мяккая, як твае салодкія вусны-чарэшні, лагоднасць пацвярджае, што я кахаю цябе, як няшчасны Шэкспіраўскі Рамэа кахаў Джульету!
ЛІНА: Сэрца здольнае кахаць, калі ўмее шкадаваць! А ты? А тваё сэрца мкнецца бачыць мяне не вольналюбівай, а...
МАКС (спрабуе пацалаваць Ліну) : Ліначка, ты бачыш чамусь у перавёрнутым з ног на галаву выглядзе мае неабыякавыя адносіны да цябе! Жоонаачкаа мая!
ЛІНА (супраціўляецца Максу, сцёбае яго сурвэткай) : А ты забыўся, што патрабуеш, каб я па першай тваёй прыхамасці бегла да цябе на цырлачках? Ты загнаў у маё сэрца стрэмку, якую...
МАКС (прыцягвае Ліну да сябе) : Ты кажаш, што я ўвагнаў у тваё сэрцайка доўгую стрэмку, то я яе сваімі зубамі і выцягну! (Цалуе Ліну ў грудзі і імітуе выцягненне стрэмкі.)
ЛІНА (кладзе сурвэтку ў кішэню халаціка) : Хопіць! Хопіць ужо!
МАКС (трымае Ліну) : Стрэмкі ўжо няма - значыцца ёсць лагодная пяшчота паміж намі?!
ЛІНА: Твой татка не дазволіў бы сабе заганяць крыўдную, балючую стрэмку ў сэрца Зоі Андрэеўны! А ты...
МАКС: Мой тата - лепшае ўвасабленне мужчынскае павагі да сваёй жонкі!
ЛІНА (выслізвае ад Макса) : Можна і пазайздросціць Зоі Андрэеўне... А ты, Максік, толькі малы гузік ад бацькавага пінжака!
МАКС: Ліна?! Ты драматызуеш...
ЛІНА: Засячы сабе засечку ў тваіх мазгах, што твая жоначка, як і твая любая матуля, жанчына! З вялікай літары жанчына, якая...
МАКС: Я ведаю! І дзеля прыемнага жыццявання ў супольнасці з табой ды і ў адносінах з іншымі людзьмі я мкнуся з усіх сілаў выконваць чатырнаццаць пункцікаў - парадаў знакамітага псіхолага Антоні Піетрапінта!
ЛІНА: Карыстаешся псіхолагам? А дзе ў цябе твой розум? Ну...
МАКС: Ты толькі паслухай і прызнай, што я нездарма ўзяў на ўзбраенне гэтыя маральна-этычныя пункцікі! Я пералічу табе іх! Вось яны! Гэта ніколі нікому не маніць! Трэба прызнаваць слабыя бакі людзей! Навучыцца ставіцца да ўсіх людзей як да сябе!
ЛІНА: Не смяшы! Гэтыя твае пункцікі...
МАКС: Не збівай мяне! А наступнае - гэта ніколі нельга тыраніць іншых людзей, асобаў... Лепш за ўсё раскідваць улева і ўправа цукеркамі кампліменты!
ЛІНА: Я ведаю толькі аднаго майстра салодкіх кампліментаў! Гэта...
МАКС: Я кажу не аб тваім любым Паўлюку, а ўвогуле! I найгалоўнейшы з пункцікаў - гэта трэба не стамляцца кожны дзень казаць сваёй жоначцы ці мужу аб сваім бязмерным каханні...
ЛІНА: Стой! Стой! Апошні пункцік мне даспадобы!
МАКС (прыцягвае Ліну да сябе,цалуе, расхінае халацік на ёй) : Пасля гэткай пераканаўчай аргументацыі, у нас з табой, мая...
Чуваць звон дзвярнога званка.
МАКС: I які гэта рагаты, барадаты нячысцік сапсаваў наш законна-шлюбны інтым?
МАКС, ЛІНА: А нас няма ў хаце!!!
Працягваецца звон дзвярнога званка.
ЛІНА: I хто гэта нахабна лезе ў наш асабісты шалаш?
МАКС (цмокае Ліну і выпускае яе з абдымкаў) : Не! Гэты нездагадлівец не скончыць трызвоніць! Трэба ісці адчыняць! (Выходзіць.)
ЛІНА (папраўляе халацік, валасы) : I хто там з'явіўся? Няўжо цяжка было папярэдне патэлефанаваць? Сёння ў мяне зусім не гасцінны настрой! Трэба бегчы пераапрануцца... (Выходзіць.)
Уваходзяць Макс, Вольга, якая нясе торт, і Павел, у якога бутэлька з віном.
МАКС: Вось і Жартуны, суседзі... Ліна, сустракай гасцей! Чуеш?
ГОЛАС ЛІНЫ: Пачакайце! Хто там?
