Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Рэдактар знакавай для горада Ліды газеты "Ziemia Lidzka", якая выдавалася ў нашым горадзе з красавіка 1936 г. па жнівень 1939 г., Уладзіслаў Абрамовіч (1909-1965) нарадзіўся у Новым 
Двары каля Трокаў 9 траўня 1909 г. у беднай сям'і каваля Яўстаха і Ўршулі (з Белапятровічаў) Абрамовічаў. Ягоны бацька быў летувісам а маці беларускай
[1]. Пра нацыянальнасці сваіх бацькоў ён пісаў сам, запаўняючы розныя анкеты. Бацька Яўстах, сын Міколы нарадзіўся ў 1875 г. і памёр ў 1922 г., маці Ўршуля нарадзілася ў 1879 г.
У 1914 г. сям'я пераязджае ў Кашадары (зараз - Кайшадорыс), і ў гэтым жа годзе памірае маці Ўрашуля. Пад час Першай сусветнай вайны паміраюць тры сястры і два браты Ўладзіслава Абрамовіча.
У 1917 г. 6-ці гадовы Ўладзіслаў ідзе ў школу, але мала што разумее, бо бацька чамусьці аддаў яго ў школу з нямецкай мовай выкладання.
Бацька жэніцца яшчэ раз і з невядомай прычыны патрапляе ў турму, дзе 13 снежня 1922 г. памірае, а мачаха аддае малога Ўладзіслава пасвіць жывёлу.
Праз два гады трынаццацігадоваму Ўладзіславу нейкім чынам удаецца прыехаць у Вільню, дзе з 1918 г. жыў ягоны старэйшы брат Рамуальд. Пасяліўшыся ў брата, Уладзіслаў шукаў любую фізічную працу, каб зарабіць на жыццё.
У 1925 г. 16-ці гадовы юнак уладкоўваецца вучнем да краўца Б. Вайнерыса па вуліцы Троцкай - 8 і працуе тут чатыры гады. Здольнага, разумнага і працавітага хлопца бярэ пад сваю апеку ксёндз Юзаф Вайчунас, дзякуючы якому Ўладзіслаў не кідаючы працу ў краўца змог наведваць вячэрнюю школу і ў 1926 г. атрымаць адукацыю, дастатковую для паступлення ў польскую гімназію імя Крашэўскага, куды яму таксама дапамог паступіць ксёндз Вайшунас. Восенню 1929 г., атрымаўшы пасведчанне аб 7-мі гадовай адукацыі, Абрамовіч пераходзіць ў гімназію для занятых на працы, у якой быў лепшы для занятага вучня рэжым наведвання ўрокаў.
З-за слабага здароўя Ўладзіслава не бяруць у войска. З чэрвеня 1929 г. ён пераходзіць працаваць на пошту Вільня-2, якая знаходзілася каля чыгуначнага вакзала, дзе да 9 красавіка 1930 г. ён cартуе карэспандэнцыю. Потым, з кастрычніка 1930 г., уладкоўваецца на сезонную працу архівістам у архіў па вуліцы Дамініканскай, 4, на гэтым месцы затрымліваецца да канца траўня 1931 г.
У 1930 г. Уладзіслаў Абрамовіч заканчвае навучэнне ў гімназіі. У тым жа годзе сябар Абрамовіча па гімназіі і супрацоўнік выдавецтва "Зніч" Станіслаў Мярло на свае грошы выдаў дэбютны зборнік вершаў маладога паэта "Switanie mysli". У 1933 г. ён жа выдаў другі зборнік які называўся "Regjonalne".
Экзамены пры заканчэнні гімназіі Ўладзіслаў здаваў тры разы і таму пасведчанне аб сярэдняй адукацыі (матуру) атрымаў у гімназіі імя Лелявеля толькі ў 1933 г., матура дае яму магчымасць пачаць новае жыццё.
Абрамовіч вельмі жадаў вучыцца ў Віленскім універсітэце імя Стэфана Баторыя, але не меў грошай. Таму малады чалавек паступіў на завочны аддзел Вышэйшай школы журналістаў у Варшаве, якая хоць і не давала вышэйшай адукацыі, але пасля яе заканчэння ў 1934 г. будучы рэдактар "Лідскай Зямлі" атрымаў сталую прафесію.
