Папярэдняя старонка: ПАЭЗІЯ

Дадана: 17-08-2022,
Крыніца: Ліда, 2022.

Спампаваць

Вольга Ашмяна-Бічэль нарадзілася ў 1973 годзе ў горадзе Лідзе. Скончыла Лідскае педвучылішча ў 1992 годзе, пасля вучылася ў ГрГУ імя Я. Купалы. Працавала ў Дакудаўскай сярэдняй школе настаўніцай пачатковых класаў. У Дакудаве знайшла свае каханне (мужа Бічэля Андрэя) і паэтычнае натхненне. Мама траіх дзяцей і паэтэса ў душы.

Лірычны настрой

Лірычны настрой адышоўшага лета,

Такога жаданага, сонцам сагрэтага,

Прыгожага, поўнага водару кветак,

Не адпускае чамусьці дагэтуль.

На вуха мне шэпча: "Хадзем у мурогі,

Дзе чыстай расой абмываліся ногі,

Хацелася бегчы туды, дзе аблокі,

З гарэзлівым ветрам пускацца ў скокі…"

Мільгалі валошкі ў жытнім калоссі,

У небе птушынае многагалоссе

Душу да астатняе кроплі кранала,

Да позняга вечара не адпускала.

А ў небе начным завіхаліся зоры,

З сабой у касмічныя звалі прасторы.

А тут, на зямлі, аж да самага рання

Услед зорцы ўпалай ляцела жаданне.

Рассеяўся дым адышоўшага лета,

У лірычны настрой, як у вэлюм, адзеты…

Раніца

Каляровых сноў абдымкі

Адступаюць неахвотна.

Па-над лугам, у светлай дымцы

Ружавенне гарызонту.

Зіхаціць трава ў росах,

Дзе туман спусціўся золкі,

У празрыста-чыстых кроплях

Нараджаюцца вясёлкі.

Сонца кругам залацістым

У неба выкаціцца плаўна,

Спевам птушак галасістым

Прагрукоча: "Ранку - слава!"

Мова родная

Часта чую, што мова родная

Несучасная больш і нямодная,

Беларусам яна не патрэбная,

Што не гучная, брыдкая, зрэбная.

З меркаваннем такім не згодна я,

Бо для нас гэта мова - родная,

Птушка вольная, незаганная,

Да канца яшчэ не спазнаная.

Мова продкаў, як жыта калосіцца,

Словы-зерняткі ў вершы просяцца.

Іх запасы - неверагодныя,

Як бясконцыя песні народныя.

Радзіма!

Радзіма! Твае не загоены раны!

Бо колькі сыночкаў тваіх і дачок

Ты не дачакалася і не сустрэла

З тых доўгіх ваенных шляхоў і дарог.

Геройскі загінулі, без вестак прапалі,

У спаленых вёсках згарэлі ў прах.

У Нямеччыну вывезеныя рабамі,

Закатаваныя ў канцлагерах.

Нікога вайна тая не шкадавала,

Маленечкіх дзетак, старых і жанок

Фашысцкімі ботамі жорстка таптала,

Людскою крывёй насычала пясок.

Вайна! Колькі душ ты людскіх загубіла,

Сірочую долю наслала на нас,

Агнём і жалезам, варожаю сілай

Чатыры гады вынішчала яна.

Пакутніцкім шляхам народ беларускі

Прайшоў і сваіх не забыўся братоў,

Што поплеч, у акопах, узбекаў і рускіх,

Татараў, украінцаў, грузін, латышоў.

Усіх, хто змагаўся з фашысцкаю зграяй

І ў гэтай вайне, як адзін, перамог!

Ніхто не забыты - мы ўсіх праслаўляем!

Іх Маці-радзіме аддадзены доўг!

Мары

Уздоўж вясковай вуліцы

Іду зачараваная…

Да весніц кветкі туляцца,

Сады стаяць прыбраныя.

Вясновым цёплым ветрыкам

Паветра ледзь гайдаецца,

Густым, салодкім водарам

Душа перапаўняецца.

У небе бусел кружыцца…

І мне аб шчасці мроіцца…

Усё, што мару, збудзецца,

Гэтай вясною споўніцца!

