Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Тарэза Смольская (Пышко) нарадзілася і жыве ў слаўным беларускім горадзе з жаночым імем - Ліда. Пасля 25 гадоў дзяржслужбы на пасадзе галоўнага інспектара, лідзянка нечакана сустрэла вершаваную музу, якая забрала яе ў свет паэзіі і мастацтва.
З тых часоў напісана і апублікавана на вершаваным сайце Stihi.ru 1126 твораў: лірыка грамадзянская і філасофская, рэлігійная і пейзажная, гарадская і любоўная. Дзеці і дарослыя з задавальненнем чытаюць дзіцячыя вершы, добрыя казкі, пазнавальныя загадкі. Новы напрамак у творчасці Тарэзы - сучасныя байкі, напоўненыя душэўнай цеплынёй, лёгкай іроніяй і добрым гумарам. Тэрэза піша імянныя віншавальныя вершы на замову да святочных і юбілейных дат і прафесійна займаецца капірайтынгам.
Фарны касцёл
Калісьці ў касцёл я прыходзіла з мамай.
Святлом абразы зiхацяць.
Было тое месца намоленным самым.
Там iсцiну можна спазнаць.
Там лікі святых у залацiстым убранні
I Езус жывы на крыжы.
Там неверагодны дзівосны Сакрамант.
Магчымасць душу разграшыць.
Там можна слязамі нябачнымі плакаць
Бязгучна душой галасіць.
Прывецiць ахоўнік-анёл небараку.
Хоць роспач - захочацца жыць!
Утульна мне ў храме. Надзейна, як у доме.
З нябёсаў струменіць святло.
Перад Лідскай Мадоннай схілюся ў паклоне.
Лілеяў букецік пакіну без слоў.
Дзіцячы ўспамiн
Па "гэканні" пазнаеш беларуса.
Гаючая празрыстая душа!
Няхай ад бульбы распiрае пуза,
Кладзецца госцю дранiчак спярша!
Гасцiнныя вясковыя кабеты
вітаюць шчыра: дык заходзьце ў дом!
Там цёпла ўзiмку і ўтульна летам.
Там абразы з пасажным ручнiком.
А на сцяне ў рамачках драўляных
шыхт фотаздымкаў - дзiўны вернісаж!
Там пахне хлебам з печы, а не з крамы.
А кот на ганку - запрашальнiк ваш.
Сваю я бабцю Маню прыгадала:
Як частавала печаным яйком,
Каўбаскi, паляндвiчкi падразала, -
Усё прамiльгнула незабыўным сном.
Хусцiнку ў ружовыя стакроткі
Захоўваю ў шуфлядзе - важны дар!
Жыццёвы шлях бабулiн быў кароткiм.
У Вечнасць адыйшоу i гаспадар.
Гудуць ўспамiны роем, нібы пчолы,
І не знайсцi спакою анiдзе!
Канiкулы! Забыўшыся аб школе,
Сляпцом да бабцi - пот па барадзе!
Хацелася гуляць аж да паўночы,
У садку ранетак меданосны пах.
Але загад бабулiн: - Дзецi, хопiць!
Уставаць мне рана. Усiм у ложкi! Спаць!
Змiрыўшыся, мы клалiся ў "восем".
Лагодны месяц ласцiўся ў вакно.
Здавалася: не прыйдзе цётка-восень,
А потым думкi пераманьваў сон.
Як спалася салодка на пярыне!
Сяннік з духмяных чабаровых траў.
Вячэра з бульбай-агуркамі стыла.
Ты, мой чытач, такого не пазнаў!?
На ранiцы сняданак, ды па-панску!
Блiны з мачанкай пульхныя: ну, смак!
Даiлася кароўка з цiхай ласкай.
Ды ружавелi ўнукi - добры знак!
Даўно бабулька адышла да неба.
Прытулак вечны - могiлкі ў цiшы.
Мне ўспамiн з дзяцiнства так патрэбен!
Яго не купiш у краме за грашы.
У хатцы той даўно чужыя людзi,
Дзе не сагрэцца даўнiшнім цяплом.
Журба-туга вузлом сцiскае грудзi:
Ўжо не паклiча на вячэру дом.
Домік Таўлая
Прывеціць турыста вачнiцамі вокнаў.
Запросіць прыветна з вiтога балкона.
Гасцям прапануе духмянага чаю.
Гісторыі сведка - наш домік Таўлая.
Ля сцен непрыступнага гордага замка
Патрэбы няма ў штодзённай рэкламе.
Ёсць спадчына - дом Валянціна Таўлая,
Здабыўцы свабоды для роднага краю.
Ён марыў у цямнiцы турмы аб свабодзе
I быў папулярным героем ў народзе.
Жадаў Беларусь-мацi вольнаю бачыць.
Шмат сілы патрацiў для важнай задачы.
Зямляк працаваў і ў мясцовай газеце.
Сустрэнемся з iм ў чорна-белым партрэце.
З фашызмам змагаўся не толькі вінтоўкай -
Ён ворагаў біў i пяром, і лістоўкай.
Ён - крытык, паэт, публіцыст, перакладчык.
Хай годы прайшлi, для нашчадкаў - дарадчык.
Знаёмы з iм вулiцы, біблiятэкi.
Мы iмя Таўлая запомнiм навекі!
Адаму Міцкевічу
Беларус, літовец цi паляк.
Вы чыйго, Адам Міцкевіч, роду?
Адданы якому Вы народу?
У Лідзе помнiк - значыць, мой зямляк!
Дорыце Айчыне свой санет-
Словы, нiбы трапяткія крокi.
Не! Няма ў сваёй зямлi прарокаў!
Захованы ў граніт паэт.
Верш ад сэрца i зямлі напеў.
Убаку ад гарадскога шуму.
Аддаецца патаемным думам.
У цiшы, сярод цяністых дрэў
Францішку Скарыну
Пры Фарным касцёле ля сцен старажытных.
З рукою паднятай - знак ведаў адвечных -
Накінуушы плашч на магутныя плечы
Стаiць муж дзяржаўны - Францiшак Скарына.
Вучоны, дарадца i геній асветы.
Сваяцтва прызнае ліцвін з беларусам.
Хвалу яму ўзносяць i выхадцы з рускіх.
Ён - першадрукар i кумiр для паэта!
Я ў сквер завiтаю: том вершаў любімых.
Стасунак з мінулым - трапяткая радасць.
Ад продкаў вам - памяць, паклон і ўдзячнасць,
Зямляк ганаровы - Францiшак Скарына!