Першадрукар

Праз пыл летапісных лістоў,

Скрозь церні няўмольнага часу

Прарвецца мінулае зноў

У сёняшні дзень. І адразу ж

Паўстане вачам, слаўны, Ён -

Скарына…

Ці помняць руіны

Вечныя крокі Скарыны,

Ці чуюць яны скрозь свой сон?-

З аздобленых друку радкоў

Гучыць мілы голас Радзімы:

Многа ў мяне ёсць сыноў,

Ды з першых -

Францішак Скарына !

Максіму Багдановічу

Быў зорным Твой узлёт, Паэт,

Да небасхілаў роднай мовы:

На іх зіхцяць агністым словам

"Раманс", і "Ронда", і "Санет".

На Млечным шлясе ў вечнай плыні

"Вянка" сузор"е, з ім сусвет -

у васільках

Ларысе Геніюш

Адна супраць злыдняў

Бярозкай стаю

Ларыса Геніюш

Спаўна Вам, мілая, хапіла

Здзекаў, лагернага жаху…

Колькі ж мець патрэбна сілы,

Каб не бярозкаю пахілай

дрыжэць!..

Каб выжыць у ГУЛАГу

На злыдняў, суд іх -

Ёсць суд Божы:

Бог справядліва рассудзіў,

Ён Вас на вечнасць блаславіў:

Ваш верш -

бясспрэчны і прыгожы!

На Купалле

Паліць вогнішча Купалле

Над людскіх надзеяў тлом.

Каб, як продкі, шанавалі

Сонца моц з яго святлом.

Кліча ноччу нас ігрышча:

Песні, скокі праз агонь...

Прэч, русалкі ў азярышча,

Не заманьвайце ў палон:

Нам плятуць вянкі дзяўчаты

І пускаюць на ваду…

Мо часінай тога свята

Дзесьці ў гушчары знайду

Кветку-Папараць - дзяўчыну?..

Хто з іх стане мне адзінай?..

На Дзяды

Асенніх кветак сумную красу

Нясём мы ў дзень той на магілы,

Ліем мы жальбы горкую слязу

Ў дзень памяці па ўмерлых

і загінулых...

Дзяды ізноў, як пры жыцці,

Прадоўжаць з намі даўнюю

размову.

Народ не згіне ў забыцці,

Пакуль ён помніць продкаў мову.

Дзень векавой жальбы…

Слязу

Пральём мы ля крыжоў панылых,

Асенніх кветак сумную красу

ўскладзем на родныя магілы.

На Вялікдзень

Вялікдзень - свята ачышчэння,

Свята сонца і вясны:

З пакалення ў пакаленне Аднаўляюць нас яны.

Зноў ад ранку да касцёлаў

Мы спяшаем прычасціцца…

Молім Бога і анёлаў:

Хоць на міг з вышынь зірніце,

З-пад завоблачных нябёс

На зямлю. Тут - мора слёз...

* * *

Зыркія зоркі з касмічных вышынь

Льюць свае слёзы над намі…

Вандалам свой Край не пакінь,

Каб Матчыну Мову нагамі -

Нівы Святой не стапталі.

Сцяна

Тварам - да змрочнай сцяны,

Тварам - да вечнае ночы.

Як жа баяцца яны

Бачыць ахвяр сваіх вочы.

Ад рук, забіваць ахвочых,

Зніклі Айчыны сыны

Тварам - да вечнае ночы,

Тварам - да змрочнай сцяны…

* * *

Ідуць гады. Растуць ахвяры

Часоў пякельнага пажару.

А зоркі клічуць на спатканне.

Здаецца, вось бы нам - туды!

Мо б там знайшлі выратаванне

Мы ад чарнобыльскай бяды…

26.04.96г.

* * *

Зноў - па мінуламу хаўтуры.

Зноў - раўнадушша лёд…

Нашто мы бурым

той падмурак,

Якім трымаццайме

наш род?!..

Нашто знішчаем,

як вандалы,

Той мур, што нам далі дзяды?!..

Там, дзе каплічка раньш стаяла -

"Цывілізацыі" сляды...

Каханай

(трыялет)

Нам бязмерна светла і высока -

Мы гарым з табой, як на кастры!

Пакахалі - і з тае пары

Нам бязмерна светла і высока!

І няхай не страшаць нас вятры,

Што засыплюць прысакам глыбока:

Нам бязмерна светла і высока -

Мы гарым з табой, як на кастры!

Трыялет

Устрапянуўся хор лясны

За ўзлётам пальцаў дырыжора,

Што нашы крыўды і раздоры -

Устрапянуўся хор лясны!

І ліра юнай Тэрпсіхоры

Разносіць музыку вясны…

Устапянуўся хор лясны

За ўзлётам пальцаў дырыжора.

* * *

Той жанчыну дрэнна знае,

хто гатоў хваліць ва ўсім,

а хто вечна асуджае -

той не ведае зусім!