ПАВЕЛ: А-ууу!!!
ВОЛЬГА (ставіць торт на столік) : Гэта мыы!!! З тоортаам...
ПАВЕЛ (ставіць бутэльку ля торта) : I з віном! Саалоодкіім...
Уваходзіць Ліна , прыгожа апранутая і пры макіяжы.
ЛІНА: Ааа, воо?! І як гэта вы без папярэдняй дамоўленасці...
ПАВЕЛ (падыходзіць да Ліны) : А мы, ведаючы вашую лагодную гасціннасць, рашылі сюрпрызам.
ВОЛЬГА: Я адгаворвала яго! Але ён...
ПАВЕЛ (бярэ руку Ліны і цалуе яе) : У вольны дзень я не мог не наведацца да дарагіх суседзяў! Мо не выпхнеце?
ЛІНА: Ды ўжо ж не, калі вы, Жартуны, завіталі з салодкім віном ды з карамельным торцікам!
ВОЛЬГА: Мы па-суседску... Мо не ў час? Можа вы кудысь ідзеце?
ЛІНА (выслабаняе сваю руку ад Паўла) : Не, не! У самы раз! Мы нікуды не ідзём і нікога не чакалі! А вы...
МАКС: Гэтак!
ПАВЕЛ: У такім разе прашу кахаць і шанаваць Богам дадзеных вам, нам суседзяў!
МАКС: Мы да суседзяў таксама без камянёў за пазухай!
ПАВЕЛ: Ах, якая ж прыгожая і ладная мая сусеедаачкаа...
ВОЛЬГА: Павел, не пужай Ліну сваім заляцаннем!
ПАВЕЛ: Ужо і пажартаваць нельга?! Жоонаачкаа мааяя...
ЛІНА: О! А я ў захапленні ад галантнасці...
ПАВЕЛ: Рэпэтэ, сільвупле! Будзьце ласкавы, сеньёра, паў-тарыце...
МАКС: Добрыя адносіны між суседзямі маюць перадумовай у-за-е-мнасць!
ЛІНА: Толькі каханне павінна быць узаемным!
ПАВЕЛ: З вашых малінавых вуснаў, Ліначка, выпырхнула самае жаданае для мяне слова...
ВОЛЬГА: Паўлюк! Я бачу, што ў цябе скокнула тэмпература! Хадзем-ка мы дахаты!
МАКС: А віно? Торт?
ПАВЕЛ: Ты, мая дарагая сямейная доктарка, ставіш памыл-ковы дыягназ!
ВОЛЬГА: Каб вынесці майму мужу непамылковы дыягназ, мне не патрэбныя аніякія суперсучасныя дыягнастычныя апараты!
МАКС, ЛІНА: Мы не супраць сямейнага Айбаліта!
ПАВЕЛ : Ваш сямейны доктар перад вамі, спадары! Узаема-дапамога паміж суседзямі - святы абавязак!
ЛІНА (бярэ віно і торт, віно перадае Максу) : За гэткія добрыя адносіны можна і пакайфаваць! Хадземце ў сталоўку!
МАКС (трымае бутэльку) : Хадземце...
ПАВЕЛ (паціскае руку Максу) : Я абедзьвюма рукамі за касмічныя адносіны між Лагоднымі і Жартунамі! Ідземце кайфаваць! Саладзііць...
ВОЛЬГА, ЛІНА : Мы любім салодкае!!!
ПАВЕЛ: А як жа кожны з мужыкоў лююбііць аасаалоодуу...
ВОЛЬГА: Нястрыманасць эмоцый не ўпрыгожвае мужчын-скую сутнасць! І не дадае сібірскага здароўя...
ПАВЕЛ: Хто аб чым, а мая любая доктарка - аб здароўі!
ВОЛЬГА: Даруйце нам за нашыя сямейныя перакіды перад вамі! Мы...
ПАВЕЛ: Не хвалюйся мая, любка! Какафонія ў сямейных адносінах не з намі нарадзілася і не ў нашай сям'і скончыць свой злыядавы гуд!
ЛІНА: Слоўка за слоўка - боль жонцы альбо мужу ў галоўку!
ВОЛЬГА: Каб не атрымаць боль у сваю галоўку, трэба дзеля прафілактыкі самому паклапаціцца і знішчыць вірус зласлівасці ў сваім сэрцы, а потым...
ПАВЕЛ: А потым з лёгкім сэрцам можна займацца салодкім каахааннеем з...
МАКС : Можна...
ПАВЕЛ: Аднак жончынага жорсткага, хаця і разумненькага прымусу над сабой, я не пацярплю!
ЛІНА: Ля, ля, ля! Вы не пацерпіце? Ды, калі хлопец смалеў за мною, каб атрымаць мяне за жонку, то ён, ён павінен заўжды, як рымскі раб, паслугаваць сваёй выбранніцы!
