Папярэдняя старонка: ПАЭЗІЯ

Аўтар: Шот Людміла,
Дадана: 22-03-2020,
Крыніца: Ад Лідскіх муроў № 9; Ліда, 2020.

Спампаваць

Людміла Шот нарадзілася 1 ліпеня 1951 г. у вёсцы Копанькі Гарадзенскага раёна і вобласці. У Лідзе з 1988 года. Закончыла Гарадзенскі дзяржаўны ўніверсітэт. Працавала загадчыцай дзіцячага сада № 25 ст. Ліда.

Зіма

Хто паслаў завею,

Добра разумею.

Снегам сыпле ў вочы,

На мяне, як хоча.

З ветрыкам сябруе,

Днюе і начуе.

Ёй мароз спрыяе,

Бо душы не чае.

Шкло, як ліст паперы,

Малюе і ў цемры,

Як бярэ натхненне,

Усім на здзіўленне.

Белым-бела ўсюды,

З снегу растуць гурбы.

Просяць дапамогі

Людзі і дарогі.

У замеці лес, поле,

І рэчка ў няволі.

Скрозь зіма пануе,

Цешыць і лютуе.

У зімовым лесе

Так у зімовым лесе ўрачыста.

Хвоі стаяць задуменна, важна.

Навокал ціха, прыгожа, чыста.

Не настолькі і ветру дасяжна.

Сонейка шле праменьчыкі скупа

Праз навіслыя шэрыя хмары.

Блакітна-серабрыстая смуга

Ахутала дрэвы, людзей твары.

Нібыта зіхотныя зорачкі,

Узорныя сняжынкі падаюць.

Пастаю з ялінкамі трошачкі,

Няхай сэрца яшчэ парадуюць.

Хатка Таўлая

Хатка Таўлая шчыра вітае,

Усіх запрашае ў сцены свае,

Сціплай любоўю нас аб'яднае.

Былое з сучаснасцю злучна жыве.

Спрыяе ў думках і напраўляе,

Адносін цяпло як сваё беражэ.

Новыя творы кожны чытае

І родную мову, як стрыжань, нясе.

Матуля

Яна для мяне святая,

Матуля мая дарагая.

Ёй за жыццё сваё ўдзячна,

Як карміла сытна, смачна.

У думках сваіх мілую,

За тое, што бачу, чую,

Дзякуй табе, мая мама.

Матуляй сама ўжо стала.

І душой адчула, сэрцам

Водар бэзу пад акенцам.

Стаць на ногі дала сілы.

Страты, боль не падкасілі.

Прабач за ўсе мае ўчынкі,

На твары што былі слязінкі.

Са злосці я не рабіла -

Ведай, што толькі любіла.

Ведаю, вярнуся на Зямлю

Ведаю, вярнуся зноў сюды,

На зямлю, што мяне гадавала,

Праз стагоддзі, а мо і гады,

Па якой я хадзіла, кахала.

З белым снегам, праліўным дажджом,

Рамонкам у полі жытнёвым,

Буду ранкам стаяць за акном

З цёплым сонцам, яскравым, вясновым.

Вярнуся, толькі буду другой,

Той пры дарозе сціплай ялінкай,

Ветрыкам, што лятае кругом,

І ад шчасця на твары слязінкай.

Птушачкай, на траве расою,

Свяціць у небе зорачкай срэбнай.

Невядома, якой парою.

Відаць, як Богу стане патрэбна.

Ведаю, вярнуся на зямлю,

Бо тут сэрца маё застанецца.

Цалкам любоў сваю раздзялю,

З кім, сустрэўшыся, жыць давядзецца.

 

Top