Папярэдняя старонка: Паэзія

Дадана: 07-10-2011,
Крыніца: Ад Лідскіх муроў №7. Ліда, 2011.

Спампаваць

Міхась Мельнік нарадзіўся 7 лістапада 1949 года ў вёсцы Майсеевічы Асіповіцкага раёна Магілёўскай вобласці ў сялянскай сям'і. З 1974 года жыве на Лідчыне. З 1984 па 2010 год выкладаў беларускую мову і літаратуру ў Лідскім каледжы.
З 2004 года кіруе літаратурным аб'яднаннем "Суквецце" пры рэдакцыі "Лідскай газеты".
Суаўтар (Разам з Пятром Чаборам) зборніка вершаў "Скрыжаванне" (Менск, 1996 г.), аўтар кнігі вершаў "Лодка жыцця" (Ліда, 2009 г.). Укладальнік і рэдактар анталогіі твораў лідскіх літаратараў пра беларускую мову "Шануйце роднае слова!" (2008 г.).

ЖАНРЫ КАХАННЯ

Кожны быў калісь па праўдзе

Ахінуты ў амурны сан...

У празаіка Аркадзя

Са Святланаю - раман.

Драматург Адам з Тамарай

Стаць маглі б цудоўнай парай,

Ды аднак жа ж у Адама

Здарылася з Томай драма,

Бо ў рухавага Адама

Новая знайшлася дама.

А паэт Алесь і Эма -

Рамантычная паэма.

Што ж у нас з табою, Райка,

Можа, фарс, а можа, байка?

ЛЮБОЎ

Дзеці

даўно не сталі пісаць ёй пісьмы.

Цяпер

любіць яе толькі яе карова.

Не дзіўна:

яна ж гадавала яе яшчэ цялём.

ПОЗІРК

Маладыя хлопцы глянулі мімаходзь

на старую жанчыну.

І ў момант вока растапталі, як чарвяка,

абыякавым позіркам.

Юныя дзяўчаты абыякава зірнулі

на сляпога хлопца.

І раптам раздушылі, як авадня,

несімпатычным поглядам.

* * *

На дрэве

лісток трапятаўся.

Зляцеў.

Ды толькі дрэву

не стала лягчэй.

* * *

Даўно за поўнач.

А людзі ідуць і ідуць,

хто куды...

Гляджу на іх постаці

з акна вартаўніка.

І бачу: знікаюць яны неўпрыкмет

паміж тратуарам і небам.

* * *

Сярэдніх гадоў мужчына

ноччу збірае пляшкі,

рыецца ў скрынках для смецця.

А я задумаўся:

няўжо такі клопат у яго,

што не спіцца?

* * *

Лютуюць сквапныя марозы,

Завейна сцелюцца снягі,

І аб'інелыя бярозы

Стаяць пад покрывам тугі.

* * *

Вароны чорнымі кропкамі

аселі між белых бяроз.

Восень слязамі горкімі

аплаквае жорсткі лёс.

* * *

Не здзекуйся з малога,

бо сам жа быў такім.

Не смейся са старога,

бо сам ты будзеш ім.

* * *

З самім сабой вяду гаворку

пра наш разумны, дзіўны век.

Ну што нам з атамаў тых толку,

калі няшчыры чалавек.

* * *

Жыву сам з сабой у супярэчнасці,

як мір з вайной,

дабро са злом,

як новае са старым,

жыццё са смерцю...

Калі ж я стану жыць інакш,

Лічыце мяне жывёлай.

* * *

Я іду.

Пад нагамі - гной.

Пераступаю.

І болей не трэба...

* * *

Я спаткнуўся аб камень,

які ляжыць на пагорку.

Тады падумаў:

няўжо

карае ён мяне

за тое,

што ніхто раней

не скрануў

яго

з месца.

 

Top