Я не хачу ў дурдом

Спявай свае песні,

будзь скамарохам,

гуляй па жыцці,

пакуль ёсць змога,

бо потым прыедуць

у машыне вар'яты

ды пойдзеш ты з імі,

у кашулю зацяты.

Я не хачу

ў дурдом.

Белыя сцены,

і бела падлога,

і вунь санітар,

ён стаіць ля парога.

Тут думкі не ходзяць,

дурнымі нас лічаць,

тут геніяў --годзе,

гісторыю пішуць.

Я не хачу

ў дурдом.

Зноў на свабоду,

нам дзверы адчыняць,

даўшы параду,

уласнасць не нішчыць,

спявай свае песні,

будзь скамарохам,

гуляй па жыцці,

пакуль гэта можна.

Я не хачу

ў дурдом.

Я веру!

Паглядзі на абшары лясныя,

паглядзі на вежы дзядзінцаў,

бо не ведаю іншай краіны,

дзе бы я пажадаў нарадзіцца.

Зноў мы разам! Восеньскі край,

сонцам свяці ды промнямі грай,--

нам пажадаюць лясныя багі,

гэй-гэй-гэй, еі-е-і.

Адраджаецца дзедава вера,

узнімаецца волат-Пяруне,

разумею я - хто я і дзе я,

старажытнасць нам веліч даруе.

Адрачыся-- і зніч загарыцца,

над тваёю забітай душою,

што счарнелая будзе насіцца,

над адвечнай сусветнай імглою.

Здрада роду караецца смерцю,

заліваецца морам- крывёю,

ды пачвары вас вольныя з`есці,

што жывуць у глыбіні пад

зямлёю.

Але веру - ізноў адрадзіцца

старажытная продкава годнасць,

і над тымі хай зніч загарыцца,

хто ўчыніць ёй нейкую

подласць

11.03.2000 г.

Ю. Братчыку

Я зорак з нябёс не здымаю,

бадзягай я проста стаў,

кашуля астатняю стала,

я ў зрэб`і, з абліччам Хрыста.

Стамлёны жыццём і галечай,

я крочу на водбліск святла ,

каханне ўсе раны залечыць,

якога наогул няма.

Я ведаю сэнс памяркоўны,

які мне ўсе пяты злізаў,

світанак надыйдзе ўсё роўна,

хоць цемру я сёння шукаў.

У сэрца ўрываецца рэха

надзеяў, рэлігій ды вер,

якія згубіў, недарэка,

прыдбаўшы да іх недавер.

Што заўтра, што сёння -

ўсё роўна,

бо ногі збіваюцца ўшчэнт,

я бачу - усходзіць поўня,

каб вочы пабачылі свет.

11.03.2000 г.

Жыве Беларусь!

Жыць нам усім патрэбна,

ні чорта, ні смерці я не баюсь,

зычна выгыркну ў неба:

Жыве Беларусь!

Бачу прасцяг неабсяжны,

за Радзіму начамі шалюсь,

чуем подых цяжкі:

Жыве Баларусь!

Мовы сваёй не цурацца,

верным быць продкам-- клянусь!

Беларус я , ім век заставацца.--

Жыве Беларусь!

9.06.97 г.

Кожны сваё атрымае

Над Радзімай маёй заўжды сонца,

у роднай краіне спяваюцца песні,

супастатаў заўсёду б'юць моцна

і кожны смяецца,

хоць кожнаму цесна.

Ты ведаеш смачную каву,

што п'юць надвячоркам у хатах,

але нясём мы Божую кару,

як крыжакі крыжы на тых латах.

Колькі храмаў спалілі,

колькі святых абабралі,

нячыстаю сілай жылі,

чырвоную веру ўсім уціралі.

Чужынцаў сваімі не зробім,

крыжы на сэрцы не змяняем,

шчасця мячом не аздобім,

але сваё ў жыцці атрымаем.

29.08.97 г.

Бог адзін

Я чую подых той халеры,

што кажа хлопец малады,

вы не прымайце людзі веры,

аб якой баяць святары.

Хто ён такі? Сектант ды годзе,

я вам скажу, што Бог адзін,

які пятнаццаць год ды болей

мяне ад гора гарадзіў.

Але я чую говар просты,

і прыкра робіцца ў душы -

нашто прыняўшы веру боску,

Хрыстос памёр на тым крыжы.

8.09.97 г.

Дэградацыя

Нам не трэба песень,

нам не трэба слоў -

мы - ёсць ваўкалакі,

п`ём жывую кроў.

Крочым праз дзяцінства,

любім жартаваць,

але ж тыя жарты,

полымем гараць.

Грошай болей будзе:

будзем забіваць.

Працы не жадаем -

станем рабаваць.

Што ж гэта такое,

дзе ж тая злосць,

хто мы ёсць такія? -

дэградаты ёсць.

6.11.97 г.

Нерухомасьць

Зялёныя вочы, на белай паперы

промні гуляюць па целу ўздоўж,

сонца натхняе праз мокрыя веі

думкі салодкія, сны ды не больш.

Стамлённыя рукі,

ды ціха змаўчалі

ногі застылі, наводзячы стрэс

пакуль не памерклі,

ды вочы шукалі

дзе ж разбуральны

пачаўся працэс.

2.12.97 г.

Беларусь...

Чаму ты стаіш ля дарогі

чаму не кранаешся ў свет

не чакай ні адкуль дапамогі,

нацярпеліся колькі ўжо бед.

Трэба з месца напэўна сарвацца

і некуды ў даль паляцець

хопіць, людзі, вякамі бадзяцца

хлапцы, разламеце клець.

Хай шчасце загляне пад дахі,

хай заўжды квітнее наш край!

Выйдзем, браце,

пад родныя сцягі,

за сваю Беларусь уставай.

27.02.97 г.

Каралева бясоннае ночы...

Каралева бяссонае ночы,

мае вусны і вусны твае,

каралева бяссонае ночы

сваё шчасце дарую табе.

Твае вочы, як знічкі ў цемры,

твае рукі, як хвалі плылі,

побач нас толькі сцены,

шпалеры,

дзе з табой мы калісці жылі.

Зараз мары агортваюць твары,

думкі мрояцца ў цемры нябёс,

дасягаем лагодных абшараў,

дзе не чутна ўжо грому калёс.

Мы ўжо там, дзе спяваюць багіні,

дзе свавольна смяюцца багі,

дзе спакусаю водар маліны,

дзе ніколі яшчэ не былі.

Патанулі ў той асалодзе,

у якой не разгледзіш віны,

на абодвух адно асяроддзе,

ці паўторыцца гэта калі.

Колькі цягнецца гэтае шчасце,

я не ведаю, колькі ўжо год,

можа трэба хутчэй пакласці

канец плыні нашых прыгод.

Я кахаю цябе, каралева,

адпускаю ў цемру начэй,

адпускаю цябе, каралева,

каб калісьці вярнуцца яшчэ.

1998 г.