З 1933 г. Уладзіслаў Абрамовіч пачаў працаваць карэктарам у выдавецтве "Зніч" а потым журналістам ў газеце "Кур'ер Віленскі" [2]. Тады ж ён зацікавіўся сучаснай летувіскай паэзіяй і пачаў перакладаць яе на польскую мову, першыя пераклады выйшлі ў 1935 г. у Наваградку ў зборніку "Wybоr najmlodszej poezji litewskiej". Так сама перакладаў і летувіскіх празаікаў: Петраса Цвірку, Антанаса Венцлаву, Казіса Баруту, Ёнаса Марцінкявічуса, Ёнаса Балтушыса і інш.
На пачатку 1936 г. ён узначаліў бюро газеты "Кур'ер Віленскі" ў Лідзе. Наш горад атрымаў вельмі працаздольнага чалавека з выдатнымі арганізацыйнымі і літаратурнымі здольнасцямі, які адразу знайшоў аднадумцаў і пачаў выдаваць вельмі важную ў гісторыі горада Ліды газету "Лідская Зямля" ("Ziemia Lidzka").
Першы нумар новага месячніка выйшаў ужо 15 красавіка 1936 г. Рэдакцыя "Лідскай Зямлі" месцілася там жа, дзе і карэспандэнцкі пункт газеты "Кур'ер Віленскі" ў Лідзе: першапачаткова - у доме 4/7 па вуліцы Замкавай, з красавіка 1937 г. у д. 8 па вуліцы Гарнянскай, тэл. 166 [3], праз год журналісты з'ехалі з Гарнянскай, зноў на вуліцу Замкавую, 4/7, тэл. 73 [4], а з 1939 г. рэдакцыя газеты месцілася ў памяшканні Лідскага музея па адрасе: вуліца Сувальская, 3. Усе гады месячнік друкаваўся ў друкарні Зяльдовіча. "Лідская Зямля" была адзіным краязнаўча-рэгіянальным выданнем у Заходняй Беларусі таго часу, нічога падобнага не было нават у Вільні, да жніўня 1939 г. месячнік выйшаў 41 нумарам.
Абрамовіч напісаў у месячнік шэраг выдатных артыкулаў, рэдагаваў артыкулы іншых бліскучых аўтараў, сярод якіх, акрамя яго, лепшымі былі Аляксандр Снежка, Антон Гржымайла-Прыбытка і канешне бліскучы лідскі гісторык, верагодна, лепшы за ўсе часы знаўца лідскай гісторыі, Міхал Шымялевіч. Лідскі месячнік меў найвышэйшыя атэстацыі ад вядучых інтэлектуалаў тагачаснай Польшчы. У 1938 г. Абрамовіч выдаў кнігу "Наваградская старонка" (Wladyslaw Abramowicz. Strony Nowogrodzkie. Szkice Krajoznawcze z 25 ilustracjami. Lida, Nakl. wyd. "Ziemi Lidzkiej". 1938.), якая атрымлівае высокую ацэнку адмыслоўцаў.
Так сама ў 1936-39 гг. Абрамовіч штодзённа пісаў пра лідскія падзеі ў "Кур'ер Віленскі" і такім чынам стварыў найцікавейшую мазаіку падзей у нашым рэгіёне. Пра гэты перыяд жыцця рэдактара "Лідскай Зямлі" я пісаў у № 2 (66) "Лідскага летапісца".
Пасля жніўня 1939 г. Уладзіслаў Абрамовіч вяртаецца ў Вільню. З 1 ліпеня 1940 г. па 22 чэрвеня 1941 г. працуе ў літоўскім інфармацыйным агенцтве ELTA як рэдактар-каментатар. У тым жа 1940 г. жэніцца з Кацярынай Гінтаўт-Дзевялтоўскай, якая да гэтага часу шмат гадоў працавала перакладчыцай з польскай мовы на летувіскім радыё, што вяшчала на Польшчу.
Пасля прыходу немцаў Абрамовіч успомніў сваю першую прафесію краўца і працаваў ў кравецкай віленскай майстэрні "Стандарт". У 1942 г. пераходзіць на працу карэктарам ў летувіскую друкарню "Svyturys". У часы нямецкай акупацыі Абрамовіч уратаваў выкінутыя акупантамі на брук бясцэнныя зборы Віленскага Таварыства аматараў навук.
Пасля прыходу Чырвонай арміі, з 13 ліпеня 1944 г. працуе бібліёграфам у Бібліятэцы Літоўскай Акадэміі навук. З 1947 г. і да канца жыцця ўзначальваў аддзел рукапісаў той жа бібліятэкі. Ад пачатку жыў у Вільні па вуліцы Арсенальскай, потым - Горкага і пры канцы жыцця - Леніна.
