Папярэдняя старонка: Паэзія

Дадана: 07-10-2011,
Крыніца: Ад Лідскіх муроў №7. Ліда, 2011.

Спампаваць

Павел Белавус нарадзіўся 22 жніўня 1987 года ў горадзе Лідзе. Вучыўся ў СШ №14. Скончыў Берасцейскі дзяржаўны ўніверсітэт, геаграфічны факультэт. Працуе ў Менску. Сумяшчае працу журналіста, грамадскую дзейнасць і працу ў турыстычнай агенцыі. Друкаваўся ў некалькіх самвыдатаўскіх зборніках вершаў.

ПАРНАЕ КАХАННЕ

Пакахаю цябе на пары,

У выкладчыка будзе шок.

Сваю даўнюю дзікую мару

Здзейсню я ў яго на вачох.

Ты крычы, раздзірай маю спіну,

Ён падручнікам кіне мне ў твар.

Ну, а я закаханы ў дзяўчыну-

Цікавейшых не можа быць пар.

Мне на вушка шапчы, нібы вецер-

Усю групу не трэба будзіць.

Бо кахалі яны да дасвецця,

А цяпер час настаў адпачыць.

І няхай зноў выкладчык чытае

Філасофію рымскай зямлі,

Адчуваеш, мая дарагая,

Як цудоўна мы час правялі!

* * *

Давай збяжым ад усіх людзей,

Не пакідаючы слядоў.

Не будзем заўважаць падзей,

Глядзець у ход чужых гадоў.

Давай збяжым ад разважанняў

І ад карысных спадзяванак.

Я прыкладу шмат намаганняў,

З табой сустрэну новы ранак.

Давай збяжым ад забабонаў,

Адвечна тоячых сумневы,

Не будзем бачыць забаронаў,

У бруд не ўтопчам свае нервы.

Давай быць разам, разам у думках -

Я ў Парыжы, ты ў Пекіне.

Быць разам нават без стасункаў,

Якіх хачу любой хвілінай.

Няхай далёка мы, і часам

Не адчуваем блізкі подых.

Таму, калі бываем разам,

Хай святам будзе кожны дотык.

СПОВЕДЗЬ АЛЕСЯ ЗМАГАРА

Хтосьці кажа я няздатны

Сам зрабіць свой краю вольным.

Хтосьці плача, што змагацца

Больш не можа у сутонні.

Я такім не прысвячаю

Вершаваных словаў гукі,

Бо люблю людзей інакшых,

Тых, хто возьме сцяг у рукі.

Тых, чые палаюць сэрцы

Нават пад гнілым прыгнётам,

Хто, пачуўшы слова «краты»,

Не хаваецца ў намёты.

Хто трымаецца аддана,

Ўзняўшы галаву над катам.

І не плача, калі раптам

Называюць яго гадам.

Бо жывога патрыёта,

З роду продкаў беларусаў,

Знішчыць шмат разоў хацелі,

Рабавалі пад прымусам.

Калі ёсць у сэрцы гонар -

Не губляй святы намер,

Барані сваю Радзіму

Як героі БНР.

ЖАНЧЫНА, ЯКАЯ НЕ СТАЛАСЯ СЛУЖКАЙ

З ганебнай насмешкаю гналі дзяўчыну

На полымя вогнішча плошчы старой,

А ружы ляцелі прад ёй на сцяжыну.

І снегу завея стаяла сцяной.

І кат-ліхадзей ёй казаў: "Як чароўна!"

Бабулі-жабрачкі крычалі: "Дай кроў!"

Яна прашаптала: "Я буду князёўнай,

А вашых не стане назаўтра галоў."

Ёй сумна былося каханкай адзінай,

Князёваю цацкай, пакорнай слугой,

Таму без сумневу ў зале карціннай

Забіла вяльможнага ў злосці сляпой.

Жанчына, якая не сталася служкай,

Лань, што ў загоне не сцішыла бег,

Гарэла на позірках плошчы варшаўскай,

А попел схаваў вольны снежаньскі снег.

 

Top