Папярэдняя старонка: Паэзія

Дадана: 07-10-2011,
Крыніца: Ад Лідскіх муроў №7. Ліда, 2011.

Спампаваць

Яўген Лянцэвіч нарадзіўся ў 1980 годзе ў в. Закальное Менскай вобласці. У 2006 годзе скончыў ГрДУ імя Я. Купалы. На сённяшні дзень працуе дазнвальнікам у Лідскім РАУС. У перыядычным друку не друкаваўся.

* * *

О Беларусь мая, шыпшына!...

У. Дубоўка.

Дзе твае дзіды на галінках,

Якіх я ўсё жыццё баяўся...

Дзе твае крокі на сцяжынках,

Якім я пакланяўся?

Дзе ты сама, мой кусцік кволы?

Дзе твае кветачкі вясною?

Дзе ты, краіна без крамолы?

У сэрцы ты. Заўжды са мною.

Мой ранак, мой туман над рэчкай,

Дзе ты, прывабнасць майго краю?

Хачу сказаць табе, дарэчы,

У руках шыпшыну я трымаю.

Чарнобыль мне скрывавіў грудзі,

Але душа яшчэ трывае.

Мой сын Радзіму не забудзе!

Бо Беларусь мая жывая!!!

* * *

Жоўты лістапад,

Восеньская песня...

Пэўна, зорапад

Распачаўся дзесьці.

Жоўта-белы свет,

Шэрыя палотны,

Эратычны шэпт,

І твой стогн гаротны.

Так як і хацеў,

Так як і хацела,

У вырай адляцеў

З пахам твайго цела.

А па гарадах,

Па чужых падворках

Ходзіць-ходзіць жах

У людскіх гаворках.

Сцісне, як камяк

Бел-чырвона-сінім.

Я зусім абмяк,

Быццам тут Расія.

Ты, як быццам тут,

Але не са мною,

Мой любімы кут,

Сцежка за ракою.

Жоўты лістапад

Да душы прыцісну,

Слова ты майго

Бурай не пахіснеш...

* * *

Дарога разбіта хадою людзей.

Хто шпарка ідзе, хто бяжыць ад надзей...

Хто крочыць, хто спіць, хто вартуе, хто чуе,

А хтосьці за кімсьці начамі палюе.

Хто бегае ноччу з пасцелі ў пасцелю,

Хто спіць там, дзе Бог яму ложак пасцеле.

І толькі разбітая ходам дарога

Не просіць нічога,

Не моліць нікога...

Яна за хадою натоўпу людзей

Не бачыць наступных падзей...

 

Top