МАКС, ПАВЕЛ: Паслугуем!!!
ЛІНА: Гуураа!!! Вольга?
ВОЛЬГА: Адны пустазвонныя словы! Павел!?
МАКС: У мяне ў руцэ вашае віно хутка закіпіць!
ЛІНА: А ў мяне ваш торцік паплыве крэмавым ручаём!
МАКС, ЛІНА: Хадземце ўжо!
ПАВЕЛ: Перасохла ў горле і яшчэ...
Усе выходзяць.
Гучыць лірычная музыка.
Уваходзяць Макс і Ліна.
ЛІНА (апранутая па-іншаму, відаць павялічаны жывот) : Вольга - ідэальная жанчына! Ты згодны? А Павел... Гэты дураслівы Жартун страляе па кожнай неўпільнаванай качцы!
МАКС (апрануты па-іншаму, абдымае, цалуе Ліну) : Табе падабаецца? А мяне ён не цікавіць! Галоўнае, каб мы з табой, мая каханенькая, у нашым сямейным, зачыненым ад усяго свету, шалашы...
ЛІНА: Ты, Максік, дзікун! Ты цураешся людзей! Дзе твае сябры? Аауу!!!
МАКС: Мне ніхто, ніхто не патрэбны акрамя цябе, мая... Найлепшым сябрам для мяне будзе мой сынок, якога ты мне народзіш! (Апускаецца на калені, цалуе Ліну ў жывот.)
Чуваць звон дзвярнога званка.
МАКС (на каленях перад Лінай) : Мы нікому не адчынім! Нас няма ў хаце!
ЛІНА: Няямаа... наас!
На сцэну са столі апускаецца экран, альбо робіцца зацямненне. Нейкі час гучыць лірычная музыка.
Да столі падымаецца экран, ці запальваецца святло, калі было зацямненне.
На сцэне:
Папярэднія прадметы мэблі.
На століку ляжаць цацкі для немаўляці, на падлозе стаіць пыласос.
Уваходзяць Макс з аголеным торсам і Вольга ў дэкальтаванай лёгкай сукенцы з медыцынскім фанендаскопам на шыі.
ВОЛЬГА: А я зайшла агледзець вашага Міколку...
МАКС: Ліна пацягнула малога да сваіх бацькоў, каб самой пашвэндаць па крамах! А мяне пакінула ў хаце і во - загадала...
ВОЛЬГА: А я дык люблю хадзіць па крамах з маім знаўцам жаноцкай моды...
МАКС: Ты, Вольга, іншая справа! Ты...
ВОЛЬГА: Не злуйся! Маладзіцы калі-нікалі трэба парадаваць сябе абновай...
МАКС: Каб жа, калі-нікалі! А мне кажа, што я не павінен блытацца ў яе пад нагамі, калі яна яруе ў пакупніцкім экстазе! Бачыш?
ВОЛЬГА: А я нават сярдую на Паўлюка, што ён па нейкіх надуманых прычынах адмаўляецца ісці са мною па пакупкі!
МАКС: Наперад, калі ён адмовіцца, то смела бяры мяне за твайго моцнага тавараносца! (Дэманструе біцэпсы.)
ВОЛЬГА: Я не адмоўлюся! Май на ўвазе! Гляджу, у цябе пыласос напагатове?!
МАКС: Я ўжо прапыласосіў... Хатняя праца асабліва не абцяжарвае мужчынскія сілы!
ВОЛЬГА: Папярэджваю, што фізічныя перагрузкі наносяць шкоду здароўю!
МАКС: Шаноўная доктарка, для мужчыны, які паважае любую жоначку, прыкласці свае сілы ў працы па хаце - гэта лёгкія трэніроўкі!
ВОЛЬГА: Зайздрошчу тваёй Ліне! Шчаслівая яна з табой, Макс!
МАКС: Ды ўжо ж намагаюся дагадзіць!
ВОЛЬГА: Сапраўды, мужу нельга дапускаць, каб у яго жоначкі ад празмернай хатняй працы счарсцвелі і рукі, і сэрца...
МАКС: Я не дапушчу! Я ласы на Алініну цеплыню і пяшчоту! Я...
ВОЛЬГА: Ты, сапраўды, ідэал мужа і працавітага гаспадара! Я кожны дзень стаўлю цябе ў прыклад свайму лайдаку Паўлу! Ды дзе тут! Толькі трымціць языком замест дзейнай дапамогі мне! Не тое ты, Макс! Я...
МАКС: Суседачка, не перахвалі малайца!
ВОЛЬГА: Словы ўхвалення не сапсуюць разумнага, добрага чалавека.
МАКС: Ды ўсё ж...
