Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Антон Сямёнавіч Піліпчык нарадзіўся ў 1948 годзе ў вёсцы Сухары Шчучынскага раёна. Скончыў журфак БДУ і аддзяленне друку, радыё і тэлебачання МВПШ. Працаваў у рэдакцыях шчучынскай, астравецкай раённых газет, а з кастрычніка 1979 года па лістапад 2014-га - у іўеўскай раёнцы. Вершы друкаваліся ў раённым друку і абласной газеце "Гродзенская праўда", штогодніку "Галасы", у рэспубліканскіх выданнях: "Чырвоная змена" і "Беларуская ніва", часопісе "Беларусь". У перыядычным друку змяшчаліся таксама гумарэскі і апавяданні. У прыватнасці, у газеце "Звязда" былі надрукаваны такія творы, як "Кампенсацыя" і "Амністыя", у газеце "Рэспубліка" - "Патрапаны "Масквіч", у альманаху "Вожык" - "Хведараў бізнес". У 2015 годзе Антон Сямёнавіч Піліпчык стаў фіналістам другога абласнога конкурсу рукапісаў імя Цёткі (А. Пашкевіч). Адзін з суаўтараў калектыўных зборнікаў "Іўеўшчына літаратурная" (2014) і "У прыгаршчах Айчыны" (2015). Зараз пражывае ў г. Бярозаўка Лідскага раёна Гарадзенскай вобласці. Піша на беларускай мове. Аўтар зборнікаў вершаў "Лятуць восені, зімы, як і вёсны, і леты…" (2018), "Безбярэжжа" (2020), кнігі прозы "Пакуль сонейка ззяе…" (2019).
* * *
Рэкі, азёры, моры і акіяны
абярэгамі-берагамі акаймаваны…
Забушуе вада,
на берагі наляжа грудзьмі -
не абміне бяда…
Ў свеце гэтым толькі словы-думы бязбрэжныя.
Свавольныя, куды вокам ні кінь,
плывуць птахамі вольнымі
ў прасцягі бязмежныя…
Баль расстання
Баль грыміць… Выпускны!..
Маладзее ўвесь свет і кружыцца…
Вальс дарослай нашай вясны
Зоркі з намі таксама танцуюць -
На азёры паглянь, на рачулкі і лужыны…
Вальс!.. Вальс!.. Танчым мы!..
Сэрца бурнаю радасцю поўніцца…
Аднакласніца ж, не маўчы,
Як пралеска вясною ў бары,
Мне зіхотны ўсмех падары -
Праз гады хай жа з вальсам успомніцца.
Вальс гучыць!.. Ўсезямны!..
Нас чакаюць шляхі і прасцягі новыя.
Вальс апошняе школьнай вясны
Будзе жыць ва ўспамінах, прыходзіць у сны…
Не, ніколі яго не змагу я забыць,
Як і вочы твае, як і вусны пунсовыя…
Вальс па школе плыве… Выпускны!.. -
Вальс дарослае нашай вясны…
Я прашу, я малю: "Вальс, гучы, не канчайся!..
Я жадаю яшчэ і яшчэ пакружыць
З аднакласніцай, любаю мне,
Пад мелодыю бальнага вальса…"
Баль грыміць… Выпускны!..
Маладзее ўвесь свет і кружыцца…
Вальс апошняе школьнай вясны
Будзе жыць ва ўспамінах, прыходзіць у сны
Не, ніколі ён мной і табой не забудзецца!..
Колеры жывыя майго краю…
Аздобленыя мазаічнікам дамы
заўжды прыемна вока лашчаць…
Хоць беглым зіркам, ды не абмінеш, канешне,
і жанчын, чый выгляд фантастычны знешні…
Ад усяго наўкол, што - вабнай барвы,
воч, здаецца, век не адрываў бы…
А я - з дзяцінства абагатвараю
жывыя колеры Прынёманскага краю:
ніколі не забыўны васільковы тон;
і прамяністы сонцавы - рамонкавы;
і Іван-чаю фіялетава-ліловы колер;
блакіту летняга - ільновы;
хлябамі водарны - жытнёвы;
і верасовы - бэзава-ружовы;
і, акіянам па зямлі ўсёй
разліты цвет, зялёны -
зіяюць ім лясы, лугі, сады, палеткі,
у гарадах газоны -
прыроды і чалавека
ўзаемнае любові эталоны…
…Жывыя колеры Прынёманскага краю -
маёй малой, расквечанай, радзімы!
Я з вамі, дзе б ні быў, у думках прабываю,
душой і сэрцайкам заўжды адзіны!
