Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Сямёнава Таццяна Іванаўна нарадзілася 17 сакавіка 1935 года ў сяле Грачоўка Арэнбургскай вобласці. З 1952 па 1955 год вучылася ў дашкольным педагагічным вучылішчы ў горадзе Бузулук Арэнбургскай вобласці. Восенню 1955 года прыехала ў беларускі горад Ліду, па месцы жыхарства мужа. Працавала ў дзіцячых дашкольных установах выхавальніцай, затым загадчыцай. З 1992 года знаходзіцца на заслужаным адпачынку.
Вершы пачала пісаць з 5 класа, але сур'ёзна да гэтага занятку не ставілася. На працы калі-нікалі пісала сцэнарыі для дзіцячых ранішнікаў. Усур'ёз узялася за складанне вершаў, знаходзячыся на пенсіі.
З'яўляецца аўтарам двух паэтычных зборнікаў "Осенний вальс" (2012 г.) і "Позвала судьба в дорогу" (2016 г.). Прымае ўдзел у літаратурным аб'яднанні "Суквецце" пры рэдакцыі "Лідскай газеты", з'яўляецца ўдзельніцай клуба "Актыўнае даўгалецце" пры цэнтры сацыяльнага абслугоўвання (валанцёр, кіраўнік літаратурнай гасцёўні "Ліра").
Наведвае грамадскае аб'яднанне "Вера. Надзея. Любоў" і аматарскае аб'яднанне "МузАльянс" Палаца культуры горада Ліды, а таксама клуб "Кветкавод", "Добрыя сустрэчы" пры раённай бібліятэцы імя Янкі Купалы. У вольны час увіхаецца на дачы, займаецца вязаннем, маляваннем.
Піша творы на рускай мове. Друкуецца ў "Лідскай газеце". У літаратурна-мастацкім зборніку "Ад лідскіх муроў" (№ 8 за 2012-2015 гады) вершы былі змешчаны ў перакладзе на беларускую мову Алесі Бурак.
Паядынак
Апавяданне-быль
Марознай сакавіцкай раніцай (гэта быў другі пасляваенны год), уцякаючы ад голаду з Украіны, дзе не было яды з-за моцнага неўраджаю, Шурка з маці, братам і сястрой прыехаў у гэты невялікі разбураны вайной, горад Ліду. Спыніліся ў сваякоў. Упершыню за некалькі апошніх дзён яны дасыта паелі бульбы.
Патрэбна было працягваць вучобу. Ва Ўкраіне Шурка займаўся ў чыгуначнадарожным вучылішчы. У Лідзе таксама знаходзілася такая навучальная ўстанова, у якую яго прынялі на навучанне па спецыяльнасці слесар-інструментальшчык. Для сям'і гэта было вельмі добра: навучэнцаў адзявалі, абувалі і кармілі.
Новенькага прынялі не вельмі дружалюбна. Група была рознаўзроставай, многія здаліся яму дарослымі дзядзькамі. Яны наладжвалі новенькаму розныя гадасці. Часцей за ўсё забіралі ў яго абед у сталовай, і Шурка заставаўся галодным. Так было і ў гэты дзень. Толькі ўсе паселі за сталы, як нехта аклікнуў яго. Ён, натуральна, павярнуўся на вокліч, а калі пахіліўся да яды, бамбіза, які сядзеў побач і які запіхнуў яго пайку хлеба сабе ў рот, нахабна пасмейваўся, давячыся здабычай. Для Шуркі наступіла мяжа трывання, і ён, не памятаючы сябе ад злосці і, не аддаючы сабе справаздачы, схапіў міску з гарачым супам і з крыкам - на еш! - вывярнуў страву на галаву нахабніку…
І на гэты раз Шурка застаўся без абеда.
Вечарам усе навучэнцы вучылішча сабраліся ў калідоры інтэрната. Пачаўся паядынак паміж Шуркам і яго крыўдзіцелем. Папярэдне ў абодвух забралі ўсе калюча-рэжучыя прадметы. Усе расступіліся па баках, пакінуўшы сярэдзіну для бою. Пачалася схватка. Шурка быў у два разы меншым ростам за свайго праціўніка і худзейшым. Адным словам, вагавыя катэгорыі былі не роўнымі, і ніхто амаль не сумняваўся на чыім баку будзе перамога. Бой быў няроўным і доўгім. На абодвух парванае адзенне, паразбіваныя насы, твары ў крыві. Шурка біўся з апошніх сіл.
Раптам удар. І ён адляцеў у бок, да сцяны, страціў прытомнасць, марудна спаўзаў па сцяне ўніз. Над ім пачалі лічыць, як у накаўце: восем, дзевяць - даняслося да яго свядомасці. Шурка імгненна зразумеў, што адбываецца. Ён не ведаў, адкуль у яго знайшліся сілы, але добра памятаў, што бязвыхаднасць і злосць успыхнулі ў ім, калі ён убачыў, што праціўніка віншуюць з перамогай. У адно імгненне ён ускочыў на ногі, схапіў за грудзі нянавіснага праціўніка і моцным ударам галавы ў падбародак збіў з ног пераможцу. На лік "дзевяць" той не змог падняцца.
Шурку з перамогай ніхто не павіншаваў. Ён моўчкі пайшоў дамоў. Але гэта было маўклівае прызнанне яго перамогі. Пасля гэтага ніхто і ніколі не адважваўся зачапіць яго пайку, нават калі ён адыходзіўся, пакінуўшы яе на стале. Так Шурка адваяваў сваё законнае месца пад сонцам.
Пераклад Уладзіміра Васько.