У сям'і Абрамовічаў нарадзілася дачка Барбара, якая стала акторкай і выйшла замуж за опернага спевака і прафесара кансерваторыі Эдуардаса Каняву. Абрамовічы дачакаліся двух ўнукаў - Эдуардаса і Андруса [5].
У 1951 г. Уладзіслаў Абрамовіч атрымаў дыплом гісторыка ў Віленскім універсітэце. Шмат займаўся перакладамі літоўскіх паэтаў на польскую мову. Выкладаў на кафедры бібліятэказнаўства Віленскага ўніверсітэта, таксама выкладаў польскую мову аспірантам універсітэта. Кіраваў літаратурным гуртком, які склаўся вакол польскамоўнай газеты "Czerwony Sztandar", быў сябрам Саюза пісьменнікаў.
Напісаў некалькі кніг на летувіскай мове: пра Валерыя Ўрублеўскага (1958 г.), Тадэвуша Ўрублеўскага (1960), пра Шаўчэнку ў Вільні (1964). Па-польску выдаў кнігі пра кнігадрукаванне ў Літве (1957) і пра Міцкевіча ў Коўні (1956).
У 1963 г. выдаў вопіс гаспадарчых феадальных інвентароў у Літве (Rankrasciu rinkiniai i Feodaliniu zemes valdu Lietuvoje inventoriu aprasymas), якія захоўваюцца ў бібліятэцы Акадэміі навук. Пачаў збіраць матэрыялы да фундаментальнай манаграфіі пра літаратурную Вільню.
Загінуў 16 лістапада 1965 г. Калега пісаў у некралогу, надрукаваным ў "Acta Baltico-Slavica": "Вядомы гісторык і літаратуразнаўца, паэт і перакладчык, аўтар адзінаццаці кніжак, загінуў у росквіце свайго таленту і творчых сіл - скончыў жыццё самагубствам у Вільні" [6]. Самазабойства адбылося пасля разводу з жонкай. Пакінуў кароткую запіску: "Я паміраю за дружбу народаў. Мая дачка Барбара, калі ласка, даруй і зразумей, я павінен быў гэтак зрабіць" [7].
Пахаваны на Росах пад каменным надмагіллем улева ад галоўнай брамы (блізка да яе), каля яго магілы - магіла Марыі Пілсудскай, першай жонкі Юзафа Пілсудскага.
Бібліяграфія прац Уладзіслава Абрамовіча [8]
Кнігі:
1. Switanie mysli (poezja), Druk "Znicz", Wilno 1930.
2. Obraz wspolczesnej poezji litewskiej, Druk "Znicz", Wilno 1932.
3. Regjonalne, Druk "Znicz, Wilno 1933.
4. Antologia. Wybor najmlodszej poezji litewskiej, Druk "Znicz", Wilno 1935.
5. Strony Nowogrodzkie, Druk A. Narkiewicz, Wilno 1938.
6. Trumpas lietuviu kalbos vadovelis (mokytis paciam be mokytojo pagalbos), Kaunas "Sakalo" leidykla 1939.
7. Vilniaus ir Maskvos spaustuvininkas Ivanas Fiodorovas, Kaunas 1941 ( zurn. Kultura nr.3) (pirmasis rasynis liet.k).
8. Seksterny wykladow kowienskich Adama Mickiewicza 1819-1821, opracowal Wladyslaw Abramowicz, Panstwowe Wydawnictwo Literatury Politycznej i Naukowej, Wilnius 1956.
9. Pismienictwo i ksiezka na Litwie, Panstwowe Wydawnictwo Literatury Politycznej i Naukowej, Wilnius 1957.
10. Lietuvos TSR Mokslu akademijos rankrastiniu darbu ir disertaciju bibliografija 1946-1956, sudart V. Abramavicius ir K. Cepiene, Lietuvos TSR Mokslu Akademine Centrine Biblioteka, Vilnius 1958.
11. Valerijonas Vrublevskis, Valstybine politines ir mokslines literaturos leidykla, Vilnius 1958.
12. Tadas Vrublevski, Valstybine politines ir mokslines literaturos, Vilnius 1960.
13. Feodaliniu zemes valdu Lietuvoje inventoriu aprasymas, sudare V. Abramavicius Lietuvos TSR mokslu akademija. Centrine biblioteka, Laikrasciu ir zurnalu leidykla, Vilnius 1963.
