Герб горада Ліды, наданы 17 верасня 1590 г.
Міхась Мельнік нарадзіўся 7 лістапада 1949 года ў вёсцы Майсеевічы Асіповіцкага раёна Магілёўскай вобласці ў сялянскай сям'і. З 1974 года жыве на Лідчыне. З 1984 па 2010 год выкладаў беларускую мову і літаратуру ў Лідскім каледжы.
З 2004 па 2011 год кіраваў літаратурным аб'яднаннем "Суквецце" пры рэдакцыі "Лідскай газеты".
Суаўтар (разам з Пятром Чаборам) зборніка вершаў "Скрыжаванне" (Менск, 1996 г.), аўтар кнігі вершаў "Лодка жыцця" (Ліда, 2009 г.). Укладальнік і рэдактар анталогіі твораў лідскіх літаратараў пра беларускую мову "Шануйце роднае слова!" (2008 г.).
РОДНАЯ ЗЯМЛЯ Пахнеш, як мама, ты сырадоем. І кожны мне твой каласок так знаёмы, і кожная сцежка твая, і ручэй, а дні без цябе - нібы цемень начэй…, але і ў расстанні - табою жыву, таму я жыццём заўжды даражу. ТАБЕ Маёй жонцы Святлане Я думаю аб тым, што будзе заўтра, Чаго не дарабіў, чаго не дасягнуў… Я думаю аб тым, ці ж было варта Кахаць цябе за ўсё жыццё адну. І што б там ні было: ці сваркі, ці няўдачы, Ці шэраг непрадбачаных падзей, - Ды ўсёй душой сваёй і з пачуццём гарачым Я жыў з табой, заўжды не трацячы надзей. І зараз, праз дзясяткі год пражытых, Пра многае шкадую, што было… Ды толькі я хачу, каб з вернасцю адкрытай Да скону дзён жыло ўзаемнасці цяпло. *** Жанчына з заснежанымі бровамі ўвайшла ў маю цёплую хату. Вось чаму радуе мяне завейная зіма. *** Дрэўца ссякалі без жалю, таму што засціла вокны яно.. У хаце стала крышку святлей, ды затое ў душы цёмна-цёмна! *** Назаўсёды растае сцяжынка ў маленства. З таго часу, як мой сын пачаў хадзіць, беспарадак у маім пакоі не раздражняе мяне.