ВОЛЬГА: Пакінь ты сваю сціпласць! Ты не ўмееш сябе цаніць!
МАКС: Я не нарадзіўся пыхлівым індыком, каб зашмат уяўляць аб сабе. Даруй!
ВОЛЬГА: А мой Жартун, хаця і не паралель табе, але як ён умее падаваць сябе, як...
МАКС: Усе мы ідывідыумы роо-зныы-яя!
ВОЛЬГА: А, калі я дапякаю яго тваімі, вартымі пераймання найлепшымі мужчынскімі якасцямі, то ён без аніякага шкадавання раіць мне змяніць яго на цябе! Чуеш?
МАКС: Непераўзыдзены ён у цябе жартаўнік! Адным словам-Жартун!
ВОЛЬГА: Ён кажа, што ты мне падабаешся больш, чым ён! А я не пярэчу ...
МАКС: Твой Павел заўсёды ў лёгкім, незласлівым гуморы.
ВОЛЬГА: Аднак ён...
МАКС: А я шалёна кахаю сваю Лііну! І мяне ўлева ніякія вядзьмяркіны сілы не зацягнуць!
ВОЛЬГА: На жаль, ты кахаеш насуперак сілаў прыроды!
МАКС: Не разумею! Удакладні!
ВОЛЬГА: Вашыя з Алінай стыхіі Зямлі і Агню ніколі не дасягаюць гармоніі ў шлюбе! І ў нас з Паўлам...
МАКС: Глупства! Забабоны! Гледзячы на вашыя адносіны з Паўлам не надумаеш, што вы несумяшчальныя!
ВОЛЬГА: Муж і жонка,маючы нейкі ўзровень інтэлекту, павінны знаходзіць між сабой нейкія кропкі даткнення незалежна ад таго, якая прыродная стыхія кіруе імі!
МАКС: Можа і гэтак! Вось у вас з Паўлюком...
ВОЛЬГА: Індыйскі пісьменнік-гуманіст Рабіндранат Тагор казаў, што шлюб - гэта мастацтва, якое трэба кожны дзень правіць, рэстаўраваць...
МАКС: Відавочна... Я з усіх сілаў прагну... Але ў нас з Лінай чамусь бывае... Хаця... Я не жалюся!
ВОЛЬГА: Працуй, працуй!
МАКС: Дзякуй табе! Ты для нас з Лінай больш чым суседка! Ты і доктарка, і...
ВОЛЬГА: Дзякуй Богу, сёння ваш Міколка і здаровенькі і вясёленькі!
МАКС: Дзякуючы табе...
ВОЛЬГА: Усё добра, што добра скончылася!
МАКС: За выратаванне сына сям'я Лагодных кожны дзень павінна цалаваць табе твае чароўныя рукі!
ВОЛЬГА (смяецца) : I станавіцца на калені...
МАКС: Гэта за намі не заржавее! (Становіцца на калені і бярэ руку Вольгі, якую цалуе. )
Уваходзіць Таццяна і са здзіўленнем спыняецца.
ТАЦЦЯНА: Што гэта? Што... вы...
ВОЛЬГА, МАКС: Таццяна?!
МАКС (устае, адпускае руку Вольгі) : Як ты ўвайшла?
ТАЦЦЯНА: Ножкамі! Дзверы не замкнёныя... І ўбачыла ваш бессаромны нацюрморцік! Вы...
МАКС: У нас з Вольгай нічога...
ТАЦЦЯНА: Ага! Ваша шматзначная поза пра ўсё, пра ўсё пераканаўча распавяла...
МАКС: Ды я проста горача дзякаваў Вользе за Міколку!
ВОЛЬГА: Максім, не апраўдвайся!
ТАЦЦЯНА: Чаму ж яму не апраўдацца? Я, сяброўка яго любай жоначкі, бачыла тое, чаго не трэба было бачыць?!
МАКС: У такім разе, не марудзячы, можаш данесці Ліне!
ВОЛЬГА: Таццянка, сапраўды, жэст Макса толькі ўдзячнасць доктару...
ТАЦЦЯНА: Было ці не было ваша грэхападзенне, аднак вам павінна быць соораамнаа!
ВОЛЬГА, МАКС: Мы ж кажам табе...
ТАЦЦЯНА: Неверагодна! Муж маёй сяброўкі і яе лепшая суседка...
ВОЛЬГА: У цябе разгулялася фантазія!
ТАЦЦЯНА: Вы з Максам нафантазіравалі, а я знянацку апынулася непажаданым сведкам! Малайцы!
МАКС: Таццяна, ты моцна памыляешся...
ТАЦЦЯНА: А яшчэ клянешся Ліне, што кахаеш яе да страты пульсу! Не! Ніводнаму, нават самаму лепшаму мужу нельга давяраць! Здраднік! Не чакала...
