Папярэдняя старонка: Паэзія

Дадана: 07-10-2011,
Крыніца: Ад Лідскіх муроў №7. Ліда, 2011.

Спампаваць

Пятро Макарэвіч. Сябар Саюза беларускіх пісьменнікаў. Аўтар кніг "Злітак", "Расінкі беларускіх слоў". Жыве ў Лідзе.

ЛАРЫСА ГЕНІЮШ

Перад ёю далоў…

Позна сцягнута шапка.

Ю. Голуб.

Сексот пры Геніюш Ларысе

І ў нашым лёсе доўга рыўся.

Дзесяцігоддзі не траплялі

У друк маёй душы радкі:

Занадта пільна дратавалі

"Рэцэнзіі" з яго рукі.

Ды, як яна, і я трымаўся,

Не пахіснуўся, не зламаўся;

Віжоў, даносчыкаў і шквалы

Прысудаў з годнасцю сцярпеў.

Здаўна яе ў сузор'і ставіў,

Люблю, як зорку, і цяпер.

Да творцы ж вольнай Беларусі

Прымазанага рыфмача

Спустошвала сумленне, мусіць,

Таму гібеў, марнеў і чах:

Сексот пры Геніюш Ларысе

У алкаголі растварыўся.

ЁСЦЬ РАДАСЦІ!

У абдымках з каханаю зліцца -

Як найлепшага свята жадаў.

А цяпер сэрца хоча жывіцца

Звонкай радасцю духу і спраў.

Нібы ўчора, я сонца пабачыў,

А ўжо блізіцца ... 75 !?

Гэта дата шаноўная значыць,

Што пачуцці інтымныя спяць.

Але ёсць ў сівізны далягляды,

Што й не сніліся вам, маладым!

Не кранаюць ні зайздрасці звады.

Ні хвалы абыякавы дым.

З агалоўя над ложкам-калыскай

Запаветную кнігу бяру,

Нібы мёду ліповага міску,

І да ранку не выпушчу з рук.

Аніхто нада мной не начальнік,

Я не горблю паклоны рублю,

Вольны - днём, вечарамі, начамі

Рыфмаваць сваё слова люблю.

Горы думак за спінай трывалай:

Хоць будуй з іх раманы-стагі,

Бо кіпела душа, бушавала,

Біла рэбраў маіх берагі.

Бездакорнаю зброяй - развагай

Вывяраецца сказ мой і крок,

Падключаю й маральныя вагі

Перад тым, як націснуць курок.

Не шапкую пасаддзе з кукардай

І ў мінуласці не шапкаваў,

Халуя я лінчую пагардай:

Для мяне ён - як вош ці трава.

Прад сумленнем і людам - не сорам

За размашыста здзейснены шлях,

Узыходзіў па скалах я ўгору,

Шчыраваў на лугах і палях...

Маладосці ўлюбёнай забавы

Падарылі мне ўнукаў - красу,

А яны, малайцы, неўзабаве

Нам падораць нявестак-красунь.

ДАЧНЫЯ КАТЫ ЗІМОЮ

З узлеску прайду паварот -

Чародка вусатых сірот

Ляціць напрасткі ка мне куляй.

Ніхто мяне так не чакаў,

Ніхто мяне так не страчаў,

Хіба што калісьці - матуля.

Іх кінулі гаспадары

Бяздушна да весняй пары,

На здзек завірусе, марозу.

А я спачуваю бядзе,

Вязу бедакам я штодзень

Ласункі: галодныя ж, просяць.

Частую пасля малаком...

Удзячна вуркочуць кругом.

За шыбай мяцеліца вые.

Калені заняў Белячок,

А Кузік на спіну мне лёг,

І грэецца Бася на шыі.

Сцяжынка дадому ляжыць:

Гляджу - следам Брацік бяжыць!

Пачне маё сэрца сціскацца.

Ах, мілы пухнаты звярок!

Ах, мой кіпцюрасты браток!

