150 lat temu w dniu 26 listopada 1855 roku zmarł Adam Mickiewicz. Jego śmierć wywołała ogromną konsternację i żałobę wśród Polaków oraz wszystkich narodów słowiańskich, dostrzegających w nim swego duchowego przywódcę.

Śmierć Mickiewicza

Gdy przyszli, by jak co dzień odebrać rozkazy, Zaszli drogę im ludzie, co umarłych strzegą, I rzekli: Nie możemy wpuścić was do niego, Bo ten człowiek umiera od strasznej zarazy. Więc wtedy oni płakać zaczęli jak dzieci I szeptali z przestrachem: Przed nami noc ciemna! Ten księżyc, który teraz nad Stambułem świeci Patrzcie, jaki jest inny niż ten nasz znad Niemna. A on w tej samej chwili myślał: Jak to blisko! Słyszę pieśń, co śpiewano nad moją kołyską, Widzę zioła i kwiaty nad Świtezi tonią, I jeszcze tylko chwila, a dotknę je dłonią.

Jan Lechoń, 1954

 
           Dąb Mickiewicza
          
           Zapomniany przez ludzi i czas
           Zakuty w martwe żelazo
           Stoi - przeszłości piękno -
           W jakimś nierealnym świecie.
           
           Ten las był kiedyś parkiem,
           Pielęgnowano go i nie raz bywało
           Pięknych dziewcząt rozmowa
           W nim jak muzyka szumiała.
           
           Zamilkły drzewa i zdziczały.
           Gdzie jest gospodarz i gdzie ogrodnik?
           Czyj oddech porusza liśćmi,
           Kiedy chmura zakryje księżyc?
           
           I czyja to niemodna peleryna
           Miga tam w ciemności?
           Nieszczęsny dąb, milczy i milczy,
           A tajemnica czasu znana jest tylko poecie.
           
           
           Halina Karżanieuskaja,
           Z tomu "Asienni miod", 1999 r.
           Tłum. z języka białoruskiego
           Kazimierz Niechwiadowicz