МАКС: Я кахаю Ліну і не маю патрэбы ні ў кім іншым!
ТАЦЦЯНА: А суседка-ліпучка?
МАКС: Прасі прабачэння ў Вольгі!
ТАЦЦЯНА: I не падумаю! Мне балюча за цябе...
ВОЛЬГА: Табе балюча? Ці ты жонка Максіма?
ТАЦЦЯНА: Я сяброўка яго жоначкі з самага дзяцінства! Мы з ёй, бы сёстры! У дадатак я - хрышчоная мамка іхняга Міколкі! Я маю права...
ВОЛЬГА: Аднак не на мужа сяброўкі... Твая безсямейнасць...
ТАЦЦЯНА: Макс, ты чуеш? Твая... абняславіла мяне! Я ёй...
(Робіць крокі да Вольгі.)
МАКС (хапае Таццяну за плечы) : Не дурэй!
ТАЦЦЯНА (вырываецца) : Ты, Макс, гануча пад нагамі і Ліны, і тваёй...
ВОЛЬГА: Нізавошта дасталося нам! Даруйце, аднак мне надакучыла слухаць Таццяніну ахінею! Разбірайся, Макс, сам! Да пабачэння! (Ідзе да выхаду.)
Уваходзіць Ліна.
ЛІНА: Суседачка, не ўцякай, забачыўшы мяне! Я ж не застукала цябе на пару з маім прыватным мужам!
ТАЦЦЯНА: А яны... Яна...
ЛІНА: Бачу, жоначка - з хаты, а мужанёк збірае гарэмчык у хаце?!
ВОЛЬГА: Я зайшла паслухаць вашага Міколку!
ТАЦЦЯНА: Яна... Яны...
ЛІНА: Я пакінула свайго байструка з Гануляй! Дзякуй, суседачка! Зараз у нас няма праблемаў з яго здароўем!
ТАЦЦЯНА: Ведаеш, Макс і...
ЛІНА: Памаўчы, сяброўка! Я ведаю, што ты смалееш за Максам!
ТАЦЦЯНА: Ты што?
ЛІНА: А хочаш, я падарую яго табе сувенірам на твой дзень нараджэння?
МАКС: Не смешна!
ЛІНА: Максік, пойдзеш да Таццяны каштоўным сувенірам?
ВОЛЬГА: Божа мой, прыйдзе ж гэткае ліхадзейства ў галоўку маладзіцы...
ТАЦЦЯНА: Ты здурнела?
ЛІНА: Бачу-адмаўляешся? Ну, Максік, у такім разе я пакідаю цябе за сабой!
МАКС: Не смешна!
ЛІНА: З вамі ўжо нельга і пажартаваць?!
ВОЛЬГА: Ад недарэчных жартаў бывае...
ЛІНА: А ну вас! Макс, я пакінула ў пярэдняй пакеты. Занясі іх на кухню!
МАКС: Слухаюся, шэф! Будзе зроблена!
ЛІНА: Ды надзень кашулю! Бо мае дзеўкі шалеюць ад голага мужчынскага торсу! Забяры пыласос з-пад ног!
МАКС: Ёсць! (Бярэ пыласос і выходзіць.)
ВОЛЬГА: Ліна, я таксама пайду! Пэўна, мая Юлюшка ўжо прачнулася...
ЛІНА: Праз гадзіны дзве Міколку даставяць.То прынось тады сваю прынцэсу пагуляць з ім!
ВОЛЬГА: Ці ты - да нас Міколку...
ЛІНА: Мы з нашым байструком яшчэ не надакучылі табе?
ВОЛЬГА: Адно, альбо два дзіцяці ў хаце - клопат адзін!
ТАЦЦЯНА: Я пагуляю з Міколкам...
ВОЛЬГА: Таццяна,ты любіш забаўляцца з сынам сяброўкі, а сама не спяшаешся ўзяць шлюб ды нарадзіць дзіця...
ТАЦЦЯНА: Турбуешся за мяне?
ЛІНА: Каб завесці дзіця, не абавязкова ўступаць у непрад-казальны шлюб, во як... Я казала ёй!
ВОЛЬГА: Даруйце! Я турбуюся толькі з прафесійнай кропкі гледжання! Жыць у шлюбе з адным мужчынам - здаравей, чым...
ЛІНА: Сябровачка, на палавой глебе перасцерагайся веня-рычных ды снідаўскіх ...
ТАЦЦЯНА: Вы пра што?
ЛІНА: Пра тое, што ты яшчэ ў пошуку! Прагнеш займець сабе лепшага з мужоў... Дурная ідэалістка!
ТАЦЦЯНА: Вы абедзве шчаслівыя! Вам дасталіся Максім і Павел...