14. Tarasas Sevcenka ir Vilnius, Valstybine grozine literatuos leidykla, Vilnius 1964 m.
15. Абрамавичюс, В. Библиография белорусских периодических изданий, 1861-1944 / В. Абрамавичюс; Библиотека Академии наук Литовской ССР. - Вильнюс, 1949. - 133 л.
16. Абрамавичюс В.Е., Дьяков В.А. Валерий Врублевский. Издательство "Мысль", Москва-1968.
Пераклады:
1. Korsakos K., W ojczyznie (Tevyneje, eil.), "Prawda Wilenska", 1945.II.6, nr 29(429).
2. Vaiciunas P., Naprzod (Zygin broli, eil.), "Prawda Wilenska", 1945.II.14, nr 37(437).
3. Gira S.V., Odbudujemy miasto Giedymina (Atstatant Gedimino miesta, eil), "Prawda Wilenska", 1947.VII.13, nr 81.
4. Tokombajer Aaly, Osmiowiekowej Moskwie (Kirgizijos liaudies poeto eil. apie Maskva), "Prawda Wilenska", 1947.IX.7, nr 105.
5. Lewin Ada, Moskwie (Maskvai, eil), "Prawda Wilenska", 1947.IX.17, nr 109(906).
6. Tilvytis T., Mysli pazdziernika (Spalio mintys), "Prawda Wilenska", 1947.XI.7, nr 131 (928).
7. J. Biliunas, Nowele: Laska (Lazda), Koniec Brysia (Brisiaus galas), Gwiazda (Zvaigzde), Trafilem (Kliudziau), Swiatlo szczescia (Laimes ziburis), 1947.XII.6, (Biblioteka Akademii Nauk, Czytelnia Wroblewskiego, F 29-697). 176.
8. Valsiuniene V., Delegatowi (Delegatui, eil.), "Prawda Wilenska", 1948.I.18, nr 8 (959).
9. Valsiuniene V., Lenin, "Prawda Wilenska", 1948.I.21, nr 9 (959).
10. P. Cvirka, Szesc opowiadan, 1948.II.19, (Biblioteka Akademii Nauk, Czytelnia T. Wroblewskiego, F29-696).
11. Sneckus A., Zadanie kolchozow Litwy Radzieckiej (Tarybu Lietuvos kolektyviniu ukiu uzdaviniai), Pilietines ir mokslines literaturos leidykla, 1949.
12. Zemaite J., Nieszczesliwe dzieci (Nelaimingi vaika, apsakymas), Bodiun J i Desjatnik, Wypisy z literatury dla klasy V szkoly sredniej, zatwierdzone przez Ministerstwo Oswiaty USRR, Lvovas 1950, psl. 146-150.
13. Cvirka P., Piesn (Daina, apsakymas), Bodiun J i Desjatnik, Wypisy z literatury dla klasy V szkoly sredniej, zatwierdzone przez Ministerstwo Oswiaty USRR, Lvovas 1950, nr 10, psl. 172-179.
14. Gudaitis-Guzevicius A., Prawda korala Ignota (Kalvio Ignato teisybe, romano fragmentas), Bodiun J i Desjatnik, Wyspisy z literatury dla klasy V szkoly sredniej, zatwierdzone przez Ministerstwo Oswiaty USRR, Lvovas 1950, nr 10, psl. 211-216.
15. S.Neris, Droga Bolszewikow (Bolseviku kelias, poema), Bodiun J i Desjatnik, Wypisy z literatury dla klasy V szkoly sredniej, zatwierdzone przez Ministerstwo Oswiaty USRR, Lvovas 1950, nr 10, psl. 166-170.
16. S.Neris, Blekitna siostro Wilija (Sesuo zydroji Vilija, daina), tamze, s. 200.
17. Tichonov N., Narod radziecki przeciwko w walce o pokoj przeciwko podzegaczom do nowej wojny (Tarybines liausdies kova uz taika), Politines ir mokslo literaturos leidykla, Vilnius 1951.
18. Michalkov S., Wilkjarosz (Volk-travojed, pasaktcia), atspausdinta "Czytanka" dla kl. V szkoly sred., Pedagogika Literatury Ludowej, Vilnius 1951.
19. Janonis J., Ku jasnej przyszlosci (I ateitsi sviesia, eil.), atspausdinta vadovelyje "Czytanka" dla kl. V szkoly sred., Pedagogika Literatury Ludowej, Vilnius 1951.
20. Reimeris V., Szkola w palacu dworskim (Mokykla dvaro rumuose, eil.), atspausdinta vadovelyje "Czytanka" dla kl. II szkol. sred., Pedagogika Literatury Ludowej, Vilnius 1951, p. 64-65.
