І. Імгненні

* * *

Іду

спахмурнелы і ў скрусе.

На сэрцы

нуда і стома.

І раптам такая вясёласць...

Я дома!

Я дома!

Я дома!

* * *

Адзін

у гняўлівай трывозе

па вуліцы цёмнай

крочу.

Глянуў у неба.

А месяц

смяецца мне ў вочы!

* * *

Дождж за акном імглісты.

І неба ў шэрані злоснай.

На правы бок павярнуся -

ты побач!

Мне светла і млосна...

* * *

Дотык

да тваіх вуснаў.

Дотык

да твайго цела.

Утрапенне...

Душа ўзляцела!

* * *

У майго кахання

арліныя крылы.

І ніякай сіле

іх не адарваць,

ніякай кулі

іх не прастрэліць.

У майго кахання

блакітныя вочы,

якія далёка-далёка

глядзяць

і лёс мой святлом азараюць.

ІІ. Кроплі суму

* * *

Помню выразна нават цяпер я,

як да Вас ішоў

я з вялізным букетам...

Я вельмі кахаў Вас

і думаў аб гэтым

сказаць Вам.

І вось адчыняюцца дзверы...

Кветкі я моўчкі

Вам працягнуў.

Вы ж у адказ,

з усмешкаю дзіўнай

паставіўшы кветкі мае на віду,

мне падарылі ўзамен

свой позірк,

поўны надзеі,

што ўжо я пайду.

* * *

З табою не каханне - гора:

вачэй тваіх так баюся.

Яны ў цябе, нібыта мора,

Я ж плаваць толькі што вучуся...

* * *

Ты чаго сумуеш, юная бярозка?

Што цябе хвалюе, мілая, скажы?

Можа, клён гарэзны,

што шуміць за вёскай,

узбянтэжыў струны

маладой душы?

Можа, адчуваеш ты маю трывогу,

боль вялікай страты

у маім жыцці...

Не вярнуць ніколі

той шчаслівай песні,

што была, як сонца,

для мяне заўжды...

* * *

Стаяць, нібыта здані,

зажураныя дрэвы...

Калісь жыло каханне.

Цяпер яно памерла.

Як цяжка і маркотна

мне без твайго даверу...

Няўжо ўсё незваротна?

Забіце хоць - не веру!

Роднае неба

Неба па дахах стукае

ліўнямі, промнямі, градам.

Гамай вясёлковых гукаў

неба абрушыцца рада б.

Толькі б ні попелам-гарам,

толькі б ні воблакам гібельным,

ні тэрмаядзернай хмарай,

неба, ніколі не быць табе.

Можа, стаць хочаш ты песняй

з грому вясенняга... Можа,

хочаш матуляю сесці

каля дзіцячага ложка.

І кулачкі ўзяць сонныя,

казку сказаць пра жорава,

вецер пусціць азонавы,

нашага хлеба паспробаваць...

Што б ні здарылася, скажам мы:

неба над намі роднае!

Мужнасцю неба зараджана,

ласкаю неба напоўнена.