ЛІНА. Я ж кажу! Якраз і атрымаеш на сваю галаву ведзьмака ў абліччы цнатлівага, чыстаплюйнага прынца!
ТАЦЦЯНА: Адчапіцеся ад мяне! Што б вы не мармыталі, я ведаю: вы шчаслівыя!
ВОЛЬГА, ЛІНА: Шчаслівыя...
ТАЦЦЯНА: Але вам бракуе вашага шчасця, і вы...
ЛІНА: Сяброўка, мусі быць ты кідаеш каменчык у мой гарод? Я не ўтойваю, што не люблю прыпыняцца на адным... дасягнутым...
ВОЛЬГА: У некаторых самалюбак крэда: каб іх кахалі, але не яны, каб для іх усё добрае рабілі, але не яны, каб пра іх клапаціліся, але не яны!
ЛІНА: У самую кропку трапіла, суседачка! Я... Кавачкі б зараз...
ТАЦЦЯНА: Пэўна ж, твой некаханы Максік ужо зрабіў..
ЛІНА: Ты дурная! Ты не разумееш патаемных адносінаў у кожнай асобнай сям'і!
ТАЦЦЯНА: Ага! Я дурніца, а ты... вы...
ВОЛЬГА: Дзяўчаты, супакойцеся! Пайду я ўжо...
ЛІНА: А - каву?
ВОЛЬГА: Даруйце, але ў мяне ўжо няма часу, каб...
ЛІНА: Час жанчыну падганяе, бы каня дубцом сцябае!
ВОЛЬГА: Таленавітае выслоўе! Віншую!
ТАЦЦЯНА: Талентаў на Зямлі мільёны, а геніяў - адзінкі!
ЛІНА: Я ж у геніі не мкнуся - проста Лінаю завуся!
ВОЛЬГА: Не прыніжайце сябе, дзяўчаты! Кожны чалавек-асоба, якая ніколі не паўтараецца ў прыродзе!
ТАЦЦЯНА: А кланіраванне?
ВОЛЬГА: Я лічу штучнае кланіраванне людзей злачынствам! Хаця я не адмаўляю навуковых адкрыццяў на карысць жыцця ча-ла-ве-ка...
ЛІНА: Нават і блізняткі не бываюць абсалютна аднолькавымі...
ТАЦЦЯНА: А на твар аднолькавыя...
ВОЛЬГА: Чалавечае вока здольнае бачыць толькі паверхню прадмета, але не яго глыбока схаваную сутнасць!
ТАЦЦЯНА: Быццам я не ведаю...
ВОЛЬГА: У такім разе падумай пра надоечы бачанае табой! Ну ўсё, дзяўчаткі! Да пабачэння! (Выходзіць.)
ЛІНА: I што сакрэтнае твае зоркія вочы надоечы ўгледзелі?
ТАЦЦЯНА: Ты прызнаеш Вольгу сваім сямейным доктарам і амаль добразычлівай сяброўкай, але лепей было б, каб ты радзей...
Уваходзіць Наста.
ЛІНА: Мамка?!
НАСТА: Дабрыдзень, дзяўчаткі!
ТАЦЦЯНА: Прывітанне, цётачка, Наста!
ЛІНА: Мамка, ты бачыла Ганулю з Міколкам?
НАСТА: Твой Міколка сапе ў калясцы, а Гануля вачэй не адрывае ад якогась непатрэбнага рамана!
ТАЦЦЯНА: Трэба спытаць аб тым рамане! Цікава...
ЛІНА: Раманы трэба не чытаць, а... Хадземце лепш каву піць!
НАСТА: Я аднесла торбу з прадуктамі на кухню. Максімка пачаў разбіраць яе. Па ўсёй кухні з'едлівы пах ад вашай кавы...
ЛІНА: Ма-маа!!!
НАСТА : Ды ўжо ідзіце цешцеся сваім любімым напоем! А мае пачастункі...
ТАЦЦЯНА : Патураеце вы сваёй Ліне, цётачка Наста!
НАСТА: Яна ж мая дачушка!
Л ІНА: Зайздросціш, Таццянка?
ТАЦЦЯНА: Я шкадую тваю мамку, а ты дарослая...
ЛІНА: На тое ў нас матулі, каб дапамагаць нам!
НАСТА: I дарослым дзецям не бывае лішняй мамкіна дапа-мога! Ідзіце ўжо! Я пабуду тут. Адпачну трохі...
ЛІНА (цмокае Насту ): Не сумуй, мамка! Хутка твой унучок з'явіцца...
Ліна, Таццяна выходзяць.
Наста адшуквае сурвэтку і выцірае ёй пыл з мэблі. Уваходзіць Павел.