Не хоча ніяк развітацца.

На рукі яго я ўзніму,

Ў зялёныя вочкі зірну.

Пагладжу я шэрстку і лапкі.

Жывых камячкоў я люблю,

Да цёплай шчакі іх тулю

І вушкаў кранаюся зябкіх...

Узрушаны, ледзьве не плачу.

Кранальны той міг не міне:

Не я гэта коціка гладжу,

А ён, коцік, гладзіць мяне!

РОЗДУМ ЛЯ ПАРАДНАГА ПАД'ЕЗДУ

(Някрасаў М.А.)

Вось парадны па'езд. З урачыстых нагод,

Апантаны халопскай хваробай,

Горад з нейкім спалохам вантробным,

Рухае ў запаветны ўваход;

Запісаўшы імя сваё, званне,

Раз'язджаюцца госці затым,

IIIчасныя рытуалам пустым,

Нібы ў гэтым і ёсць іх прызванне!

Гэты пышны пад'езд у будзённыя дні

Акаляюць нікчэмныя твары:

Летуценнікі ды пражэкцёры адны,

А часамі ўдава, перастарак.

Ля пад'езду параднага зранку ўжо там

Рой кур'ераў з паперкамі скача.

Пры вяртанні шчасліўчык спявае «трам-трам»,

А прасіцель пакрыўджаны плача.

Групка, бачыў аднойчы, сюды падышла -

Усе вясковыя, рускія людзі.

На царкву памаліўшыся, сталі здаля,

Нахіліўшы галовы на грудзі.

Паказаўся швейцар. "Дапусці… да палат…"

У просьбе поўна надзеі і мукі.

Непрыгожыя ўсе - на швейцарскі пагляд:

Загарэлыя твары і рукі;

Армячок спарахнелы ліпіць на плячах,

Ды па торбе на спінах сагнутых,

Крыж на шыі і кроў на нагах,

У самаробныя лапці абуты.

(Кандыбалі, напэўна, яны

З якіх-небудзь далёкіх губерняў).

Хтосьці крыкнуў швейцару: "Гані!

Наш не любіць задрыпанай чэрні!"

Дзвярмі грукнуў швейцар і прапаў.

З кайстраў грош дастаюць пілігрымы,

Ды швейцар не пусціў, беднай лепты не ўзяў,

І пайшлі яны ледзьве жывымі.

Паўтараюць: "Судзі яго Бог!"

Безнадзейна разводзяць рукамі…

І пакуль яшчэ бачыць я мог,

Іх галовы без шапак знікалі…

За заставай, ў харчэўні ўбогай,

Усё прап'юць бядакі да рубля.

Жабраваць яны будуць дарогай

І застогнуць… Радзіма, зямля!

Назаві мне такія мясціны,

Я такога кутка не спаткаў,

Дзе б твой сейбіт-кармілец айчынны,

Дзе б ён, рускі мужык, не стагнаў?

Стогне ў полі ён і па дарозе,

Стогне ён у турме і астрозе,

У рудніках, закаваны ў ланцуг,

Стогне ён у асеці, пры стозе,

Пад драбінай у cтэпе наўкруг,

Стогне ў беднай ўласнай хаціне,

Свету божаму, сонцу не рад,

Калі вёску прымусам пакіне -

Ля пад'езда судоў і палат.

Стань ля Волгі: чый стогн раздаецца

Над вялікаю рускай ракой?

Гэты стогн у нас песняй завецца -

Бурлакі цягнуць лямку гурбой.

Волга, Волга! Вясной мнагаводнай

Ты не так заліваеш палі,

Як вялікаю скрухай народнай

Уся прастора заліта зямлі, -

Дзе народ, там і стогн… Эх, сардэчны!

Што ён значыць, скажы, стогн адвечны?

Мо ўзбушуе магутны парыў?

Ці, паддаўшыся лёсу такому,

Склаў ты песню, падобную стогну,

І духоўна навекі спачыў?..

 

Top