Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Нарадзіўся я 3 траўня 1990 года у вёсцы Даліна, што знаходіцца побач з горадам Лідай. У маім дзяцінстве гарадскія і вясковыя абавязкі чаргаваліся. Пасвіць кароў было маёй першай адказнай працай у жыцці, мне тады было 6 год. Памятаю гісторыю, калі я заснуў, прачынаюся, а кароў няма, ну думаю мяне ж людзі з'ядуць за сваіх карміцелькаў, але потым я іх знайшоў, яны збеглі ад мяне праз могілкі на шыкоўны калгасны луг. Першае маё спатканне "пакуль яшчэ не неверагоднае" з вершам, адбылося на ўроку беларускай мовы. Мне тады было 10 год. Ірына Іванаўна - наша першая настаўніца, задала нам хатняе заданне, каб мы злажылі чатырохрадковы верш.
Але я тады быў няўважлівым маладым чалавекам і мне здалося што трэба зрабіць чатыры чатырохрадковыя слупкі. Менавіта тады і нарадзіўся мой першы верш "Лета". Ірына Іванаўна была радая за тое, што я зрабіў больш, чым трэба. Пасля навучауся ў Лідскім каледжы на тэхніка-механіка.
У рэшце рэшт, калі мне было 20 год, я пачаў свядома пісаць вершы. Я тады навучаўся ў Шчэціне на інжынера-афіцэра ў Марской Акадэміі. Верш, як зараз памятаю, называўся "ВеРа" "Ве" ад "ведаць" "Ра" ад "святло". Навучыўся граць на гітары. Напісаў пару песень пад гітару на свае вершы. Хадзіў больш за 3 гады ў мора. Пабываў у 20 розных краінах: афрыканскіх, еўрапейскіх,усходніх.
На гэты момант вярнуўся дадому, на Радзіму. Працую ў лясніцтве лесаводам-аператарам, маніторынг лясоў усяго Лідскага лясніцтва - мая баявая задача. Чаму баявая, бо калі лес пачне гарэць, першым гэта заўважу я, Сяргей Юр'евіч Анушкевіч.
Неверагоднае спатканне
Я думаў раней
Для мяне цэлы свет!
Што на Радзіме радней
І што буду тут век.
Неўзабаве праз час,
Мне сказаў чалавек.
Ты жывеш не для нас,
Так было аж спрадвек.
Быў ён мудрым, гэта факт
На жаль не зразумеў яго я.
І тады мне склала пакт
Далёкае і мілае сузор'е.
Неверагоднае, праўдзівае як казка,
З радосцю і сумленнем на заўсёды.
Пачуліся мне словы: "Калі ласка",
Адразу я забыўся пра няўзгоды.
Пайду я шляхам гэтым,
Стаяць на месцы сіл не маю.
Шчаслівае жыццё пры гэтым,
Абавязкова я спаткаю.
Спаткаўшы навучу я іншых,
Каб прызначэнне ведалі дакладна.
Каб галава была без думак лішніх,
І каб жыццё іх не было накладным.
Братка
Гэты Верш прысвячаю свайму
найлепшаму сябру
Раману Кудашу.
Сёмага лютага - дзевяноста першага года.
Нарадзіўся ўзімку на белы наш свет.
Хоць і бацькі не бачыў ад роду,
Ты йшоў па шляху і шчасця, і бед.
Часам і цяжка бывала парою,
Часам радасна было, як ва ўсіх.
Часам мы разам хадзілі з табою,
Калі не так што было, біліся ўміг.
Потым пайшоў ты дарогай футболу,
Але не толькі футболам жыў ты тады.
Біўся за праўду, і быў не мажорам.
Так непрыкметна сцякалі гады...
І тут няўзабаве, з'явілася Плошча,
І ты, даражэнькі, пайшоў за народам.
Цяжка было, ламаліся дошкі,
"Жалезам па шкле", як сказалі нам потым.
Сядзеў, галадаў ты, сутак аж дзесяць,
Галодны, халодны - з кніжкай пад бокам
Здавалася ўсім, што прайшоў цэлы месяц,
Напэўна табе - здавалася годам.
На прыканцы зімкі з'ехаў з краіны,
Так трэба было. Такі твой учынак.
Прынамсі, пажыў ты ва Украіне.
А потым у Польшчу - сапраўдным мужчынам.
Кастусь Каліноўскі, з табою там крочыў,
Дык дапамог табе ў тамтых сутоннях...
Кракаў пазнаў - прачнуліся вочы,
Пачаў там жыццё з чыстай далоні.
А потым Варшава - зваршчыкаў курсы,
Пажыў у самоце, падумаў пра сутнасць.
І вырашыў ты, што трэба прымусна
Ўсё памяняць, прагнаць гэту гнуснасць.
Думаў ты многа - паразважаў і пайшоў,
У Шчэціне шмат знаёмых знайшоў.
Што там знаёмых, што там сяброў!
Прыехаў і бачыш ты лідскіх братоў!!!
Тут фатаграфія ўміг захапіла,
Дагэтуль - у моры, спаткаў і дзяўчыну.
Праз месяцы два ў Шчэцін зваротна,
- Гляжу на цябе!!! Неверагодна!!!
Цяпер ты іншы, упэўненны мрояй.
З надзеяй на каханне - зведаўшы мора.
Гэта вельмі прыемна такім цябе бачыць.
Наперад, мой братка!