Дзень кожны перайначу…
Дажджы, завеі - у мінулым…
Пара адпрэчыць тлум бясконцы,
пачуцца тым - далёкім юным,
вітаць усход барвовы сонца…
Не ўсё яшчэ ў бязладдзі страчана.
Наўкол квітнее безліч кветак -
і ў снах раней нават не ўбачаных…
Як жыў - хачу зусім не гэтак…
Дзень кожны новы - перайначу
грунтоўна, абсалютна і дашчэнту,
і - тое, што хоць штосьці значыць,
і - што з трывогай неадступна дрэнчыць…
Недаспяваны восеньскі раманс…
Успых пачуцця патушан ліха…
І змоўкнуў на паўноце мой баян…
Недачытаная цікавейшая кніга,
недаспяваны восеньскі раманс… -
Такою застанешся ў рытмах сэрца,
у затоеным ад бляску воч дыханні…
У свеце віртуальным цяпер вечна
звінець самотаю заархіваванаму каханню…
Светла, мёдна…
Вось і май бушуе ў нашых душах!..
У думках я - дзе ты, а ты - дзе я…
Светла, мёдна… Вельмі міла слухаць
ад любові п'янага ў садзе салаўя…
У нас любоў таксама казачна зардзела
фарбамі світанку над жыцця ракой,
падаецца: ўся Зямля запела
з гэтае падзеі - простай і святой…
З сэрца ў сэрца хай крыляюць тайны
самыя таемныя - не даюць нам звяць!..
Дні, гады старэчыя - не пара адчайная,
маладым душой быць - нам не прывыкаць…
Праз процьму гадоў светлавых…
- Бясследна я кану ў Сусвет!
Мяне не шукай!.. - рагатнула…
- А ў вершах, што страсцю зманула,
прыкметны застаўся ж твой след?!.. -
самотна-удзячна кажу я.
Ва ўме сам трымаю
узоры,
любімкай сцяжком вышываныя…
Крычу наўздагон:
- Ты й гэтак узорыста выстрай там зоры
Сусвету, табой каланізаванага…
Праз процьму гадоў светлавых
з планеты блакітнай - Зямля -
к табе даімчуся расчулены я -
нам стане праменней ад іх…
Больш не піў
На ўвесь святочак звонка
з парога мужа жонка:
- Ты што за чалавек?!
Учора ў грудзі біў і кляўся,
перада мною лістам слаўся,
што піць не будзеш больш павек,
а сёння - дай жа рады - налізаўся!..
- Ну, праўда… Біў у грудзі, кляўся…
І дамаглася ж ты свайго:
раней куляў я чарак дзесяць,
а сёння выпіў дзве ўсяго…
Што, не прагрэс?
Пабойся Бога ўстройваць стрэс…
Медсястрычка
У жыцці маім выпадак
неяк здарыўся такі:
з ложка ўранку ўстаць бы рады,
ды… так коле мне ў бакі!
Варухнуцца немагчыма,
толькі лыпаю вачыма…
Жыць ці не - лягло на шалі.
Апынуўся я ў… шпіталі.
Колюць, грэюць, прасвячаюць…
На што хворы - не прызнаюць…
Пнеўманія, хіба, кажуць,
шкіпінарам пяткі мажуць,
ставяць баначкі на плечы -
метад дзедаўскі не лечыць…
…Аднаго дня ў палату
зазірнула медсястрычка.
К яе беламу халату
пацягнула прытуліцца.
- У працэдурны кабінет
пойдзе заўтра й гэты дзед, -
рассмяялася, твар - чырвань…
Хворы ж - мірны:
зазірнуў я ёй у вочы,
немачы - як не было!...
Вось бы мне і ўдзень, і ўночы
заглядаць у іх святло!..
Медсястрычка - ружа-кветка,
укол - не чуеш, як шпільне…
…Я - даўненечка ўжо дзедка,
той выпадак… сніцца мне.
Лічылка
Раз, два, тры, чатыры, пяць…
Я іду… сябе шукаць.
Я не ў джунглях, не ў пустыні…
Усюды - робаты-машыны…
Ну, а чыста чалавека
ты не ўбачыш з-за гаджэтаў.
Быццам бы - і не Зямля?!..
І куды ж зацёрся я?..
Я іду… сябе шукаць!
Раз, два, тры, чатыры, пяць…
Я іду… А ці ж знайду?
Я не знаю аднаго:
маю выгляд я - каго?
Мяне так адлічбавалі,
мяне так ачыпавалі,
што, якім адвеку быў,
люта ўсё прагрэс размыў!
Я - жывая дэкарацыя,
хіба што, і - дэградацыя…
Раз, два, тры, чатыры, пяць…
Я іду… сябе шукаць!..