21. Korsakas K., Niemen (Nemunas), atspausdinta vadovelyje "Czytanka" dla kl. IV szkoly sred., Pedagogika Literatury Ludowej, Vilnius 1951, p. 279.
22. Neris S., Poema apie Stalina, vertimas atspausdintas vadovelyje "Czytanka" dla kl. VII szkoly sred., Pedagogika Literatury Ludowej, Vilnius 1952, p. 5-7.
23. Nalsiuniene V., Zywy Lenin po tej ziemi chodzi (Leninas zeme praeina gyvas, poema), "Kobieta Radziecka", 1952, nr 1, p.12.
24. Ostrovoj S., Piesn bojowiczek pokoju (Kovotoju uz taika daina, daina), "Kobieta Radziecka", nr 2, p. 1.
25. Gesleris, Motina, sveicaro pazanginio poeto eil. atspausdintas laik. "Mlodziez Litwy", 1952, nr 3.
26. Isakovskij, Czeremcha (Ceriomucha, daina), "Mlodziez Litwy", 1952.IV.23.
27. Giedra V., Kobiecie radzieckiej (Tarybiniai moteriai), "Kobieta Radziecka", 1952, nr 4, p.12.
28. Michalkow S., Dzieciom swiata (Diedtiam mira, poema), vertimas "Pionier Litwy", 1952.V.31, nr 20, p.3.
29. Miezelaitis E., W domowym ognisku, "Kobieta radziecka", 1952, nr 12, p.7.
30. Miezelaitis E., Noc noworoczna, "Pionier Litwy", 1952.XII.30, nr 48.
31. Matutis A., Niech kwitna nowe kwiaty (Te zydi naujos geles), "Pionier Litwy", 1953.IV.11, nr 14.
32. Matutis A,; Przyjechalo kino (Kinas atvaziavo), "Pionier Litwy", 1953.IV.11, p. 4.
33. Matutis A., Dogladamy zyta, (eil. vaikams), "Pionier Litwy", 1953.IV.11, nr 14.
34. Scipacev S., Z liryki, (Is lirikos), "Kobieta Radziecka", 1953.VII, nr 7, p.6
35. Miezelaitis E., Egzaminy, "Pionier Litwy", 1953.V.18.
36. Rostovaite T., Przysiaga (Priesaika), "Kobieta Radziecka", 1953, nr 3.
37. Blikevicius V., Podrozuje sad szkolny, (eil. vaikams), "Pioner Litwy", 1953.VIII.24, nr 40.
38. Valsiuniene V., Matko (Motina), "Czerwony Sztandar", 1953.VIII.18, nr 95.
39. Skrickute L., Zawsze gotow (Visuomes pasiryzes), "Pionier Litwy", 1953.XI.5, nr 40.
40. Marsak S., Szkola na kolach (Mokykla ant ratu), "Pionier Litwy", 1953.XI.14, nr 42.
41. Mackevicius Br., Kobiety (Moterys), "Kobieta Radziecka", 1953, nr 13, p.5
42. Marcinkevicius J., Bedzie hojny rok (Bus turtingi metai), "Pionier Litwy", 1953.XII.26, nr 48.
43. Venclova A., Polskiemu poecie (Lenku poetui Tuvimiu), "Czerwony Sztandar", 1953.XII.31, nr 156.
44. Rylski M.; Rada Perejaslawska, "Pionier Litwy", 1954.I.7.
45. Tycyna P., Rozkwitaj Ukraino, "Pionier Litwy", 1954.I.7.
46. Tilvytis T., Wilnius, "Czerwony sztandar", 1954.I.15, nr 12.
47. Veclova A., Domek Lenina w Poroninie (Lenino namelis Poronine), "Czerwony Sztandar", 1954.I.23, nr 19.
48. Tilvytis T; W gorach Pamiru (Palmiro kalnuose), "Czerwony Sztandar", 1954.I.30, nr 4.
49. Aiskinis A., Niedzwiedz i narty (Meska ir slides, pasakecia), "Pionier Litwy", 1954.I.30, nr 4.
50. Rodari G., Poczekalnia (Laukiamasis), "Pionier Litwy", 1954.II.6, nr 5.
51. Rodari G., Pociag przyszlosci (Ateities traukinys), "Pionier Litwy", 1954.II.6.
52. Rodari G., Straz (Gaisrininkas), "Pioner Litwy", 1954.II.6, nr 5.
53. Rodari G., Piesn szewca (Batsiuvio daina), "Pioner Litwy", 1954.II.6.
54. Rodari G., Chlopak z Modeny, (Berniukas is Modenos), "Pioner Litwy", 1954.II.6, nr 5, p. 4.
55. Gordienko J., Zolnierz panstwa Radzieckiego (Tarybu Valstybes karys), "Pioner Litwy", 1954.II.20, nr 7.
56. Pobijunas Alg., Liszka-kierowniczka ogrodka (Lapedarzelio vedeja, pasakecia), "Kobieta Rodziecka", 1954, nr 2, p. 20.