Маме

Я гартаю альбом фотаздымкаў.

Думак сумных чарга паўстае.

Мама, мне не хапае абдымкаў,

Ласкі мне не хапае твае.

На старых і абшарпаных фота

Мамы радасцю свеціцца твар.

Ёй заўсёды хапала турботаў,

Ды на здымках не знаць іх цяжар.

Ды я ведаю, болю хапіла

У дзяцінстве матулі спаўна:

Голад, холад, варожая сіла,

Стрэлы, выбухі, смерць і вайна…

Напалохалі, ды не растапталі,

І юнацтва пазвала з сабой,

Дзе вучылася і працавала,

Замуж выйшла, дзяцей нараджала,

Калыханкі начамі спявала,

Зноў вучылася, недасыпала,

У дзіцячыя гульні гуляла,

І лячыла, І дапамагала…

І як толькі ёй сілы хапала

І любові хапала для нас!

А цяпер я гляджу фотаздымкі,

На якіх яе вобраз жыве…

Мама, мне не хапае абдымкаў,

Ласкі мне не хапае твае…

* * *

Ціха ў музейным памяшканні,

Калаўротак, міскі на паліцы.

Нітак каляровых скрыжаванне

Ў кроснах ужо не першы год пыліцца.

Белымі карункамі фіранкі

Быццам абдымаюць аканіцы,

А на ложку, дзе гара падушак,

Ноччу сон нікому не прысніцца.

У пячурцы, зробленай з фанеры,

Не спячэ яечню гаспадыня,

І саганчык смачнае вячэры

Тут агеньчык жвавы не абдыме.

Інтэр'ер старой вясковай хаты,

Як гадоў мінулых таямніца,

Са сваёй гісторыяй багатай

У музейным сховішчы пыліцца.

Абяцанкі

Гучыць заезджанай кружэлкай

Каторы дзень, і год, і месяц:

- Усё! Пачынаю з панядзелка!

І кожны раз усё на месцы.

Калі няма ў кішэні грошай,

Згубілі іх пустыя страты -

Эканамістам стаць харошым

Імкнешся з новае зарплаты.

А як глядзіць хвароба ў вочы

І выгляд маеш нездаровы,

У аптэку па таблеткі крочыш,

Пра спорт не хочаш мець размовы.

Такая ж трасца з пахуданнем,

У жаданні стройным стаць заўзята.

Худзееш, як усё сняданне

Запіў салодкаю гарбатай.

Дзяцей выхоўваеш старанна,

Разумных кніжак шмат чытаеш,

А вось пра прыклад мамы з татам

У жыцці чамусьці забываеш.

Да Бога хутка шлях знаходзіш,

Як завітае ў хату ліха.

У храм звычайна не заходзіш,

Калі ў жыцці ўсё мірна-ціха.

Усе абяцанкі ўвязаўшы

Ў шмат вялізарных вандзэлкаў,

Жыццё сваё дарэмна траціш

У чаканні новых панядзелкаў.

Забытыя вёскі

Замшэлыя сцены,

Разбітыя вокны.

Адчынены дзверы

І ў холад, і ў спёку.

Забруджаны студні,

Платы разабраны.

І нейкім злачынцам

Сады спілаваны.

Зарослыя сцежкі,

Бур'ян на гумнішчы.

І вецер нябачны,

Як пугаю, свішча.

Аскепкі альтанкі,

Вяроўкі арэляў.

І будка сабачая,

Цалкам струхнелая.

Ляжаць, як шкілеты,

Зламаныя кросны.

Радзімы сцяжынкі -

Забытыя вёскі.

Іранічнае

Хацела песню напісаць,

альбо паэму ці баладу,

А муза нешта не пяе

і не стаіць натхненне ззаду.

А раптам з гімнам павязе?

Дык вось якая нязадача:

на розум рыфма не ідзе,

Душа баліць, а сэрца плача.

Пегаса клічу да сябе,

каб дасягнуць вяршынь Парнаса,

А конь і вухам не вядзе,

На ўсе падманы ён не ласы.

- Дзяўчына! Конік! Пачуццё!

Куды разбегліся па свеце?

- Тут! З Мацулевічам Алесем

Зноў засядаем у "Суквецці".

 

Top