ПАВЕЛ: Маё сардэчнае прывітанне спадарыні Насцёне! Вы, як заўсёды наводзіце марафет у шалашы любай дачушкі?!
НАСТА (прыпыняе працу) : Дзень добры і табе, Паўлючок! (Кладзе сурвэтку на месца.) Дык вось, хоць забі, не магу стрымацца...
ПАВЕЛ: Праўду кажаце, што індывідыуму не па сілах пера-йначыць ягонае ЭГА, закладзенае ў яго прашчурамі! Вось і я...
НАСТА: Сапраўды! Чалавек - дзіця прыроды. Ветру, сонцу брат ён родны!
ПАВЕЛ: Ну, Настасся Рыгораўна, народны фальклор ваш так і ззяе! І ваша Ліна...
НАСТА : А твая, Паўлючок, мова...
ПАВЕЛ: Даражэнькая, не ганьце нашу сучасную, неабця-жараную сціпласцю, мову! Бо ў ёй цяпер буяюць, шалеюць сакавітыя фарбы прыйшоўшых вольнасцяў!
НАСТА: Во, во! Цяпер занадта залішне ў вас вольнасцяў!
ПАВЕЛ: Шаноўная, радавацца трэба, што вашы нашчадкі... Няўжо вам не да спадобы мы, маладыя? Няўжо я і Макс не...
НАСТА: Мінуў мой час углядацца ў... Маладое-маладым! Аднак вы, галубочкі мае...
ПАВЕЛ: Дарэмна вы пагарджаеце сваёй жаноцкасцю! Пазіраючы на вас, я бачу Марыю Антуанету ў самым росквіце...
НАСТА: Вох і Паўлючок! Умееш ты салодкім словам затлуміць галаву слабой жанчыне!
ПАВЕЛ: Я не Арфей, які сваім чароўным, салодкім спевам заварожваў, падпарадкоўваў сваёй волі ўсё навокал і асабліва даверлівых...
НАСТА: У цябе, хлопец, і так хапае лёгкага нахабства дзеля заварожвання...
ПАВЕЛ: Няўжо вы гэтак дрэнна думаеце пра мяне? Я пакрыўдзіўся...
НАСТА: Крыўда, бы вецер, закране, патузае, пагайдае душу, як тонкую гнуткую галінку, а праз нейкі час і пакіне яе ў спакоі. Не хвалюйся!
ПАВЕЛ: Не бачу Ліны! Яе няма ў хаце?
НАСТА: З чаго гэта ты пра Ліну пытаешся?
ПАВЕЛ: Даўно не бачыў маю любую суседачку...
НАСТА: I жоначку маеш прыветную і разумную, і дачушку-кветачку...
ПАВЕЛ: Маю!!!
НАСТА: А сам усё да суседак...
ПАВЕЛ: Вох, і пільнае вока ў вас, спадарынька! А наведваю я часцяком сваіх любых суседзяў, каб...
НАСТА: Вабіў бы ты свой вольны час з сваёй сям'ёй! Ёй, ліслівы каток, як цёплае паветра, кожнадзённа патрэбна твая ласка! А ты ўсё зіркаеш па баках...
ПАВЕЛ: За каго вы мяне прымаеце? Я самы ўзорны сем'янін -кот, які...
НАСТА: Самы ўзорны сем'янін, каго я ведаю, дык гэта мой любы зяцёк Максімка!
ПАВЕЛ: Мусі быць... Цешчына вока бачыць глыбока! Гэтак жа?
НАСТА: I не спрачайся!
ПАВЕЛ: Як можна? З вашага дазволу я паўзіраюся на свежую прэсу! (Бярэ з часопіснага століка газету.)
НАСТА: Бяры! Ды не забудзься потым вярнуць гаспадарам! Ідзі ўжо! Ідзі, заўзяты чытач!
ПАВЕЛ: Хоць вы і гоніце мяне, але я вас горача, горача... А гэтую свяжуткую перыёдыку, будзьце ўпэўнены, праз хвіліны вярну! Мая сцежка ў гэтую суседскую хату пратаптаная мной, і ўжо ніколі не зарасце... (Выходзіць.)
Зацямненне сцэны ці апускаецца экран. Нядоўга гучыць сцішаная музыка.
Запальваецца святло ці ўздымаецца экран.
На сцэне:
Часопісны столік, які сервіраваны на дзве персоны сталовымі прыборамі, посудам з закускамі і напоямі. Крэсла ці банкетка, на якім кінута мужчынскае і жаночае верхняе адзенне.
Ложак ці тахта, на якім пад белай прасціной бачна капашэнне двух целаў.
Чуваць гукі пацалункаў і гулкае мужчынскае і жаночае дыханне.
ГОЛАС ЛIНЫ: Усёё... Я... усё... усё...