57. Reimeris V.; Do drogich przyjaciol, "Czerwony Sztandar", 1954.IV.18, nr 92
58. Bieliaukas A., Algis bialoraczka w domu i w pochodzie (Algis baltarankis namie ir zygyje), "Pioner Litwy", 1954.V.15, nr 18.
59. Rylski M.; Narodowi rosyjskiemu slowa! (Slove rusu tautai), "Pioner Litwy", 1954.V.15, nr 18.
60. Venclova A., Do Ukrainy Radzieckiej, "Czerwony Sztandar", 1954.V.23, nr 121.
61. Baltakis A., Coreczko nasza, Eglute nasza, (Egle musu, dukrelele musu), "Kobieta Radziecka", 1954, nr 6, p. 6.
62. Jonynas A., Nad mogila bratnia pod Alytus, "Czerwony Szatandar", 1954.VII.3, nr 156.
63. Neris s., Miasto ruin (Gruvesiu miestas, poema), "Czerwony Szatandar", 1954.VII.7, nr 159.
64. Venclova A., Wilnius, "Czerwony Szatandar", 1954.VII.13, nr 164.
65. Tank M., Przy pomniku Czerniakowskiego w Wilnie, "Czerwony Szatandar", 1954.VII.13, nr 164.
66. Tivytis T., Na ziemi litewskiej (fragmentas poemos Usnyne), "Czerwony Szatandar", 1954.VII.21, nr 190.
67. Giedra V., O maleu niedbaleu (Apie vaika nevaleka, poema), "Pionier Litwy", 1954.X.9, nr 39.
68. Mackevicius Br., Pustka (Tustuma), "Kobieta Radziecka", 1954, nr 9, p.16.
69. Rostovaite T., W dzieciacym zlobku swiece biale lozka, "Kobieta Radziecka", 1954, nr 10.
[1] Адзін з Белапятровічаў - Юры Белапятровіч, харунжы Лідскі, абвяшчаў у Вільні на Рынкавым пляцы акт паўстання пад кіраўніцтвам Тадэвуша Касцюшкі. Прозвішча Белапятровіч дагэтуль мае месца на Лідчыне. У тэлефонным даведніку Ліды і Лідскага раёна за 2012 год пазначаны тры Белапятровічы ў Лідзе і адзін у в. Агароднікі Лідскага раёна.
[2] Alipenkowa Wiktoria. Wladyslaw Abramowicz. Proba zarysu monograficznego // Wilenski uniwersytet pedagogiczny. Praca magisterska przygotowana w Katedrze Filologii Polskiej i Dydaktyki pod kierunkiem doc. dr Haliny Turkiewicz. Wilno, 2009. S. 9-10.
[3] Kurjer Wilenski № 96 (4058), 9 kwietnia 1937.
[4] Kurjer Wilenski № 207 (4525), 30 lipca 1938.
[5] Alipenkowa Wiktoria. Wladyslaw Abramowicz. Proba zarysu monograficznego // Wilenski uniwersytet pedagogiczny. Praca magisterska przygotowana w Katedrze Filologii Polskiej i Dydaktyki pod kierunkiem doc. dr Haliny Turkiewicz. Wilno, 2009. S. 10-11.
[6] Fajnhauz D. Vladas Abramaviсius // Acta Baltico-Slavica. T. 5. Bialystok, 1967, S. 478.
[7] Kacnelson D. Kustosz Wladyslaw Abramowicz // Zeszyty Historyczne. Instytut Literacki, T. 479. Zeszyt 103. Paryz, 1993. S. 145.
[8] У асноўным з: Alipenkowa Wiktoria. Wladyslaw Abramowicz. Proba zarysu monograficznego // Wilenski uniwersytet pedagogiczny. Praca magisterska przygotowana w Katedrze Filologii Polskiej i Dydaktyki pod kierunkiem doc. dr Haliny Turkiewicz. Wilno, 2009. S. 98-105.