Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Святлана Курловіч нарадзілася ў лютым 1986 года ў Лідзе. Да 1996 года жыла з бацькамі ў Пінску, дзе яны працавалі пасля заканчэння Беларускай сельгасакадэміі. У Лідзе Святлана скончыла сярэднюю школу № 15, а затым Міжнародны гуманітарна-эканамічны інстытут (факультэт "Міжнародныя адносіны"). Атрымала спецыяльнасць "рэферэнт-перакладчык англійскай і французскай моў".
Замужам. Шэсць гадоў жыла ў Маскве. Працавала ў Цэнтральным апараце фонду сацыяльнага страхавання па сацыяльна-курортным лячэнні на пасадзе галоўнага спецыяліста. Вершы пачала пісаць у школе. Сумесна са Смарагдам Сліўко друкавалася ў зборніку "От сердца к сердцу", у калектыўным зборніку "Ад лідскіх муроў", у газетах "Лідская газета" і "Принеманские вести".
Цяпер знаходзіцца ў водпуску, гадуе сына.
* * *
Што са мною сталася?
Можа, закахалася?
Слёзы лью, як хмара,
Пра цябе я толькі мару:
Каб прыйшоў, мяне абняў,
Сваёй любаю назваў.
Ноч глухая, дзень святы,
У маіх думках толькі ты.
Безнадзейнасць
Што горш ад патухлай любві,
Што горш ад халоднага сэрца?
Калі табе шэпчуць: "Плыві", -
І боль смаку горкага перцу.
І ў сэрцы, "магчыма", парок
Жыве ў глыбіні безнадзейна,
І быццам няма ўжо дарог,
А навокал усё - безыдэйна.
І па-гэтаму хочацца прэч.
І думкі глыбей закапаць.
А пачуцці, каменнямі з плеч
І з душы пачынаюць спадаць.
* * *
На вуліцы дождж,
І ў душы непагода.
Днём у паўцемры
Слязінка свіціцца.
Я спадзявалася
Больш, чым паўгода,
І ў сэрцы ўвесь час
Грыміць навальніца.
А ты быццам смерч,
На шляху ўсё змятаеш,
Кудысьці знікаеш -
Бяда не міне.
Ты робіш балюча,
І ты гэта знаеш,
Ну што ж тут, знікай
Без любові й мяне.
М. В. Гогалю
У Сарочынцах, ля горада Палтавы,
У сям'і празаіка, паэта, спевака
Нарадзіўся той, хто будзе вечнай славай,
У кім пачатак ёсць - няма канца.
У галаве бацькоўскія задаткі
Паспелі вельмі рана. І з тых пор
Ягоныя вучнёўскія нататкі
Змяшчалі пэўны той напор.
Блукаючы па Неўскаму праспекту,
Вачамі бачыў беднасць, галату.
А тут адразу пышную карэту -
Нямеў ад злосці, піў сваю нуду.
Разумны люд не страціўся, быў вартым,
А лічыўся ў багацеяў як халоп.
І пацяклі ваўсю агнём крылатым
Яго апавяданні ў вочы, у лоб.
І толькі сорак тры. Зусім нямнога
Да паўвеку не дасягнута чуць-чуць.
Вяла яго наперад галоўная дарога -
Ён ёй паказваў правільны маршрут.
І я праз час, як буду ва Ўкраіне,
Прыеду да сваёй радні.
Тады я на магілку гроначку рабіны
Палажу, як памяць,
Назаўжды.
Умею чакаць
Люблю пагляд загадкавы, таемны.
Запал, адкрытасць, шчырасць я люблю.
Ты быццам цёплы акіян бязмежны,
У разлуцы доўга жыць я не змагу.
Чакаю з болем, хачу так дачакацца,
Каб растаць і патануць у табе.
І кожны раз, як першы, цалавацца,
Увабраць у сябе жаданні ўсе твае.
Сумую я, калі з табой у расстанні.
А шчасце ў тым, што ўмею я чакаць.
Думкі пра цябе і вечарам, і ўранні,
Якія я стараюся прагнаць.
Ты патрэбен мне, як сонечнае лета.
Твой вобраз беражна ў душы дзяржу
Калі ты сэрцам кліч пачуеш - гэта
Цябе я праз адлегласць запрашу.