ГОЛАС ПАЎЛА: Яшчээ... троошкіі... Даапаамаажыы... Дзякуй! Фуу!!!
Пад прасціной скончылася капашэнне.
ГОЛАС ЛIНЫ: Ну, наталіўся асалодай з маёй гарачай кры-нічкі? Прызнавайся, што я ў сэксе маю бясспрэчную перавагу перад тваёй Вольгай?! Прызнавайся зараз жа!
ГОЛАС ПАЎЛА: Салодкая цукерка!
ГОЛАС ЛIНЫ: I гэта ўсё тваё азначэнне?А дзе тваё пяшчотнае слова любасці? Ты яшчэ не казаў мне, што шалёна кахаеш тваю салодкую цукерку! Можа дрэйфіш, мой любы асілак з суседняй кватэры?
Капашэнне пад прасціной.
ГОЛАС ПАЎЛА: Не каазыычыы! Хопііць! Хоопііць! Я здааюсяя!
ГОЛАС ЛIНЫ: Буду казытаць, пакуль не вымавіш запаветнае прызнанне!
ГОЛАС ПАЎЛА: Ліінуусяя! Прашу цябе... Няўжо табе прыспешыла пачуць слова, якое даўнютка заляпана брудам хлуслівых прызнанняў?
ГОЛАС ЛIНЫ: Хачу! Хачу! І не хлуслівае, а чыстае, шчырае! Калі табе цяжка вымавіць яго, то я дапамагу табе маімі моцнымі, доўгімі пацалуункааміі!
Чуваць цмоканне.
ГОЛАС ПАЎЛА: Хопіць! Прашу цябе! Няўжо не ўцяміш, што спеўна-эратычныя словы мужчын - гэта ярка расквечаны дысплэй падману?
ГОЛАС ЛIНЫ: А што тут разумець? Калі кахаеш, не трымай у сабе! Гавары! Я прагну пачуць! Вунь мой Макс нават без маіх напамінаў штохвілінна кажа мне пра сваё найвялікшае каханне да мяне!
ГОЛАС ПАЎЛА: У нас з табой іншыя адносіны...
ГОЛАС ЛIНЫ: Нахабнік! Прыстасаванец! У нас з табой якія іншыя адносіны? Ці мы з табой... Карыстаешся мною сабе ў ахвотку! А для мяне шкадуеш вымавіць доўгачаканага мной аднаго слова! Ты...
ГОЛАС ПАЎЛА: Не пачынай нанова! Прашу цябе, Ліінаачкаа! (Выторквае галаву з-пад прасціны, пазірае на наручны гадзіннік.) Дарэчы, якая зараз гадзіна? Ну і ну!
ГОЛАС ЛIНЫ: У нас з табой яшчэ вагон часу, каб паўта-рыыць...
ПАВЕЛ: Няўжо табе было недастаткова? (Адкідвае з сябе прасціну, на ім толькі плаўкі, і апускае босыя ногі на падлогу.)
ЛІНА (адкідвае прасціню з плячэй, на ёй апрануты ліфік ці голыя грудзі, і яна абхоплівае Паўла за шыю) : Паўлючок, я гатовая пааўтаарыыць! Дааваай! Макс яшчэ няхутка прыдзе з працы!
ПАВЕЛ: Гвалтуеш беднага безабароннага мужыка?! Можа, які з мужыкоў і стоік і можа ўстрымацца ад салодкага віна...
ЛІНА: А ніякі! А ніхто!
ПАВЕЛ ( цмокае Ліну, здымае яе рукі з плячэй) : Даруй, Ліначка! Я мушу...
Уваходзіць Макс.
ЛІНА, ПАВЕЛ: Маакс?!
Ліна, седзячы ў ложку, хутка цягне прасціну да шыі. Павел хутка ўстае, бярэ свае штаны і нацягвае іх.
МАКС (аслупянеў) : Выы?! Ліна?! Павел?! Выы...
ПАВЕЛ: Макс, даруй... Нам трэба пагаварыыць...
МАКС (ідзе да Паўла) : Пагаварыць?! Мы пагавоорыым... Поотыым... А зараз згінь! Пайшоў воон. Воон!!!
ПАВЕЛ: Ты павінен... Маакс...
МАКС (ідзе да століка) : Я кажу: ідзі воон!
ПАВЕЛ: Ліна, мне застацца?
ЛІНА: Не трэба! Мы разбярэмся самі!
Павел выходзіць.
МАКС (са століка бярэ сталовы нож ): Мая рука... не здры-ганецца! Не! Я...
ЛІНА: Маакс! Не шалей! Паачаакаай! Даарууй... Не трээбаа... Ааа!!
Макс б'е Ліну нажом.
На белай прасціне расцякаецца чырвоная пляма.
3 А С Л О Н А.
Сумна гучаць саборныя званы.